(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

Wij woonden in mijn jeugd een kleine 15-jaar in een leuke straat met veel jeugd. In die tijd een vrij deftige straat in een zeer christelijke buurt. Maar als kind had je daar geen enkel benul en zeker geen last van. Wij haalden, christelijk of niet, net zoveel kattenkwaad uit als ieder ander kind of vaak meer!

De straat was voor die tijd een vrij drukke straat. Niet alleen vanwege de vele paard en wagens, maar vooral omdat de R.E.T. bus er door reed. Route Vlaardingen-Schiedam visa versa! Zo ook die bewuste avond!

De herfst liep al aardig op z’n eind en de avonden werden alsmaar langer en langer! Tijdens de zomermaanden mocht je als kind ‘s avonds vaak buiten spelen, maar nu het steeds vroeger donker begon te worden mochten de meeste kinderen buiten spelen totdat de straatlantarens aan gingen!

Dat gold niet bij ons thuis. Ik mocht buiten spelen tot het moment dat mijn vader “Het Vrije Volk” voor het raam zette! U  begrijpt het al, erg ver van huis gaan was er voor mij dus niet bij. Ook in die tijd kon je je al te pletter vervelen en dan ontstonden de mooiste ideeën voor kattenkwaad! Waar of niet? Zo ook op die bewuste avond!

Wij zouden belletje gaan trekken op een geheel nieuwe en net bedachte manier. Het idee leek ons fantastisch, onvoorspelbaar en… spectaculair! Gewoon belletje trekken was al lachen, maar dit zou alles overtreffen, dus aan de slag!

Er werd een wat uit de kluiten geschoten touw, waaraan men de ‘Titanic’ had kunnen afmeren, aan de koperen trekbel van de altijd zeurende overbuurvrouw gebonden, volgens ons een zes-dubbele paalsteek. De andere kant van het touw werd aan de overzijde van de straat enkele malen om de daar aanwezige lantarenpaal gewikkeld en tevens voorzien van een stevige platte knoop. Nu alleen nog maar wachten op de R.E.T. bus en op de dingen die daarna zouden volgen!

Vol spanning, de meesten verscholen achter in de steeg, keken wij handenwringend om de hoek toe, hoe de bus het touw zou beroeren en of de bel wel zou bellen bij dat rot wijf van de overkant!

Aan het begin van de straat werden de koplampen zichtbaar van de bus die uit Schiedam kwam. De spanning in de steeg liep op. Naarmate de bus naderde begonnen onze kleine hartjes steeds sneller te kloppen en onze smoeltjes roder. De spanning werd bijna ondraaglijk toen de buschauffeur op het laatste moment nog trachtte te remmen, maar gelukkig voor ons was het kwaad al geschied.

Met een hels kabaal en piepende banden kwam de bus eindelijk tot stilstand.  Of ooit de trekbel was te horen op het moment dat de bus het touw raakte zal tot op de dag van vandaag nooit worden opgelost, maar dat ons idee de nodige uitwerking had veroorzaakt was in ieder geval wel duidelijk.

Het staande werk waar normaliter de trekbel in was bevestigd en waarin even daarvoor de deur nog hing, was inclusief de deur, in z’n geheel de pui uitgerukt en met een klap tegen de bus aangeslagen, wat een puinzooi opleverde!

In die tijd werd er al gesproken dat: “Gele verf, duur was!” Daar was dan ook meteen sprake van! Een paar flinke deuken waren immers het resultaat na de aanvaring met ons iets te stevige touwtje!

De buurvrouw van de betreffende woning ging ter plaatse over de gier en gilde moord en brand! Oom agent op zijn dienstfiets, arriveerde hijgend en met een rooie kop van inspanning riep hij: “Wie zijn de daders?!” en haalde meteen zijn notitieboekje voor de dag. Gelukkig hadden heel veel kinderen die avond buiten mogen spelen en dankzij deze toch welkome bijkomstigheid draaiden er meerdere ouders op voor de ontstane schade.

We zullen maar zeggen, gedeelde smart is halve smart. Al kreeg ik bij thuiskomst van mijn vader direct een flink pak rammel. Dat mocht toen nog. Daar zou nu op z’n minst de kinderbescherming voor worden gewaarschuwd, maar daar was in onze tijd geen sprake van! Dat zou misschien voor nu, ook weer eens moeten gelden! Een pak slaag deed namelijk wonderen en d’r is eigenlijk niets mis mee! Zeker te weten! En die buurvrouw van de overkant? Die nam zo’n leuke elektrische bel met een drukknopje, waartussen je een speld kon steken. Dan bleef ie bellen! En dat was ook lachen!