Anaïs loopt tegen elf uur naar boven na eerst bij Lina te kijken, maar het stil in de kist. Erna kijken bij Olivia maar die slaapt rustig en ze doet haar dekentje goed. ‘Even kijken wat heb ik aan voor het slapen.’ Ze kleed zich om met de slaap kleren van Lina, wast zich, verschoont de bed kussen en liggend kijkt ze rond. ‘Heerlijk bed, jammer dat ik deze niet kan meenemen. Morgen niet vergeten spulletjes van Olivia mee te nemen. Kleertjes, knuffels, speeltjes en de wandelwagen ook maar als het past. ’
Die nacht schrikt Lina weer wakker, meteen in paniek en ze probeert van alles om er uit te komen. Ze trapt tegen de zijkanten en deksel maar de duct tape houd het.
Waar is mijn Olivia, ik ben zo bang dat er iets met haar is en waar is die vrouw? Zal ze hier nog wezen of al weg, denk dat ik al avond is. Au mijn benen en rug waarom, waarom nu ik. Dacht dat ik Annika hoorde, weet het niet zeker maar die zal nog langskomen met de wijkagent. Waarom zag ze niets snap het niet. Mijn meisje Olivia een gebedje van mama. Weer die steken in mijn hoofd, waarom hebben ze mij zo hard geslagen? Nee Lina wakker blijven, wakker blijven.
De volgende ochtend wordt Anaïs wakker door de kleine meid. Eerst kleed zich aan met kleren van Lina. ‘Wat veel mooie kleren, als ik nu alles zo verkopen op Vinted. Dan zijn we snel rijk al is het maar een euro per stuk. Misschien een deel meenemen. Goedemorgen mama’s kleine meid, lekker geslapen en wat ben je weer vroeg wakker.’ Olivia kijkt haar aan en is stil, normaal is ze vrolijk en brabbelt ze. Als Anaïs haar wilt optillen gaat ze zitten en houd haar knuffel stevig vast. ‘Kom hupla, aankleden en dan lekker een ontbijtje samen. Daarna naar een andere tante van je.’ Anaïs legt haar op de verschoonkussen, uitkleden, verschonen en schone kleren aan. Olivia is erg stil en kijkt Anaïs aan, met een jaar herkend ze haar moeder uit duizenden en al lijkt Anaïs op haar toch lijkt ze het nu te weten. ‘Zo eens kijken eerst een fles, ja lekker ook even knuffelen.’ Zittend op de bank krijgt Olivia haar fles, maar ze frommeld zich alle kanten op en knuffelen wilt ze niet. Erna op de speelkleed waar ze minuten lang alleen maar zit en niet zoals altijd vrolijk speelt. Anaïs tilt haar op en in haar kinderstoel ‘Zo een bordje havermout jammie jammie.’ Maar Olivia wilt niet eten en slaat zelfs tegen het bord.’Nou wat is dit nu, waar is mama’s lieve meisje gebleven. Kijk nu eens alles onder de havermout, dan maar niet eten.’ Anaïs tilt Olivia op en zet haar neer op de speelkleed. Zuchtend maakt ze alles schoon.
Alle kostbare spullen die ze gevonden heeft in de keuken en garage doet ze in grote boodschappentassen en in de gang. Ook de kleren en spullen van Olivia.
‘Kom jasje aan want we gaan een stukje rijden,’ roept ze vrolijk naar Olivia. Die naar haar kijkt zittend op de vloer met een knuffel. ‘Zit eens stil want je moet een jasje en schoenen aan, kom nu Olivia.’ Anaïs doet erna de jas en schoenen aan van Lina en tilt ze Olivia op. ‘Volgens mij heeft mama een Ford Fiesta en als jij mij aanwijst waar deze staat.’ Buiten kijkt ze rond maar ze ziet de auto niet staan, ze loopt een stukje ook goed rondkijkend. De buren zouden haar kunnen zien en meteen twijfels hebben dat ze niet Lina is. ‘Het is wel een buurt met veel kinderen, kijk Olivia een speeltuintje.’ Anaïs kan het niet laten en zet Olivia in een baby schommelstoel, zachtjes beweegt ze deze heen en weer. Bij Olivia komt nu een kleine glimlach, voor haar is heel gewoon want haar moeder deed het ook vaak. Andere ouders met kleine kinderen die nog niet naar school gaan komen erbij. Anaïs wordt weer zenuwachtig.
‘Hoi Lina en Olivia,’ roept een vrouw met een klein meisje van twee jaar. ‘Lekker aan het schommelen Olivia, ja altijd vrolijk niet
‘Ja, altijd vrolijk.’
De vrouw kijkt naar Anaïs, ‘je had toch altijd een bril op en lijkt zo anders zonder.’
‘Nee ik heb geen bril,’ zegt Anaïs rustig. ‘Wel contactlenzen.’
‘Heb een ander gezicht voor me maar zonder bril is een gezicht toch anders.’
‘Klopt.’
‘Nou ja misschien ben ik even de war Lina.’
Na een paar minuten tilt Anaïs de kleine meid uit het stoeltje. ‘Kom we moeten nog vele dingen doen. Zeg maar doei doei.’
Olivia zwaait naar de moeder en haar dochtertje en beide zwaaien terug. Eindelijk vindt ze een Ford Fiesta op een parkeerterrein, de sleutel past. ‘Zo in je kinderstoel, even kijken hoe dit werkt. Mama is een beetje roestig.’ Na wat frommelen en frustratie ook omdat Olivia niet stil zit weet ze de riemen goed om te krijgen. Erna rijd Anaïs weer terug naar het huis waar ze auto op de straat zet. ‘Alle spullen inladen Olivia en dan gaan we weg.’
Mevrouw van Dijk zit op haar balkon zoals elke ochtend met een kop koffie. Lina en Olivia wonen tegenover haar, ze heeft alles gezien en kijkt naar haar man. ‘Zal nu wel zwaar zijn voor haar, verhuizen met de kleine meid.’
Henk haar man kijkt naar het huis van Lina en dan naar Alie, ‘ja klopt.’
‘Weet nog dat ze hier kwam wonen, toen nog met haar man en Olivia was nog niet geboren. Toen stond er een bijna te grote vrachtwagen in de straat. Nu niet en alles in haar auto.’
Henk mompelt wat en neemt nog een slok van zijn koffie.
Lina woonde in een twee-onder onder een kap woning, maar de buren waren met vakantie. Adaya en Anaïs wisten dit.
Anaïs zet alles in de auto en weet zelfs de kinderwagen erin te krijgen. Olivia zit nog in haar autostoel en rondkijkend. ‘Zo kist open en eens kijken of ze wakker is.’ Maar Lina heeft na een zware avond vechten te weinig kracht om tegen te werken, ze is wel wakker. Anaïs trekt hij uit de kist en laat haar liggen op de vloer. Nog een keer kijken naar Lina en ze gaat weg maar de deur naar de keuken laat ze open.
Is ze nu de hele nacht gebleven en waar is mijn Olivia? Mijn meisje, ik ben zo bang. Tranen rollen over haar wangen en hoopt dat iemand iets merkt wat er nu speelt. Maar die vrouw, het was net of ik de spiegel kijk. Wat vreemd allemaal en Olivia zal vast hebben gehuild.
Anaïs start de auto en rijd weg.