(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier
Laden...Oxytocine wordt ook wel omgeschreven als een van de vier geluk hormonen
of nog meer gedetailleerd: het knuffelhormoon. Je weet wel, die kleine
stoffen die vrijkomen als je dingen doet die je gelukkig maken, of als je
chocolade eet. Als je verliefd wordt stijgt je lichaam in Dopamine. Want je
bent gelukkig. Als het goed is. Maar wat gebeurt als je bijna tot geen
Oxytocine ontwikkelt. Alsof het niet te vinden is. Sla je dan op hol? Of word
je gewoon gevoelloos?
Ik ben erg slecht in het inschatten van mijzelf, ik weet nooit wanneer mijn lichaam genoeg of
te weinig heeft. Wat gek is aangezien ik goed ben in het lezen van andere mensen maar op een of andere wonderbaarlijke manier nooit mijn eigen lichaam en ziel in de gaten heb. Ik vergeet voortdurend om water te drinken en eet totdat ik bijna kokhalzend boven de wc hang. Ik over of onderschat bepaalde dingen waarvan ik denk dat ze helemaal niet z’n belangrijke factor in mijn leven hebben. Zoals een knuffel. Een simpele knuffel. Ik denk dat ik al in 2 jaar tijd niet een behoorlijke knuffel heb gekregen. Je weet wat ik bedoel, een echte knuffel. Twee armen om je heen, het warme gevoel. Dat je veilig bent en niks of iemand jou pijn kan doen. Vorige week was het de eerste keer dat ik weer z’n knuffel kreeg. Pas toen kwam het besef ook binnen hoe erg ik eigenlijk naar liefde snak. Niet naar lust, naar liefde.
Lust en liefde zijn twee dingen die ik soms wat snel door elkaar haal. Is het niet hetzelfde
dan? Je hebt het meestal ook pas door als je in een bepaalde situatie zit. Maar dat is over het algemeen met de meeste dingen zo. Alsof alle bellen ineens in je hoofd gaan rinkelen en alle alarmen afgaan. Dit is het verschil en dit wil ik niet. Je kent het wel, die ene romantische film, de hoofdpersonen beseffen dat er meer aan de hand is en willen het liefst de rest van hun leven samen door brengen. Het einde. Romantische films zouden eigenlijk een waarschuwing en trigger warning aan het begin van de film moeten weergeven. Pas op: Krijg geen te hoge verwachtingen van dit onrealistische liefdesverhaal want het is en blijft een film. Verlaag alvast je standaard want bij liefde geld niet: Niet goed? Geld terug.
Ook al heb ik nog steeds niet echt een goed beeld van wat liefde is. Misschien is het ook het te kort aan levenservaring. Wat weet de jeugd van tegenwoordig nu weer van liefde? Die zitten toch alleen maar achter hun beeldschermen? Vroeger als je een meisje leuk vond dan zong ik haar vanaf haar balkon een lied toe. Dat is wat ik oude verbitterde mensen uit het
bejaardtehuis hoor zeggen. Die zuur in hun stoel zitten gelijmd omdat ze niet meer zonder
begeleiding een rondje in de tuin mogen maken. Liefde moet je voelen. Van je kruin tot aan je kleine teen. Het gezegde vlinders in je buik is voor mij ook niet overdreven. Ik voel ook al
mijn emoties wat te heftig en verliefdheid is daar een van. Ik wil je graag zien en je interesses horen. Ik wil graag een knuffel en een kus op mijn voorhoofd. Ik wil graag je opa en oma ontmoeten, behalve als ze al als twee zuurtjes niet meer uit hun stoel komen.
Het concept ‘’touch starved’’ wordt ook steeds populairder onder alle twitteraars. Ik kan
mijzelf hier wel in vinden. Voor degenen die niet weten wat het concept ‘’touch starved’’
inhoudt, hier het volgende: Als een mens weinig tot geen aanraking meer met elkaar heeft en er naar snakt. Uiteindelijk hebben mensen elkaar nodig om te overleven, of ze het nu willen of niet. Want een aanraking kan zoveel meer betekenissen hebben. Soms zegt een aanraking meer dan duizend woorden om het even heel dramatisch te zeggen. Ik heb dit, als de meeste dingen, onderschat. Mensen zijn meestal niet mijn favoriete dingen op de wereld en zonder mij soms er wat van af. Ik weet dat ik heel graag alleen ben. In mijn kamer, met mijn spullen en al mijn gedachten bij elkaar. Maar het is uiteindelijk steeds meer op een kleine gevangenis gaan lijken. Mijn kleine bubbel. Ik voel mij er comfortabel en het meeste wat er buiten is, is eng en onbetrouwbaar. Best wel gek, dat alle dingen waar ik vroeger als kind niet eens over nadacht, ik nu niet meer kan doen zonder dat mijn handen gaan zweten en mijn benen gaan trillen. En dan toch nog het snakken naar aanraking, naar liefde. Romantische films hadden het gelukkig wel allemaal gelijk over een ding, uiteindelijk is liefde en verliefd zijn toch wel een van de beste gevoelens die je kan hebben en voelen, als het gezond is tenminste.
Oxytocine, konden ze niet een makkelijker woord bedenken, of tenminste iets met een
makkelijkere spelling? Natuur en scheikunde waren om zacht uit te drukken niet echt mijn
beste vakken op school. Ik heb namelijk in het schrijven van dit, al 3 keer het verkeerde
begrip gebruikt omdat er niet een maar vier verschillende geluk hormonen zijn. Maar ik wou
vandaag, vannacht, meer op Oxytocine focussen. Want hoe graag ik het ook wil ontkennen,
en hoe graag ik mijzelf ook afzonder van mensen. Ik snak naar een beetje aanraking. Ik snak naar liefde. Liefde van vriendinnen en liefde van dates. Liefde van ouders en liefde van
familie. Ik zie de liefste foto’s van stellen op mijn pagina voorbij komen en de steek van
jaloezie groeit met de foto. Iets wat ik niet heb en mogelijk misschien ook niet vind? Want
tijd tikt langzaam door en ik heb ondertussen ook nog steeds niet de liefde voor mijzelf
gevonden. Hoe verwacht ik ook van mijzelf dat ik iets aan een ander kan geven terwijl ik het
zelf niet eens heb. De liefdesliedjes die steeds meer duidelijk worden des temeer ik er naar
luister. Het huilen in de nacht omdat ik niet iemand heb die mij welterusten kust. Het niet
hebben van een zweterige hand om je heen als je slaapt maar het eigenlijk veel te heet hebt
om überhaupt iemand aan te raken. Dat iemand mij niet met glunderende ogen aankijkt en
zegt dat diegene heel erg trots op mij is. Liefde zit in zoveel kleine dingen om je heen en toch voel ik mij eenzaam. Heel erg eenzaam. Het ergste van allemaal is, dat ik er bijna blind voor ben geworden. Dat ik niet meer de liefde in mijn buren zie, die naar mij lachen en zwaaien als ik langs fiets. Dat ik de liefde en al het plezier niet meer voel als alle buurkinderen op onze trampolines aan het springen zijn, joelend mijn naam roepen omdat ze een salto willen laten zien. Deze keer kunnen ze hem namelijk staand. Ik voel mij er egoïstisch door. Omdat ik toch nog steeds zoveel liefde om mij heen heb en het bijna lijkt alsof ik er niet meer naar wil kijken. Een andere soort pijn. Alsof ik het niet verdient dus waag het ook maar voor geen seconde dat je het mag beleven. Dat je mag kijken. Dat je mag leven.
Eenzaamheid is een sluipmoordenaar. Het hangt als een blok aan je been en reist met je mee als je schaduw. Als het lang genoeg bij je is, wordt het ook je definitieve uitkomt. Iets waar niet alleen veel oudere (soms zure) bejaarden helaas aan overlijden maar ook steeds meer jongeren. Want wij voelen ons soms niet meer gehoord, ik voel mij soms niet meer gehoord. Ik heb mij nog niet inschreven voor een kamer en ik maak mijn rijbewijs maar niet af omdat ik voor mijn gevoel al voor de helft niet meer op deze aardbol ben. Dat de helft van mijn ziel al ergens zweeft, zover van mijn lichaam af. Het is een eng en benauwd gevoel. Alsof ik het niet eens tot mijn 20 ste verjaardag ga halen. Dus wat is dan nog het punt. Waarom zou ik nog deze dingen doen, waarom zou ik nog mij inschrijven als ik langzamerhand van binnen letterlijk dood aan het gaan ben. In films is er soms op een bepaald moment een wenspunt. Slechts een muntje en die wens die je zou graag wou, komt uit. Alsof ik een muntje ben die in een put is gegooid. Maar deze keer is het een eindeloze put. Zo voelt het. Mensen om mij heen die zeggen: wat doe je het goed! Dat gaat de goede kant met je op. Ik val nog steeds? Ik zie nog steeds geen zonnestralen waar iedereen het overheeft. Het is niet dat er ook maar een kleine wens is uitgekomen. Want hoe dieper de put, hoe donkerder het lijkt. Hoe kom ik in hemelsnaam uit een eindeloze donkere schimmelput.
Helaas laat ik mijn geluk nog steeds wat door een ander bepalen, dit gaat onbewust. Want als ik verliefd word, lijkt het alsof mijn depressie wat meer op de achtergrond gaat liggen. Klinkt positief zou je zeggen toch? Tunnelvisie misschien? Want het is er degelijk nog wel. Nog z’n sluipmoordenaar. Alles lijkt rozengeur en maneschijn. Of tenminste de eerste 3 maanden. Je raadt het ook al, ik word ook wat te snel verliefd. Naïef wil ik het niet noemen. Of beetje dan. Want al weet ik dat romantische films niet realistisch zijn, toch ben ik ergens toch een hopeloze romanticus, die soms ook wat binnensmonds kotst van de slijmerige dingen die ik tegen een mogelijke geliefde wil zeggen. Ze zeggen dat je geluk hormonen ook zelf kunt aanmaken. Maar Oxytocine is blijkbaar een ander verhaal, daar heb je een ander voor nodig. Ik weet niet of er logica bij inbegrepen zit. Maar voor nu zal ik meer chocola moeten eten, gelukkig doe ik dat ook met liefde.