(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

De volgende dag geniet Yvonne van een goed en stevig ontbijt. Blij doet ze een lunchpakket in een rugtas en gaat dan richting de school. Aangekomen komt Marlies ook net aan.
“Goedemorgen Marlies.”
Marlies kijkt haar aan, “goedemorgen Fee.”
Beide lopen eerst naar de koffiekamer om een koffie te nemen en even zitten met collega’s. Erna gaan ze naar de klas om de dag voor te bereiden.
“Heb het doorgelezen, voor nu hou ik de lesmethode aan en wil alleen de tafeltjes iets meer verspreiden.”
Marlies kijkt haar aan, “gaat wel ten koste van de speelruimte. Maar is wel beter voor de concentratie.”
Yvonne had gisteren ook veel foto’s bekeken van kleuterklassen en ze wilde iets veranderen.”Misschien ook kijken naar jassenhakken, vindt het te krap.”
“Oke, kijken of we ergens ruimte kunnen maken.”
“Zal met Bas overleggen.”
“Prima Fee, heb wel zin om naar de dierenweide te gaan.”

Yvonne kijkt haar aan en weet niet eens was ze daar gaan doen. “Doen jullie het vaak?”
“Een keer in de drie maanden. Je zal ook wel iets vergelijkbaars hebben gehad met je klas?””
“Ja klopt, leuk en leerzaam voor de kinderen.” Zenuwachtig pakt Yvonne haar telefoon. “Heb foto’s van onze meiden. Sorry van gisteren, maar was bang dat ze gestolen werden. Bas heeft mij school internet en een kluisje gegeven.”
“Het is goed Fee, sorry dat ik zo reageerde maar vond het vreemd, maar ook in gedachte dat je wel een reden zal hebben. O wat een lieverdjes, wie is wie?”
Yvonne moet even nadenken welke namen ze gisteren gebruikte. “Dit is Roos, Rosalie en Anne.”
“Kun je ze wel uit elkaar houden?”
“Ja, Roos is iets zwaarder en een moedervlekje bij haar oor.”
Marlies bekijkt alle foto’s ook met Yvonne haar nichten en hun kinderen. “Je man wilt zeker niet op de foto net als de mijne.”
Yvonne moet er om lachen, “ja klopt.”

“Vindt ze wel op jongens lijken in deze leeftijd. Vooral deze foto.”

Yvonne kijkt naar de foto, had het kunnen weten dat Maries het zal zien. “Veel mensen zeiden ook, o wat leuke jongens, terwijl ze toch duidelijk meisjeskleren aanhebben.”

Marlies lacht erom. “Ja ook vaak gehoord toen ze klein waren. Niets van aantrekken, je man zeker blij en onwennig ook als vader.”

“Ja, had liever jongens gehad natuurlijk. Maar onwennig zeker, dat wordt wel wat verwisselingen.”

Weer lacht Marlies en een halfuur later komen de kinderen aan, stuiterend en vrolijk zoals altijd. Yvonne en Marlies ontvangen ze, beide helpen met hun jassen en spulletjes. Anders dan gisteren gaat het een stuk beter voor Yvonne, ze heeft zich goed voorbereid. Maar zenuwen om iets verkeerd te doen zullen nog blijven. Ook dat ze ontdekt kan worden.

“In de kring,” roept Yvonne duidelijk, maar niet streng tegen de kinderen en klapt in handen.
Alle doen het ook en zitten al snel en rustig met grote ogen naar Yvonne te kijken.
Niet zo staren! “We gaan straks naar de dierenweide. Jullie zijn er al eerder geweest en wat hebben jullie daar gedaan?” Marlies luistert en maakt alvast zich klaar en ook wat spullen om mee te nemen. Kinderen steken hun vinger op en vertellen vrolijk wat ze gedaan hebben. “We gaan in groepjes van vijf te beginnen aan deze kant naar de hal en doen onze schoenen en jas aan. Zoals altijd rustig en stilletjes.”
Marlies staat op de gang en helpt de kinderen, ook krijgen ze een fel gekleurde veiligheidsvestje aan waarop de naam van de school staat. Ze kijkt naar Yvonne en is tevreden hoe het gaat.
“Zal meegaan maar heb teveel werk, lukt het Fee en Marlies samen met Simone en Irma als hulpouders?” Zegt Bas.
“Ja lukt wel,” zegt Yvonne.
Bart kijkt naar Marlies, “ja prima.”
De kinderen wachten ongeduldig bij de deur als er een bus komt aanrijden. Yvonne klapt in haar handen en gaat bij de deur staan. “Met zijn tweeën staan.”
De kinderen luisteren goed en gaan naast elkaar staan met de handen vast.
“Juf Fee ik heb niemand.” Zegt een meisje.
Yvonne kijkt haar aan met een lach, “pak mijn hand maar.”
Als een moeder gans loopt Yvonne voor op met het meisje aan haar hand. De kinderen volgen met ernaast lopend Marlies, Simone en Irma.
“En heeft ze nu wel foto’s?” Vraagt Simone aan Marlies.
“Ja, ze heeft een goede redenen. Maar o lieve en schattige meisjes heeft ze en heb veel foto’s gezien ja.”
“Hoe zit het dan met Mila.”
Marlies kijkt haar aan, “luister ik heb mij vergist naar Fee toe en had niets slechts moeten zegen over haar. Laat het nu maar gewoon gaan.”
Bij de bus aangekomen gaat Yvonne als eerste en laat dan de kinderen een voor binnen gaan.

Op de dierenweide heeft Yvonne moeite om overzicht te houden en elk kindje in de gaten te houden. Ze wordt er duizelig van en een hoofdpijn begint op te komen. Elk dier moet duizend keer bekeken worden en de kinderen rennen heen en weer. Ook is er een andere school aanwezig. Het is een groot mierennest aan kinderen die een fel groene of rode veiligheidshesje aanhebben. Tijdens een doe en luister opdracht zitten de kinderen in groepjes in een kring. Ze luisteren goed naar de dierenweide medewerkster die een verhaal voorleest. Omdat er te weinig medewerkers zijn wordt er besloten dat beide scholen te gelijk  de doe en luister opdrachten doen. De jassen mogen uit maar de hesjes moeten aanblijven. Als Yvonne rondkijkt voor dure spullen kijkt ze ook naar de jassen van de kinderen. Een dure merk jas van de andere school trekt haar aandacht, die is in de winkel rond de 100 euro. Rondkijkend weet ze de jas te pakken en deze gaat op de stapel van haar school. Een goedkope jas die erop lijkt, doet op de andere hoop. Uit een dames handtas van een andere school juf weet ze een portemonnee te stelen. Ze haalt er 40 euro eruit en dan weer terug. Ook een dure telefoon.
“Goed luisteren.” Zegt Yvonne en klapt in haar handen. “Kinderen van de Brie school, verzamelen.”
Alle kinderen gaan naar Yvonne, “jassen aantrekken en goed opletten of je de goede hebt.”
Een meisje zoekt haar jas maar kan deze niet vinden. “Juf ik kan mijn jas niet vinden.”
Yvonne kijkt haar en pakt dan de dure merk jas, “deze is toch van jouw?”
Het meisje pakt de jas aan, “weet het niet juf maar lijkt mijn jas wel.”
Beide jassen zijn verschillend donker blauw en een houtjes touwtjes jas. Maar de jas van het meisje heeft een teddyvoering in de capuchon en jas, de ander alleen teddyvoering in de capuchon en in de jas rode fleece voering.
“Even kijken, nee geen andere meisje die een dezelfde jas heeft dan is dit jouw jas.”
“Maar weet niet juf,” zegt het meisje. “Mama zegt dat ik goed moet kijken en ook als er veel kindjes zijn.’
Yvonne zucht, “deze lag op onze stapel. Geen ander meisje uit de klas heeft deze jas en jassen zullen vast niet gaan lopen en ergens anders gaan liggen.” Het meisje lacht. “Kom jas aan.”

Het meisje trekt de jas aan en daarna de vest. Yvonne klapt weer in haar handen en de kinderen gaan weer in een rijtje twee aan twee staan. Weer op de school hangt het meisje de jas op haar haakje. Yvonne weet deze nogmaals te verwisselen met een soort gelijke jas van een andere klas. De dure merkjas gaat in een plastictas en in haar kluisje.

Als de kinderen naar huis gaan trekt het meisje de jas aan zonder twijfels dit keer. Want deze hangt op haar haakje.
“Fee en Marlies,” zegt juf Moniek als ze in de klas komt. “Een meisje van onze klas is haar jas kwijt. Natuurlijk heel vreemd en mijn vraag is of jullie iets gezien hebben wie de jas heeft gepakt.”
“Nee,” zegt Yvonne. “Inderdaad vreemd, als het verwisselt is dan moet er toch nog een jas hangen.”
“Inderdaad,” zegt Marlies. “Hoe zag deze eruit?”
“Een donkerblauwe houwtjes touwtjes jas.”
“Alleen Esther heeft een soort gelijke, maar kan mij niet bedenken dat zij die jas heeft.” Verteld Marlies.
“Vreemd,” zegt juf Moniek en gaat weer weg.

De volgende dag komt het meisje weer op school.

“Maria,” roept juf Moniek naar de moeder van het meisje. “Een vraag, zie Ester haar jas, nu is er een meisje uit onze klas die haar jas kwijt is gisteren. Misschien verwisseld.”

Esther kijkt haar aan en dan naar de jas. “Heb gisteren de jas nog in de handen gehad wegens dat een jonge dame deze liet slingeren. Kom naar binnen zal nog een keer kijken.” Binnen trekt Esther de jas uit, “dit is haar jas. Maat 110 klopt en ziet er hetzelfde uit. Kan mij niet voorstellen dat ze een verkeerde heeft gepakt. Deze hing toch op je haakje Esther?”
“Ja mama.”

“Oké prime dan weet ik dat.”Moniek gaat naar de directeur want het natuurlijk vreemd dat er een jas weg is. Yvonne heeft gisteren de dure merk jas bekeken en besloten om te wachten met verkopen. Ze heeft wel gekeken hoeveel ze kan krijgen en soort gelijke jas aan merk brengt toch nog helft van de winkelwaarde op. De telefoon heeft een pincode zo Yvonne kan er niet in.

“Fee en Marlies,” zegt Bas als hij naar hun loopt in de buitenspeeltijd. Beide kijken hem aan. “Even over gisteren, een jas is verwisselt en hoorde van de andere school een telefoon van een juf. Allemaal vreemd en ze hebben aangifte bij de politie gedaan wegens dat de dure telefoon. Hebben jullie iets gezien of gehoord.”

“Nee,” zegt Marlies snel en zonder aarzeling.

“Nee,” zegt Yvonne ook zonder aarzeling. Maar krijgt het benauwd ervan want de politie is gebeld.

“De jas die Esther aanheeft, is van haar?”

“Haar moeder heeft al verteld dat het haar jas is,” zegt Yvonne.

“Inderdaad“, zegt Marlies.

“De hulpouders, waren hun de hele tijd bij de groep?”

“Niet altijd, want we gingen samen met een andere schoolklas en om alles te overzien en te begeleiden.” Verteld Yvonne.

Aan het einde van de schooldag komt de politie langs. “U naam is Fee van Zuilen,” vraagt de agent.Yvonne knijpt hem behoorlijk, haar voeten trillen.

“Ja klopt, pas begonnen als vaste juf.”

“Er is aangifte gedaan van diefstal van een I Phone en een dure merkjas van Oilily. Nu is er ter spraken gekomen dat u in het begin het schoolgebouw binnenkwam, zonder eerst aanmelding en gezien met tevens een dure merkjas.”

Yvonne schrikt ervan..