(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

Worden we hier niet een beetje onredelijk?! De harmonica wandelde steeds weg. De bespeler waar hij in huis zat, had de harmonica een tweetal pootje om hoger te staan gemaakt, want de man kon zelf niks torsen. De man kon niet lopen ook,; dacht de harmonica en wandelde op een goeie nacht mooi de deur uit. Daar liep hij een haasje tegen het lijf. (Iets later pas, toen hij het veld in trok.) Om te overleven gebruikte de harmonica vooral pepernoten. Als ’t maar even kon bevond onze harmonica zich met zijn ribbelgat achter de struiken. En wat een wat een lawaai. Het was namelijk zo dat bij iedere stap dat de harmonica maakte, schalde er een penetrerend geluid hard, en hard over het veld bij de bomen. Had deze harmonica wel fatsoen?

“Die harmonica toch; het is een schande”, vond het volk. Vorige week rende hij zelfs steeds. Over de markt. Met zijn oorverdovende tred. De mensen stoven van hem weg. Hoe veel beter was het geweest indien harmonica thuis was gebleven. “Wat?! Dacht de harmonica, nadat hij van de markt was gestuurd. Nu ben ik toornig.” En jawel, toen harmonica de volgende dag over markt wandelde, om een handje pepernoten te verkopen. En hij een paar stappen maakte en er een vreselijk jankend harmonicageluid uit hem kwam, verre van wat onder normale mooiere harmonicamuziek geluid wordt verstaan, werd er toch iets van gezegd. “Wat nu weer stamelde de harmonica, ik maak gewoon een paar stappen.” En hij was al toornig geweest en gaf de man een duwtje. Het was de man die er wat van had gezegd. Ik geef u nu een duwtje, ja, want ik was nog aan de beurt ook. U dringt voor, hoor. En als u nu niet luistert naar mijn krijsende trilmuziek, zal ik u eens met iets ander verassen.” “Trilmuziek dat is het.” U trilt maar mooi ergens anders, antwoordde de man. “Ga het bos in, ver van deze markt, zo te horen vallen door dat vreselijke geluid dat u produceert de pepernoten nog uit de boom, pardoes in uw schoot. Het is hier geen kermis. Ïk zal je krijgen krijste harmonica, naarling kraste hij, hij kraste op de man af, en tilde man van de grond, klemde in zijn trui hem tussen zijn harmonicaribben, nam hem een eindje op dreef en zette hem bij de plaatselijke kruidenier op de scherpe punt van een bonnetjesverzamelspijker op de vitrinekast. “De volgende keer heeft u zonder overdrijven minder geluk, bitste harmonica hem nog toe. “Uw patat zal koud zijn…. kr kr kr. “En weet je dacht de harmonica toen bij zichzelf ik ga maar niet meer naar de markt voorlopig. Hij liep het bos in onder het maken van onjuist geluid bij iedere stap en kwam daar een stuk prei tegen. En het prei was boos. “Ach, harmonica zou je met je vreselijk geluid ff ergens  ander willen gaan wandelen? Nou, vooruit dan maar antwoorde de harmonica, licht verongelijkt, en stond op het punt maar ergens zachtjes in het zachte gras te gaan liggen, toen de haas dichterbij kwam en hem vroeg of er geen mogelijkheid was om het geluid uit te zetten. Harmonica, dacht diep na.  Hoe deed die arme spatjas bespeler, die mij die vreselijke pootjes ooit maakte dat toch ook weer. “HaHaaaas, voel eens op mijn rug. voel je daar iets zitten.” “Er zit wel een hendel zo te zien,” antwoorde de haas. “Er is geen prei!” Ha Ha. Is dat geen klein zwart hendeltje, want naar boven en naar beneden kan, vroeg harmonica.” “Ja, ja, constateerde haas.” “……..volgens mij, zei, harmonica hoef je hendel alleen maar naar beneden te zetten. En jawel, het probleem was er niet meer. Toen harmonica de volgende dag zijn aandrang, om toch even naar de markt te gaan, niet kon bedwingen en daar het marktterrein betrad werd het er muisstil. Opgetogen liep hij richting frietkraam. Opeen werd harmonica met twee armen door haas hoog omhoog getild en bespeeld en iedereen danste zich tot in de late avondurtjes wild en en de muziek was wel mooi.