OLLIE
‘Mama, Ollie is er niet. ‘
Mijn dochter stond klein in de deuropening met haar iets te grote pyjama aan. Haar lipjes begonnen te trillen. Donkere oogjes die altijd glimlachten stonden nu dof.
‘Ik kan niet slapen zonder Ollie. ‘
Het licht van de dag had zich al lang teruggetrokken en plaats gemaakt voor de duisternis. Haar schaduw viel vooruit in de huiskamer. Mopperend scheurde ik me los van de serie op televisie die ik aan het volgen was.
‘Ligt ie niet onder bed? ‘
‘Weet niet. ‘
Zuchtend stond ik op en slofte achter Marie aan naar haar slaapkamer.
Mijn blonde haar zat in de war en opeens realiseerde ik me dat ik zin had in een lekkere kop koffie.
Ik keek naar de rij knuffels op het bed die als een eerste verdedigingslinie stonden opgesteld. En naar de opening tussen de knuffels.
‘Ollie is er niet,’ zei ze ter overvloede. ‘Ik kan niet slapen zonder Ollie. ‘
Zuchtend ging ik op mijn hurken en tuurde onder bed. Stofvlokken kriebelden in mijn neus en een muffe geur sloeg op mijn keel.
Volgende keer toch maar stofzuigen onder bed. Stram kwam ik overeind,ging op bed zitten en keek zoekend haar kamer rond.
‘Ik wil Ollie, ‘ dreinde Marie en verhoogde haar stem met één octaaf. Langzaam kneep de onrust en spanning met een grote hand mijn keel dicht. Wanhopig probeerde ik me te herinneren wat ik had gedaan vanmiddag.
Opeens schoot ik overeind en sloeg met mijn vlakke hand op mijn voorhoofd.
We waren vanmiddag naar het centrum geweest en Marie had Ollie meegenomen.
Het stond me weer levendig voor de geest. Haar handje in mijn hand en Ollie meeslepend aan zijn slurf over de grond.
‘Verdomme,’ vloekte ik. ‘ Potverdomme. ‘
Marie sprong op het bed en begon te huilen met krijsende uithalen.
‘OLLIE…OLLIE..’
Het geschreeuw ging me door merg en been. Grote tranen biggelden over haar wangen en haar zwarte haren hingen als een sluier voor haar smalle gezichtje.
‘Houd je kop, ‘ schreeuwde ik. ‘ Ik word gek van je…mama kan zo niet nadenken.’
Een smeulende woede trok door mijn oververmoeide lijf heen.
‘STIL…ik waarschuw niet meer. ‘
Geschrokken viel ze stil en begon toen zacht te huilen.
‘Ollie…waar ben je,’ snikte ze voor zich uit.
In mijn hoofd trok een lichtgevend sterretje een lijn tussen een aantal puntjes en ik kwam tot de onvermijdelijke conclusie. Ik moest terug de stad in… op zoek naar Ollie. Bij het overeind komen werd ik overspoeld door een golf van vermoeidheid. Maar het alternatief was een slapeloze nacht met Marie. Zwijgend stopte ik haar in , trok mijn jas aan en liep naar buiten.
Ik fietste door tot de laatste plek die ik me herinnerde waar we waren geweest. De winkelstraat strekte zich leeg en donker voor me uit. Een harde rukwind bracht de bladeren van de bomen hoog boven mijn hoofd in beweging.
Waar was die knuffel olifant in vredesnaam. Ik had het koud, verlangde naar mijn warme bed en alleen de gedachte aan Ollie, die eenzaam en alleen in een donker plekje lag, misschien in een plas water hield me op de been.
Als een schaduw haastte ik me langs de etalage’ s terwijl mijn ogen links en rechts speurden in stille hoop een glimp van de grijze olifant op te vangen.
Opeens hield ik mijn pas in. Daar, op één van de palen die dienden als afsluiting lag een bekende grijze olifant op zijn buik. Mijn hart sprong in mijn keel en met een schreeuw van opluchting overbrugde ik de paar meters in enkele seconden.
Tegelijkertijd maakte een man zich los uit de duisternis en gritste in een fractie van een seconde Ollie weg voor mijn graaiende hand.
Hij droeg een trainingspak en stonk naar een combinatie van tabak en alcohol. Een vette harige buik puilde uit over de rand van zijn broek en zijn voeten staken in goedkope sneakers.
‘Zoek je deze, schoonheid? ‘
Een grijns gleed over zijn gezicht en zijn lodderige ogen lieten mij niet los.
‘Dank u voor het vinden,’ zei ik.’ Dat is Ollie en hij is van mijn dochter. ‘
De man was bezig om alle informatie te verwerken en tegelijk een paar stappen dichterbij te komen.
‘Voor wat hoort wat… toch. ‘
Mijn benen trilden en ik had nauwelijks moed om overeind te blijven staan.
‘Geeft u hem terug, alstublieft. Dan ga ik gelijk weer weg. ‘
Mijn stem trilde maar ik wilde hem niet de lol gunnen om te laten merken dat ik doodsbang was.
Mijn hart ging zo tekeer dat ik bang was dat ie uit mijn borstkas zou breken.
Sneller dan ik had verwacht liet hij Ollie vallen en stond hij voor me.
Zijn vieze handen grepen onder mijn jas naar mijn kont en probeerden mijn broek omlaag te trekken.
‘ Verzet je niet, vuile hoer. ‘
Ik gilde, balde mijn vuisten en sloeg hem uit alle macht op zijn rug.
Grommend dwong hij me op de grond en concentreerde zich op mijn ceintuur.
‘Nee…nee,’ smeekte ik. ‘Laat me gaan, alstublieft. ‘
Hij begroef zijn gezicht in mijn hals en ik voelde zijn ruwe stoppels. Hij probeerde me te kussen.
Wanhopig snikkend probeerde ik hem van me af te duwen toen opeens een reusachtige grijze slurf hem optilde en vervolgens als oud vuil een paar meter verderop neersmeet. Ik zag nog zijn uitpuilende ogen van schrik voordat een massieve poot op zijn hoofd stampte en het verpletterde als pulp. De geur van bloed en braaksel drong in mijn neusgaten en hysterisch schreeuwend krabbelde ik achteruit… weg van het afschuwelijke schouwspel…
Marie gooide haar dekbed van zich af en nam Ollie in haar armen.
‘Mama…je hebt Ollie.’
Glimlachend stopte ik haar onder en streek liefhebbend over haar hoofd.
‘Ja, ik heb hem. ‘
Wankelend deed ik het licht uit, verliet de slaapkamer en sleepte me naar de keuken waar ik een flinke mok koffie ging zetten.
Onder het pruttelen van het apparaat door zocht ik steun bij de keukentafel en zag op de keukenklok dat het half drie in de nacht was. Misschien moest ik me morgenochtend maar ziek melden.
Einde.
een gerechtvaardigde ziekmelding is zeker op haar plaats voor dit prachtige korte verhaal