(1 stemmen, gemiddelde score: 4,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

Liefste dagboek, hierbij ga ik een verhaal vertellen dat ik zelf heb meegemaakt.

Het heet: ‘The bird of prey’. Veel leesplezier!

‘Emma zet de tv eens aan, we gaan een film kijken!’ 

‘Joepie!!’ Emma zette de tv aan.

Ik kwam van mijn pc en leunde voorover op de eettafel.

‘Ging ik niet gaan lopen?’ Vroeg ik. (Mijn beide zussen waren al gaan lopen)

Papa keek op van zijn computer. ‘Ik dacht dat je geen interesse had, Je stond niet klaar.’

(Ik had staan dansen op muziek) Ik keek even opzij. ‘ Het spijt me.. mag ik dan nog even in het dreefje gaan lopen?’

Ik had er zin in. ‘Mmm.. Ok, maar wees snel terug hé!’ ‘Ok!’ Snel rende ik naar de veranda en deed mijn schoenen aan, liep door de tuin heen, en ging in een hoek door een smalle doorgang die ons toegang gaf aan het bos.

Halfweg het lange gras begon ik te lopen tot de metershoge varens en kleine bramen mijn weg versperden.

Ik vertraagde mijn pas en klom en sprong over een paar bomen heen, die vlakbij ons kamp lagen.

Weer versperden de varens en bramen mijn weg waardoor ik trager vooruit kwam. Ik hield ervan om de zachte, lange varens op mijn blote benen te voelen. De bomen weken opzij, waar ik door een groot braamveld heen moest, tot ik uiteindelijk op een zandweggetje kwam, omgeven door een oud verlaten huisje, sparren, fruit en naald bomen. Langs het weggetje groeiden allerlei wilde, eetbare planten.

Het begin van de weg dat een eind verder lag, werd omgeven door velden, met meer naar het einde toe huisjes en verlaten gronden. Ik begon te lopen en niet veel later snoof ik de heerlijke geur van de bloesems en de bomen op. Na een vijftigtal meters sloeg ik een bocht om, en liep terug via een breed oneffen begrasd weggetje dat langs de velden liep.

Plotseling hoorde ik een roofvogel en vertraagde mijn lopen.

Ik was met mijn enthousiasme helemaal vergeten dat hier een grote roofvogel woonde, niet ver van het vervallen huisje, die haar jongen wilde beschermen en ons voordurend probeerde te bedreigen tijdens het lopen. Ik keek verschillende keren naar rechts, waarvan het geluid vandaan kwam en zag op een gegeven moment de enorme roofvogel van op een paar honderd meter op mij afkomen.

Verschrikt, begon ik weer te lopen met stukjes naar het einde toe en keek vele malen om. 

Toen ik in het bramengedeelte kwam, hoorde ik de roofvogel vlak boven mijn hoofd krijsen en ging nog sneller door het braamstuk dan ik heengekomen was. De bramen reikten tot mijn schouders, maar ik zette door, hopend dat het dichte bos mij bescherming zou geven. In het bos voelde ik me al wat veiliger, en de roofvogel was ook verdwenen. Maar toch bleef ik lopen met stukjes om zo vlug mogelijk thuis te geraken. 

Toen ik al 3/4 van het smalle bosweggetje had afgelegd, voelde ik hoe de grote snee op mijn bovenbeen die ik gisteren in het bos had gekregen, weer pijn begon te doen, en ik het lopen staakte.

Ik was weer thuis, en zetelde mij in de zetel voor de tv. De film kon beginnen, vlak na ik er één had meegemaakt als hoofdrolspeler.

-Laura- 🙂