Vervolg op Lustrum 1
Het vrouwtje was in het vorige deel al helemaal in Lustrum-stemming. In de ene hand een fles Château d’Aldi, in de andere een glas, dat ze zorgvuldig steeds bijvulde. Wat viel er te gedenken? Het gaat om ruim elf jaar wachten op een politieverhoor. Sowieso al raar voor een lustrum. Wat kan daar voor mysterieus achter zitten?
Koddebeier Fleschentamboer had mij zowel telefonisch als per e-mail opdracht gegeven mijn publicaties te verwijderen. Voor het geval ik dat niet zou doen, dreigde hij met krachtige maatregelen. Voor de zekerheid verbood hij meteen toekomstige publicaties van hetzelfde allooi. Dat deed hij dus vóór het geplande verhoor. De Grondwet, die voor vrije meningsuiting staat werd zo eventjes buitenspel gezet.
Is dit vermeldenswaard om ervoor in de pen te klimmen? Inmiddels sta ik al die tijd geregistreerd als verdachte. Dat blijf je totdat de aanklacht tegen je wordt geseponeerd. Dat is een juridische procedure, die in mijn geval nooit is gebeurd. Het zou mij niet verbazen als ik in Schiphol niet door de paspoortcontrole heen kom. (Ik heb het niet getest). Zonder een zogenaamd sepot staat er voor eeuwig en altijd een kruisje achter mijn naam.
Hoe ontstond deze absurde situatie? Ik zag twee beren broodjes smeren. Raar, maar waar… Naïef als ik was dacht ik dat het een leuke anekdote was om te publiceren. Geruststellend was, dat ik het nooit aan de stok heb gekregen met de bond van beerachtigen. Toegegeven: toen ik toch bezig was schoten mij nog een paar andere anekdotes te binnen. Die gingen over onaangename mensen, zogenaamd deugtuig.
Er (b)leek een ongeschreven wet te bestaan, dat je sommige dingen niet aan de grote klok hangt. Dat van die beren was tot daar aan toe. Volgens het vrouwtje gebruikte ik die twee beren als metafoor. Daarna schakelden mijn teksten over op krengen, loeders en k*twijven. Zo kwamen de poppen aan het dansen.
Dus: wantoestanden mag je waarnemen, maar je praat er niet over. Laat staan dat je er over publiceert. Die openbaarmaking leidde tot de aangifte tegen mij wegens smaad en laster. Dat ging overigens gepaard met intimidatie en bedreiging. Niet ongebruikelijk op bijvoorbeeld de sociale media, maar het bijzondere in dit geval is dat het door een politieman gebeurde…
Ik kreeg deze rechercheur Jostie Fleschentamboer achter mij aan. Hij werd aangestuurd, zeg maar geregisseerd door: Rietje Buigsaem. Door die speurder aangeduid als “iemand van het OM”. Een hypocriete deuggleuf van de bovenste plank. Die politieman leek voor elke scheet naar haar te lopen om ruggespraak te houden. Mijn vermoeden is, dat ze hun werkbesprekingen voerden aan de ontbijttafel. Een kleffe bedoening.
In mijn anekdotes vormen boosaardig typetjes de rode draad, die ondanks de schade die zij anderen berokkenen, onbedoeld amusant zijn. Dat geldt zeker ook voor deze twee. Dat zoiets mogelijk is bewijst de schrijver Roald Dahl. Een prachtig voorbeeld van komische misbaksels wordt gevormd door het intens valse echtpaar De Griezels (The Twits) in het gelijknamige kinderboek van Roald Dahl. Ze spookten de meest walgelijke dingen uit, maar ook als volwassen lezer klap je dubbel van het lachen. Miniem gevoel voor humor is wenselijk.
De geharde ondervrager, recherzeur Jostie Flescentamboer, zou het genadeloze verhoor leiden. In de tweede alinea las u, dat hij mij eerst in een telefonisch onderhoud censuur had opgelegd. Toen ik hem vroeg welke teksten hij wenste te worden verwijderd noemde hij een onoverzichtelijke bende titels. Omdat het duidelijker was zou hij desgevraagd het wel naar mij e-mailen.
Dat heeft hij met die “iemand van het OM” besproken. Dat arme mens kreeg een hartverzakking, omdat zij onmiddellijk de juridische uitglijder herkende. Josties onherstelbare ambtsovertreding van censuur opleggen had hij ook nog eens overtuigend bevestigd met zijn e-mail aan mij. Zoiets valt niet goed bij een mogelijk komende rechtszitting.
Maar nu de verrassing. Speurneus Fleschentamboer had ongetwijfeld een veeg uit de pan gekregen van die Rietje. Hij belde weer op, nu met de boodschap dat het geplande verhoor niet doorging. Reden: er waren andere prioriteiten. Die “iemand van het OM” had eveneens plotseling ook andere prioriteiten. Ik zou nog nader horen…
Mijn inschatting is dat die “iemand van het OM” hooguit een hulpofficier van justitie was. Nou… daar stikt het van. Evenals allerlei loslopende ambtenaren, die toegang hebben tot data. Zij hebben beperkte bevoegdheden. Het opleggen van censuur hoort daar niet bij. Maar wat erger was: zij (en die politieman) waren ook nog eens niet bevoegd om de aanklacht tegen mij in te trekken. Zoiets gebeurt in een hoger echelon (rechter, Hoofdofficier van Justitie). De rare situatie ontstond dus, dat de aanklagende partij er alle belang bij had om die aangifte weg te werken. Maar… dat kan niet. Bij een rechtszaak tegen mij zou onvermijdelijk die dikke ambtsovertreding boven water komen. Zo’n incident zou hun carrières in de weg kunnen staan.
“Het kan nog veel en veel gekker”, hoorde ik het vrouwtje mompelend inbreken in mijn gemijmer “Weet je nog wat er op dat politiebureau is gebeurd?” Dat is waar ook; dat onvoorstelbaar scenario lijkt me iets voor Lustrum 3.
Ik hoorde het piepende geluid van een kurk, die het vrouwtje uit een verse fles trok. Een fruitige Amarone AH. Tja, de echt belangrijke gebeurtenissen horen natuurlijk in deze beschouwing te staan.
Wordt vervolgd.
Info:
Voor meer content: zie mijn account.
In mijn profiel staan verwijzingen naar broekscheurende vertellingen.
Voor wie een sterke maag heeft.