(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Aan het laden...

Vervolg van Sjoemelzaad (1/7) Een koperen jubileum

Ik vier dezer dagen dus het koperen jubileum “wachten op een verhoor”. Die feitenvrije aanklacht tegen mij schreeuwt om een ondervraging. Maar het blijft stil. Is de aangifte wellicht geseponeerd?

Als verdachte verwacht je bericht te krijgen over zo’n sepot zodat je weet dat de aangifte is vervallen. Niet gebeurd. De functionarissen die de aangifte behandelden, een overijverige rechercheur en – zoals hij die persoon aanduidde – “iemand van het OM”, waren zelf niet bevoegd te seponeren. Dat gebeurt namelijk in de hogere regionen van onze rechtspraak. Hoe raakt in godsnaam een aangifte zoek? Respectievelijk hoe maak je die zoek… Is het zoiets als de bij Defensie verdwenen fotorolletjes met bewijzen van genocide in Srebrenica? Wat is hier aan de hand? En wat heb ik aan die begeerde informatie?

Aan een ex-verdachte blijft een zogeheten “sepotcode” gekoppeld. Er zijn onschuldige mensen aan wie een volstrekt verkeerde code werd toegewezen. Die verwijst bijvoorbeeld naar een misdrijf, waar ze niets mee te maken hebben. Je dient daarom goed geïnformeerd te zijn over een sepot.

In het computertijdperk verdwijnt er niet uit zichzelf iets uit de digitale wereld. Daar is nog steeds een menselijke opdracht voor nodig. Ik voel een smeuïge soap opera in mij opkomen. Daar hoort een specifiek (fictief) scenario bij, bijvoorbeeld deze hypothese:

Je hebt allereerst de fanatieke speurder, rechercheur Jostie Flessentamboer. Schrik van de Amsterdamse onderwereld. Deze Bijlmerterriër werd aangestuurd door een (Hulp)officier van Justitie, Rietje Buigsaem, een genadeloze crimefighter. Deze “iemand van het OM” was tevens Josties beddenmaatje. Dit rancuneuze typetje zoekt graag spijkers op laag water. Van mijn realistische beschrijvingen over de rare leefomgeving waarin ze opgroeide baalde ze flink. Mogelijk door het feitenoverschot aan mallotigheid.

Haar twee moeders, die fameuze doe-het-zelvers over wie ik in het verleden heb geschreven, hadden overal en altijd een oplossing ergens voor. Maar niet voor de voortplanting. Ongeslachtelijke voortplanting (parthenogenese) hadden de dames nog niet onder de knie. Zaadmannetje Ben moest uitkomst brengen om één Rietje op de wereld te toveren. Mijn openhartige beschrijvingen van hoe Ben erin werd geluisd vervulden Rietje met wrok. Vanuit het ongerijmde nam ze hem zijn donorschap kwalijk. Hij zou nooit haar keus zijn geweest, maar ja… wat doe je daaraan? Omdat Ben een onbeholpen schrijver is nam hij deze amateur biograaf in de arm. Een simpele klus, want ik schrijf gewoon op wat ik van hem hoorde, respectievelijk zelf had vastgesteld. Onvermijdelijk is dat er in publicaties ruchtbaarheid aan Rietjes bizarre leefomgeving werd gegeven. Rietjes kruistocht was daarom Ben, respectievelijk zijn biograaf het zwijgen opleggen. Dat was haar indirecte manier om Ben te danken voor zijn geschenk van het leven.

Van een geraadpleegde advocaat is uit de manier waarop de aangifte tot stand kwam af te leiden, dat deze werd gedaan door iemand, die goed bekend is binnen het juridische circuit. Rietje dus. Met de juiste functie binnen het OM beschikt zo iemand over de middelen om elke gewenste aanklacht “op de rol geplaatst” te krijgen. Dat lukt ons, gewone burgers niet. Er hangt onmiskenbaar iets van vriendjespolitiek in de lucht…

Vervolg: Sjoemelzaad (3/7) Intimidatie