(1 stemmen, gemiddelde score: 5,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

Yvonne haar maag rammelt, het ontbijt van Brinta met water en thee gemaakt van oude theezakjes vullen niet. Ze voelt zich slap en ook misselijk. Energie heeft ze niet. Maar toch kleedt ze zich aan met haar beste en schoonste kleren. Na zich goed gewassen en opgemaakt te hebben pakt ze de fiets, vandaag zal ze weer geld hebben. Geld dat heeft Yvonne al twee weken niet. Haar kleine inkomen gaat geheel op aan vaste lasten en schulden. Naar een voedselbank wil ze niet en helemaal geen uitkering. Onderweg moet ze twee keer stoppen om over te geven.

Met trillende handen loopt naar een schoolgebouw, ouders lopen in en uit met en zonder kind. Als een moeder het pleinhek opent doet loopt Yvonne er snel heen. Ze weet niet hoe het hek open moet.
“Goedemiddag,” zegt Yvonne vriendelijke.
De moeder kijkt haar aan met een gedachte van, wie ben jij? “Goedemiddag.”
Een twijfel duurt een paar seconden bij de moeder en loopt dan door met haar dochtertje. Yvonne volgt en in de hal van de school kijkt ze rond. De moeder en dochter lopen door naar een klas. Dure spullen dat wil Yvonne, als het maar iets is wat ze snel kan verkopen op Marktplaats. Als het nodig moet kinderjassen van een duur merk. Lopend voelt ze aangekeken worden door juffen en meesters in de klassen. Ook ouders kijken haar aan of ze een dief is of nog erger een vrouwelijke pedofiel. Begrijpelijk niemand kent haar. Haar zenuwachtige gedrag en dat ze rondkijkt helpen ook niet bij. Dan ziet Yvonne een meisjesjas van een duur merk, Tumble ’N Dry. Yvonne haar hersenen kraken hoeveel de jas in winkelwaarde is en hoeveel ze het kan verkopen.
“Goedemiddag,” zegt juf Marlies tegen Yvonne. Yvonne schrikt en kijkt haar aan met de jas in de handen. “O sorry wilde u niet aan het schrikken maken maar zag u rondlopen en kijken. Dan naar de kapstok van mijn klas lopen. U bent niet de moeder of bekende van Vera.”
Yvonne voelt misselijkheid opkomen en dat ze op heterdaad is betrapt. Zweet druppels lopen over haar hoofd, “zag de jas op de grond liggen en dacht hang deze op.”
“Dat is aardig van u maar u bent?”
Een forsgebouwde man komt aanlopen en bekijkt Yvonne van tenen tot hoofd. “Goedemiddag, Henk conciërge van dit schoolgebouw. Ben net gebeld omdat er een verdacht persoon rondloopt. Wie bent u?” Yvonne kijkt hem aan en kan geen woord uit haar droge stembanden halen. “Bent u Fee van Zuilen misschien.”
Yvonne weet niet wie die persoon is, “o sorry ja moet even bijkomen van de schrik en alle commotie. Mijn excuus ervoor. Ben Fee van Zuilen ja.”
Henk kijkt haar streng aan, “neem toch aan dat u op de vorige school ook alle regels kent.”
“Ja klopt.” Liegt Yvonne.
“Bedankt Astrid. Komt u maar mee dan breng ik u naar de directeur.”
Yvonne kijkt hem aan met een lach en dan naar Astrid. “Mijn excuus nogmaals en wilde geen commotie veroorzaken of verdachte situaties.”
“Kan gebeuren en vooral hier in onze dorpsschool zijn we nogal oplettend op. Maar leuk je te ontmoeten Fee. Begreep van Bas onze directeur dat je deze klas komt overnemen?”
Nee, nee ben geen juf en zekers niet Fee. Wat een domme mensen en denken echt dat ik haar ben. Laat maar ik gewoon meespelen om straks weg te kunnen. De directeur, hahahahaha laatste keer voor mij was op school.
“Neem het aan van wel maar eerst op gesprek.”
Yvonne loopt mee met Henk en hij brengt haar naar een kantoortje. Aan een tafel mag ze gaan zitten. Yvonne trekt haar jas uit en hangt deze over de stoel.
“Zal de directeur laten weten dat u er bent. Mijn excuus ook hoe ik overkom maar denk wel begrijpelijk. Wilt u koffie?”
“Begrijpelijk en lekker, zwart graag.”
Henk gaat weg en Yvonne zit zenuwachtig op haar stoel. Dit gevoel had ze vaak als ze weer eens bij de directeur moest komen. Rondkijkend staat er rommelig bureau met laptop, bureaustoel, kasten en een aantal planten.

“Goedemiddag, Bas Loo directeur. Heb de koffie gelijk meegenomen en neem er een met u mee.”
Yvonne staat op met een lach, “Fee van Zuilen.”
Beide schudden de hand. Als Bas gaat zitten gaat Yvonne ook zitten en hij opent een dossiermap. “Komt eigenlijk een beetje onverwachts. Sta nu ook voor een klas wegens leraren te kort. Even snel. Fijn natuurlijk. Als je wilt en kunt, als je toch nee zegt heb ik er begrip voor, kan je gelijk beginnen. Juf Marlies is een goede juf maar mist de je ervaring.”
Yvonne neemt een slok met trillende handen en hoop dat dit niet opvalt. “Het gaat wel.”
Bas bekijkt snel alle papieren en ook een foto van Fee van Zuilen. “Geen bril meer en sorry als ik zeg afgevallen?”
“Ja, oude foto en heb contactlenzen in. Anders lijk ik zo’n oude strenge juf hahahaha.”
Bas lacht er om en bekijkt nog een keer de foto. Fee en Yvonne hadden dezelfde haarkleur en toevallig beide een staartje in. In het gezicht, oren, neus, ogen en mond leken ze op elkaar en konden ze zussen zijn. “Nogmaals fijn je bij te hebben en echt bedankt ervoor. Loop wel naar Marlies.”
Als Bas opstaat staat Yvonne ook op en loopt achter hem aan. Hij klopt netjes op de klasdeur.
“Marlies dit is Fee, nieuwe juf voor de klas. Moet weer terug en gaat het lukken.”
“Ja gaat wel lukken en heb Fee al eerder ontmoet. Kom binnen.”
Yvonne loopt nog zenuwachtiger de klas in en Marlies klapt in haar handen. Alle kinderen zijn gelijk stil. “We gaan alle in de kring zitten.” Nog meer zenuwen, drukte, warmte gaan door Yvonne als 220 volt trillingen door haar lichaam. Vele kleuters kijken haar met grote ogen aan. Het zijn net spelden die prikken in een speldenkussen.

Wat heb ik nu gedaan! Ben helemaal geen ervaren juf en haat kinderen.