Winnaar schrijfwedstrijd: "De Verloren Sterrensteen"

De opdracht van deze schrijfwedstrijd was het schrijven van een verhaal. Uit de vele inzendingen hebben wij een winnaar gekozen.

Gefeliciteerd  Ties Wijnen
De boekenbon van € 50 en een jaar lang gratis Goldmembership komen snel jouw kant op!

De winnende inzending:

 

Onder het IJs

Toen het vliegtuig zijn daling had ingezet keek Richard uit het raampje naar beneden. Een maand eerder was er nog een vulkaanuitbarsting geweest en kon je de lava over het helse gesteente heen zien kruipen. Nu zag hij alleen zwart op zwart, het wit van de terugtrekkende sneeuw op de heuvels, en in de verte het viezige blauw van Vatnajökull. De druk op zijn oren bouwde op en hij dronk het laatste restje koude koffie.

De piloot had tijdens het landen al gewaarschuwd voor de harde wind. Pas toen Richard op het dashboard van zijn huurauto een sticker zag die hem gebiedde zijn portier goed vast te houden drong het pas tot hem door hoe onherbergzaam het land echt was. Hij had in een brochure gelezen dat IJsland zowel in geologische zin het jongste land op aarde was en tegelijkertijd het oudste parlement had. Geen wonder, dacht hij. Wie haalt het in zijn hoofd om hier onrust te veroorzaken?

Het kiezen van een auto die, gezien de tijd van het jaar, geschikt was om verder dan Reykjavik mee te komen was gemakkelijk: hij had de keuze uit een witte Dacia Duster. 20 minuten buiten de stad zag hij dat menig toerist dezelfde keuze had gemaakt. "Let niet op het waarschuwingslampje van de banden", had de verhuurder hem verteld. "De spijkers zijn versleten, maar ze zijn verder nog prima."

Hij had een chaletje gehuurd in Höfn, en aangezien diamond beach op de route lag, verkoos hij efficiëntie boven comfort en ging hij gelijk aan het werk. Het was nog vroeg, en des te eerder kon hij weer terug naar huis. "En geen seconde langer", mompelde hij tegen de sticker op het dashboard. Tegen de tijd dat hij het strand bereikte had het waarschuwingslampje onophoudelijk geknipperd.

Hij parkeerde zijn auto en pakte de kaart erbij. De ingang tot de gletsjer lag een goed eind verderop, maar ondanks de vierwielaandrijving was zijn auto niet geschikt voor de weg ernaartoe. Belangrijker voor Richard nog, hij was op die wegen niet verzekerd. De parkeerplaats stond vol met taxi's, die eruit zagen als combinaties tussen monstertrucks en minibussen. De enorme banden konden met een simpele knop in spanning verlaagd worden om beter met het ruwe terrein om te kunnen gaan. "Mijn schoonvader heeft ze speciaal voor dit gebied ontworpen", vertelde de chauffeur hem. Het moet maar, dacht hij.

De volgende rit ging pas over 25 minuten, dus hij besloot een stukje over het strand te lopen, dat bezaaid lag met grote brokken ijs. Een deel van de gletsjer mondde uit in een lagune, die afgebrokkeld ijs richting het open water voerde. De golfslag van de zee duwde het ijs vervolgens het strand op, wat het de naam diamond beach gaf. Het was een van de vele trekpleisters van IJsland, en ondanks het slechte weer was Richard omringd door toeristen. In de lagune baande een zeehond zich een weg tussen al het ijs richting de zee, weg van alle gekte. Richard overwoog hetzelfde. Hij keek om zich heen, pakte een handjevol zand op en stopte het in zijn jaszak.

Eenmaal in de taxi kon hij pas weer een beetje aan werk denken. Hij pakte het bruine papier uit zijn binnenzak en vouwde het uit. In het midden stond een tekening van een steen, die grofweg de vorm van een ster beschreef. De inscripties erop waren volkomen onleesbaar. Boven stonden wat pijlen en een aantal cijfers (afmetingen?) en onder een paar regels Oudnoors, waarvan hij de vertaling stom genoeg was vergeten mee te nemen. Iets met een deur en beenderen, meer had hij niet onthouden. ("Wat was dat woord nou. Gall? Jut?"). Het wijst zich vanzelf, hoopte hij. Aan weerskanten stonden wolven afgebeeld, hun open bek naar de steen gericht. In de rechteronderhoek stond de naam van zijn collega. Zenuwachtig vouwde hij het hoekje om en keek hij naar buiten. Hij liet zijn ogen over het mossige lavasteen glijden. "Eén goede vondst."

De taxi minderde vaart en Richard stopte haastig het papier weer in zijn zak. Daar voelde hij de afwijzingsbrief zitten, en zijn academische motivatie werd wederom overstemd door een verzuurd gevoel van onrechtvaardigheid. "Eentje maar."

De laatste honderd meter moest te voet worden afgelegd. Ze kwamen langs een klein beekje smeltwater, en Richard werd door de chauffeur aangemoedigd om ervan te drinken. "Ik geloof niet in sprookjes", had hij tegen haar gezegd.

Eenmaal bij de gletsjer had hij 30 minuten om vrij te spelen voordat ze weer terug naar de taxi moesten. Hij zette zijn helm op en stopte de piolet tussen zijn riem. Die eerste was vooral omdat het "plafond" soms wat aan de lage kant was en gletsjerijs verradelijk hard kon zijn; de laatste was alleen bedoeld voor foto's. Er kwam geen klimmen bij kijken, en de chauffeur was dan ook verbaasd dat Richard er zo op stond de bijl mee te nemen, ondanks dat hij alleen was en geen interesse in foto's leek te hebben. Hij wurmde zich langs de muur van toeristen, nam een diepe zucht en liep de grot in.

Hij bekeek de tekening nog eens aandachtig. De versieringen spraken op geen enkele manier tot de verbeelding en hadden bijna iets buitenaards. Dit had zijn vastberadenheid nog het meest aangewakkerd, tot onophoudelijke spot van zijn collega's. Hij probeerde de pijlen te interpreteren, maar het constante gedrup op zijn helm en het galmende geklets haalden hem uit zijn concentratie. Gefrustreerd stopte hij het papier weer weg, toen iets in zijn ooghoek zijn aandacht trok. Het hele interieur van de gletsjer was met een blauwe gloed bekleed, maar verderop leek deze bijna rood. Met zijn hand op de piolet liep hij dieper de grot in. Het gebied dat voor toeristen begaanbaar was werd door een stroompje afgezet, en iedereen werd verzocht voldoende afstand te houden.

Richard volgde het water de hoek om, totdat hij buiten het zicht van de chauffeur en de andere toeristen was. Hij nam voorzichtig een aanloopje en sprong over het water. De bodem was spekglad en hij viel met een harde klap tegen de gletsjerwand. Even lag hij versuft op de grond, voordat hij langzaam richting het water gleed. Hij keek achterom. Het leek sneller te stromen dan voorheen. Hij probeerde de piolet uit zijn riem te krijgen, maar deze zat klem onder zijn been. Driftig op zoek naar iets om zich aan vast te grijpen, gleden zijn schoenen langzaam het water in. Honderdduizend naalden doorboorden zijn voeten. Vol paniek trok hij zijn handschoenen uit. Tranen sprongen in zijn ogen terwijl hij zijn nagels in de bevroren grond duwde. Het water kwam inmiddels tot zijn navel. Nogmaals probeerde hij de ijsbijl te pakken, maar het was al te laat. Op het moment dat hij deze uit zijn riem wist te bevrijden, kwam zijn zwaartepunt voorbij de rand te liggen en viel ook de rest van zijn lichaam in de stroming. Het rumoer van de mensenmassa ging over in de warme ruis van het water.

Terwijl de lucht langzaam uit zijn dikke winterkleding ontsnapte, werd zijn verlamde lichaam meegevoerd dieper de gletsjer in. Hij probeerde zijn hoofd nog te draaien richting het rood, maar zijn nek zat vast, zijn ogen aan het plafond genageld. De zwarte ster in het ijs boven hem was het laatste dat hij zag, voordat ook zijn gezicht onder het oppervlak verdween.