(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

Het intakegesprek en de bespreking daarvan met Mien en Pien (b)leken voor niets te zijn geweest. Guus moest gewoon de taxi naar huis nemen. Daarvoor pleegde hij opnieuw een leugentje om bestwil toen hij het zaalhoofd wijs maakte, dat hij beneden in de hal zou worden opgevangen door die Mien. Conform het ziekenhuisbeleid werd hij in een rolstoel naar de uitgang gereden, waar hij alsnog een taxi nam. Inderdaad nogal tegendraads, maar dat paste bij zo’n eigenwijze dwarsligger als Guus.

De dag daarop kwamen Mien en Pien bij hem thuis even poolshoogte nemen. Met kennersblik stelde Mien vast, dat zij een acuut overlijden niet zo snel kon organiseren. Guus hinkelde op één been door het huis, maar zoals alle momenten in zijn leven dat het een beetje tegenzat, liet hij van wat er binnen hem zich afspeelde niets merken.

Ondertussen zat Pien er meesmuilend bij. (Ik weet niet precies hoe “meesmuilen” eruit ziet, maar dat bijna verloren gegane werkwoord wilde ik ooit een keer in mijn leven gebruiken). Piens standaard gezichtsuitdrukking was dat zij loenste met één oog. Misschien was het dat. Het kind had zich een andere voorstelling van zaken gemaakt. Pa Guus moest je kennelijk toch dood meppen. Hij was toen al in de zestig, dus… in gedachten doorliep Pien, simpele ziel, de verschillende mogelijkheden. Het wachten op Guus’ spontane overlijden duurde de dames uiteindelijk veel te lang. Als zij elke dag praktische en morele bijstand zouden leveren, kon Guus nog een tijdje mee. De oplossing lag voor de hand: dat allemaal dus niet doen. Gewoon een verstervingsproces in gang zetten.

Met geleende wijsheid… er zijn twee vormen van euthanasie: de directe en de indirecte. De directe euthanasie bestaat zelf ook weer uit actieve en passieve euthanasie. Bij passieve directe euthanasie weigert de betrokkene zelf elke behandeling en medicatie, waarbij hij op de hoogte is dat dit tot zijn dood kan leiden.

De variant, die beide dames voor ogen stond was “Zeer Passieve Indirecte Euthanasie”; dit is een soort van Indirecte Euthanasie 2.0 waarbij de beslissing om de patiënt levensreddende zaken te onthouden door de dames voor Guus werd genomen. Eigenlijk precies hetzelfde als bij alle andere beslissingen bij de opvoeding van Pien. Giro-Guus deed er toe; de menselijke Guus-vorm absoluut niet.

Op één punt verlulde Mien zich. Zonder dat daar enige aanleiding was om dat op te merken plukte ze uit het niets deze profetische woorden: “Niemand wil bij jou komen!”. Raadselachtig gebruik van het Nederlands, dat een beetje teniet werd gedaan door haar kanonharde stem. Wat een beetje samenzweerderig had moeten klinken klonk als een mededeling van de omroeper in een groot voetbalstadion. Luid en krachtig. Kennelijk was er een soort geheim familieberaad geweest. Mien werd de uitkomst daarvan te machtig, dus die – laat ik maar zeggen – slotverklaring van dat beraad ontsnapte uit haar opengetrokken stemspleet.

De schoolkinderen, aan wie zij Duits onderwees weten waar ik het over heb. Voor de leerlingen waren er twee mogelijkheden: of met een pak strafwerk op de gang of in elkaar gedoken in de klas je kop houden. Zo, dan heeft u enig idee van hoe de gebruikelijke conversatietoon bij Guus en de zijnen was.

Ja, ik dwaal graag af, maar dat draagt bij aan de rode draad, die door dit absurde verhaal heen loopt: het betreft signalen, die per ongeluk worden uitgezonden. Nou was Guus een uitermate opmerkzaam type en die pikte hij scherp op: op dit punt aangekomen wil ik graag wijzen op wat mij bij sommige tv-persoonlijkheden opvalt. Als ze denken dat ze iets leuks hebben gezegd produceren zij een slurpend, slikkend keelgeluid aan het eind van een zin. Het is een neurotisch overkomend binnenkeelse boer. Die dient als onderstreping ervan dat ze zojuist een fantastisch rake opmerking hebben geplaatst. Let maar eens op. Ziet, alweer een anekdote vol met levenswijsheid. Hierna kunt u nooit meer ongedwongen kijken naar vooral oude opnamen van Godfried Bomans en de vroegere Arjen Lubach. En ja, een spraakleraar kan daar wat aan doen. Blijkbaar…

Dat Mien veel plezier beleefde aan haar eigen onheilspellende opmerking verraadde die binnenkeelse oprisping, die ze na die suggestieve zin produceerde.

De eerste gelegenheid om aan Guus’ lijdensweg een einde te maken diende zich aan. Voor Eerste Kerstdag werd afgesproken, dat Mien en Pien Guus met de auto zouden ophalen voor de jaarlijkse stichtelijke bijeenkomst in de kerk, de Kerstmis. Met die twee steunpilaren was het verantwoord dat Guus dat korte tripje maakte. Voor het oog van de wereld was het duidelijk: hier waren twee zorgzame typen doende een man met een beperking liefdevol te overladen met goddelijke genade tijdens een kerkdienst. Hij kon ter plekke de Lieve Heer danken voor zoveel goedheid.

Hoe een succesvolle verkapte moordaanslag eenvoudig kan worden georganiseerd beschrijft deel 4.

Wordt vervolgd