(2 stemmen, gemiddelde score: 4,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

Wij waren op bezoek bij Franse vrienden in Toulon en omdat te vieren gingen we met z’n allen ‘s avonds lekker stappen. Diverse soorten Franse mixen en speciale drankjes stroomden die avond rijkelijk via de bar uit glazen in onze magen. Toulon is een prachtige stad en toen wij ladderzat huiswaarts keerden vond ik Toulon nog mooier.

Ik had inmiddels een enorme trek gekregen in een heerlijke grove frikadel speciaal met uitjes, maar helaas in het grote Toulon geen simpele frikadel met uitjes te vinden!

Wij besloten letterlijk bij de Chinees binnen te vallen. Vier flink aangeschoten en in een mengelmoes van Nederlands-Frans en Engels, lalden wij, gierend van de slappe lach, de bestellingen door aan een aardig Chinees dametje, die keek of dat de Middellandse zee in de fik stond. Ik moet eerlijk bekennen: Chinees eten in Frankrijk is een ware traktatie voor een uitgehongerd lichaam al weet ik echt niet meer wat ik die avond gegeten heb.

Eén gebeurtenis die avond is mij ondanks m’n zweverige geest toch altijd bijgebleven: Wij hadden heerlijk gegeten en ik zat tot aan mijn strot toe vol geladen, toen het Chinese vrouwtje naar ons toe kwam met een dampend bord waarop vier loempia’s of gebakken bananen lagen.  Ik zat al zo vol en een loempia of een gebakken banaan kon er eigenlijk niet meer bij.

Lekkel walm meneel, zei het vrouwtje aardig en lachend bleef zij op een afstand naar ons staan kijken. Ik prikte de loempia of de banaan aan mijn vork, legde hem met een flinke zwaai op mijn bord en begon hem in stukken te snijden. Ik zag het wel niet meer zo zitten, maar dat de loempia of de banaan zo taai was als een… mijn vrienden en vrouw lagen in deuk over de tafel en ik begreep maar niet waarom, maar toen ik de Chinese dame kwaad een tweede loempia of banaan van het bord zag pakken en daarmee handen wrijvend te keer ging, had ik haar eindelijk door.

In plaats van een loempia of gebakken banaan, had ik een dampend, wit verterend heet badstof handdoekje in stukken gesneden en daar was zij niet echt blij mee. Betalen meneel! Betalen meneel! riep zei kwaad, terwijl ik gierend van de lach ter plekke in mijn broek pieste.