(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier
Laden...Toen ik eindelijk in bed lag en nog eens terugdacht aan wat er is gebeurd begon in hard te lachen. Is het nou echt zo’n ramp dat hij er niet meer is? Ik bedoel, het is zo simpel. Even de stekker eruit en dan een paar seconden later die lange piep en één enkele lijn op de monitor. Dat was dat. Klaar. Het einde. Dood. Morsdood. Ik draaide me om en keek op de wekker, het was inmiddels kwart over drie. Hij was inmiddels zeven uur en twaalf minuten overleden. Ik wist precies welke weg hij zou afleggen naar het mortuarium in de kelder. Ik liep er elke dienst langs zodra ik me ging omkleden. Al zeventien jaar werkte ik als intensive care verpleegkundige binnen het streekziekenhuis. Ik had al veel moeilijke dingen meegemaakt, maar dit. Dit was mijn eigen man. Nu ben ik alleen. Ik stopte pas met huilen toen het daglicht door de gordijnen zichtbaar werd.