(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

een spierwitte ziel





de woorden

ontglipten mij steeds

in een overigens

uitmuntend vers

ik knoopte friemelde

schoof en kookte

uiteindelijk van woede

omdat het geen

goedlopend geheel

wilde worden



ik heb het losgelaten

zoals god dat deed

in ieder voor zich

en toen werd hij

ineens naarstig gemist

in de waterval van

talloze mogelijkheden

als vaste rots in een

steeds maar sneller

rondzingende hemel



het vers hoort zichzelf

te declameren alleen

in de presentatie valt

nog wel het een en

ander bj te leren want

terughoudendheid is

jezelf wegcijferen

jouw woorden zijn er

eerst en dan pas

kom jij aan bod



dan kun je zingend

de kerk of zaal uitlopen

met een melodie die

rechtstreeks als absolutie

uit de hemel van de

biechtstoel komt na

met een lach en het

heilige kruis weg

gezonden te zijn met

een weer spierwitte ziel





wil melker

21/02/2025