(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

“Ja klopt, maar dat zal iedere ouder of leraar toch doen. Als er een jas op de grond ligt weer ophangen al zal het voor duizenste keer zijn.”

De agent kijkt haar aan, “dat klopt en ben zelf ook vader.” Yvonne lacht erom. “Toen u voor het eerst kwam, waarom volgende u niet de procedure. Want u liep zo maar een school binnen en volgens u collega’s keek u eerst goed rond.”

“Had procedure moeten volgen ja, eerst bellen voor een afspraak en dan pas naar de school gaan. Maar was in de buurt en… mijn excuses.”

“Vertel mij waar u allemaal bent geweest en gedaan bij de dierenweide?”

De agent kijkt Yvonne aan en merkt dat ze zenuwachtig is, toch zegt hij er niets over.

“Tja, we begonnen zoals elke dag en tegen de middag naar de dierenweide met de kinderen. Toen de kinderen bezig waren hield ik overzicht over hun, mijn collega en hulpouders. Vooral tijdens de doe en luisteropdrachten was het druk want er was een tweede school aanwezig. We deden de opdrachten met hun samen wegens te weinig medewerkers van de dierenweide. De kinderen mochten hun jassen uitdoen maar wel de vest aan, alles op een hoop. Stond bij de kinderen en…”

“Even wachten, u stond bij de kinderen zo u had geen overzicht op de stapel met jassen en spullen.”

“Maar bij ons is er toch niets gestolen?”

“U had geen overzicht nogmaals.”

“Nee, ik hield vooral de kinderen in de gaten.”

De agent schrijft alles op, “het ging het verder.”

“We gingen weer terug naar de school waarbij alle kinderen hun jassen aandeden en weer de vest erboven. Op de school bleek later een kindje van een ander klas haar jas kwijt te zijn en er werd gevraagd of er bij onze klas een jas niet per ongeluk was verwisselt. Esther had zo’n soort jas maar de moeder vertelde dat de jas van haar dochter is.”

“De hulp ouders, waar stonden die?”

“Irma was meeste van de tijd in mijn buurt en Simone liep rond zo zag haar soms wel en soms niet.” Weer schrijft de agent alles op, kijkt op zijn telefoon en dan in wat papieren. Yvonne wordt alleen maar meer zenuwachtig. “Mag ik mijn man even bellen dat ik wat later thuiskom.”

“Prima en we zijn tevens klaar.”

Marlies wordt ook ondervraagd en daarna beide gastouders. Zittend in de kantine is de spanning te snijden, Yvonne drinkt van de zenuwen veel koffie.

De agent komt later de kantine binnen. “We zijn klaar voor nu, wegens dat het onderzoekt loopt kunnen we niet verder meedelen hoe het verder loopt. We houden meneer Schie op de hoogte.”

Iedereen maakt zich klaar om naar huis te gaan.

“Fee kan ik even met je praten,” vraagt Bas. Zuchtend loopt Yvonne met hem en ze gaan zitten in zijn kantoor.

“Hoop dat het niet lang duurt want wil graag naar huis.”

Bas kijkt haar aan, “nee duurt niet lang. Het onderzoek naar de jas en telefoon. Simone hoe komt ze bij jou over?”

“Gewoon, vriendelijk en al is ze geen ouder zorgzaam naar de kinderen.”

“We kennen haar al langer en we denken met haar achtergrond dat zij het heeft gedaan. Mijn vraag is om haar in de gaten te houden.”

Yvonne kijkt hem verbaasd aan, “haar achtergrond?”

“Ze heeft al eerder diefstal gepleegd op scholen.”

“Waarom werkt ze nu dan hier?”

“We wilde haar een tweede kans geven en ook niet op de zwarte lijst zetten, er is geen melding gedaan bij de politie.”

“Sorry hoor Bas, maar ik kan dat niet begrijpen. Je laat een haar met haar achtergrond en ook dat ze geen ouder is op een school werken als hulpouder. Dat gaat tegen alle regels in. Heb Simone gisteren niet altijd gezien en ze kan het gedaan hebben.”

Nu zucht Bas, “Fee luister. Ik neem alle verantwoordelijkheid op mij als ze het gedaan heeft. Mijn excuses ervoor.”

“En nu?”

“We laten haar gewoon werken hier, als normaal tot het onderzoek is afgelopen.”

Yvonne zucht al speelt ze het  en bedenkt snel weer een goed antwoord, “tot het onderzoek is afgelopen dan.”

“Heb alle vertrouwen in jouw Fee, het was in het begin anders dat je mag je weten. Maar nu kijk heel anders naar je, duidelijk ervaring en zeker niet iemand die steelt.”

“Wie gaat er nu stelen, een telefoon is waardevol maar een jas van een kindje dat doe je toch niet.”

Drie dagen gaan voorbij en Yvonne gaat nog altijd met plezier als Fee naar het werk. Ze geniet van het werken met kinderen en Marlies. Ook dat ze eind van de maand een eerste inkomen heeft. Al moet ze nog wel bedenken hoe ze dit buiten de UWV houd. De jas heeft ze verkocht voor 30 euro onder een valse naam en de telefoon heeft ze nog. Met hulp van Youtube filmpjes probeert ze deze alsnog te openen en leeg te maken om later door te verkopen. Tijdens gymles kan ze het niet laten om de jas te bekijken die omgewisseld heeft. Er staat nu duidelijk met zwarte viltstift nu een naam in en er is een roze lintje erbij ingenaaid. Yvonne zal zo graag weer jassen willen verwisselen om een te verkopen, maar dat zal te veel aandacht trekken. Yvonne maakt zich zorgen om het politieonderzoek want alles kan nu binnen een dag over zijn. In een ochtend loopt ze de kantine binnen bij het begin van de dag, dan valt haar ogen op een oplader. Die is voor een Iphone en mogelijk voor het model dat ze heeft. Snel doet ze deze in haar broekzak.

“Morgen Fee,” zegt Bas als hij de kantine in loopt.

Yvonne schrikt een beetje, “morgen Bas.”

Staand in de gang ontvangt ze met Marlies alle kinderen.

“Goedemorgen, kan ik even met je praten Fee?” Vraagt Marie de moeder van Esther. Ze gaan apart staan, “misschien heel vreemd maar dit is niet de jas van Esther.”

“Hoezo vreemd?”

“Was gisteren wat oude foto’s aan bekijken op mijn telefoon en merkte op dat er verschillen zijn in de jassen. Moest gelijk denken aan de vermiste jas van de andere klas, maar vreemd is het dat deze hing op het haakje van Esther. Ook waar is haar jas?”

“Als het op haar haakje heeft gehangen dan zal Esther het zelf hebben verwisseld en inderdaad waar is dan haar jas.”

“Ik heb Sanne gebeld de moeder van Annemiek waarvan de jas kwijt is en toen ze de jas bekeek bleek het toch hun jas te wezen. Zij had ook foto’s ervan. Tevens Esther vertelde dat op de dierenweide haar jas niet kon vinden. Ze vond er een maar ze twijfelde, jij had toen gezegd dat het haar jas is en heeft ze die maar aangetrokken. Maar nu hoorde ik via via dat er een jas kwijt was van de andere school die ook aanwezig was op de dierenweide. Zo vreemd allemaal en of iemand die jas heeft gepakt, op een of andere manier mee is gegaan met Esther en dan hier op school nogmaals verwisselt is met de jas van Annemiek.”

“Sorry maar dacht dat het echt haar jas was en die lag op de stapel.”

“Vind het maar allemaal vreemd.”

“Ik heb er verder geen antwoorden op Marie,” zegt Yvonne. “Ik zal het met Bas overleggen.”

Marie kijkt haar aan, “wie steelt er nu een kinderjas en hier op school ook.”

“Ja klopt, kan mij ook niet bedenken waarom, maar zal wel om geld gaan.”

“Wil je mij op de hoogte houden?”

“Ja natuurlijk, maar de jas?”

Marie kijkt haar aan of de wereld op haar schouders rust. “We houden de jas want heb ook al haar naam erin gezet. Esther is ook een gevoelig kind en ze zal overstuur raken als ze weet dat dit haar jas niet is en gelukkig merkt ze het ook niet. Annemiek heeft nog een tweede jas.”

De schooldag begint en Yvonne voelt de oplader branden in haar broekzak. Een paar keer komt ze Simone tegen die ze in de gaten houd al is ze zelf degene die steelt. Misschien kan haar schuldig maken, wie zal haar woord geloven. Ze heeft al een verleden en Bart vertrouwt haar niet. In de grote pauze eet Yvonne en Marlies met de kinderen die overblijven, ook Esther. Na het eten mogen de kinderen naar buiten en Esther trekt de jas van Annemiek aan als haar jas. Wat nu gevoelig, dat kind is gewoon dom om het niet te zien en haar jas is nog wel een lievelingsjas.

“Hoi, even een vraag. Hebben jullie een Iphone oplader gezien?” Vraagt juf Inneke die naar buiten komt.

“Nee,” zegt Yvonne vol overtuiging. “Heb een Samsung.”

“Ook niet, heb wel een Iphone maar mijn oplader ligt thuis.”

“Weet zeker dat de oplader in de stopcontact van de kantine zat, maar bedankt ga verder vragen en zoeken.”

Yvonne denkt snel na, “Simone heeft toch ook een Iphone. Misschien dat zij het per ongeluk heeft.”

“Ze is nu naar huis en zal het aan haar vragen.”

Weer thuis laad Yvonne de Iphone op. Erna doet ze een hard reset zonder simkaart, als de telefoon aangaat wordt het scherm opeens rood.

Deze telefoon is gestolen, uw locatie wordt nu doorgegeven aan betrokken partijen.

Yvonne schrikt zich kapot en met trillende handen probeert ze de telefoon uit te doen, maar deze gaat niet uit. Nu ga ik de gevangenis in.