(1 stemmen, gemiddelde score: 5,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Aan het laden...

Haar grote, blauwe ogen stonden vol met tranen, doch, haar gezicht gaf geen emotie. Een traan vond de vrijheid op haar ronde, rode wang, zonder dat zij deze droogde. Ze keek stoïcijns voor zich uit, het kunnen minuten geweest zijn maar ook uren; enig tijdsbesef was zij volledig kwijt.

Langzaam wendde zij zich van het natgeregende raam af en haar ogen dwaalden af op haar handen. Die schaar … waar ze haar petticoat mee verknipt had….. en met iedere knip dacht ze: ‘help, help, help me toch!’ Maar er was niemand en er kwam niemand. Ze zat alleen in deze kamer, de deur altijd op slot, met die rotschaar in haar handen. Misschien moest ze haar vlechtjes er mee afknippen? Dan vond oom Jacques haar vast niet meer zo mooi…. Misschien liet hij haar dan met rust? Maar ze durfde niet, oom Jacques kon erg boos worden….. en dan was het zo eng als hij binnen kwam, nog enger dan wanneer hij probeerde ‘lief’ te zijn. Hoe lang zat ze hier nou al in deze kamer? Heeéél erg lang, vast al langer dan een week, zou  mama haar zoeken? Of misschien was ze blij dat ze weg was, ze was tenslotte stout geweest. Dat zei papa tenminste altijd: ‘ Lieke, je luistert niet!’ en ‘Lieke, je bent een lastig kind, zoek maar een andere papa en mama.’  Mama mocht vast niet gaan zoeken van papa. Dus misschien was ze daarom nou hier?

Oom Jacques had haar mee genomen en tegen papa gezegd dat ze naar de dierentuin gingen. Ze was zelfs even blij geweest, tot ze door kreeg dat ze helemaal niet op weg waren naar de dierentuin, nee….. oom Jacques ging heel ver rijden met de auto. En als ze vroeg of ze er al bijna waren zei hij dat ze zoet moest zijn en niet moest zeuren! Dan vond hij haar lief, het liefste kleine meisje dat hij kende….dat vond Lieke fijn om te horen. Niemand had haar ooit lief genoemd, dus ze wilde best bij oom Jacques blijven.

En zo was ze in de kamer gekomen. Er stond een groot bed in, daar mocht ze in slapen. Zo’n groot bed had ze nog nooit gezien….. maar voor ze ging slapen kwam oom Jacques een poosje bij haar liggen en zei steeds weer dat ze lief was en zulke mooie vlechtjes had. Dan deed hij tegelijk ook een beetje raar, met één hand aaide hij over haar vlechtjes en met de andere maakte hij gekke bewegingen, maar daar durfde ze niet naar te kijken. En als hij dan heel hard moest zuchten, zei hij weer dat ze lief was en moest gaan slapen. Nou, dat deed ze dan maar. Maar nu ging het toch wel lang duren voor ze naar huis mocht.

Naast het bed stond een tafeltje en daar lagen vier Donald Duckjes op, die had ze allang helemaal uit….. waren er nog maar een paar. Dan had ze nog wat te lezen en hoefde ze niet steeds aan oom Jacques en zijn enge mond te denken. Op de wekker had ze gezien dat het al zes uur was…. dat was laat, meestal kwam oom Jacques om vijf uur thuis. Als hij zo laat was wist ze al wat er ging gebeuren: dan deed hij nog enger dan anders. Maar ze dacht dat dat kwam omdat hij dan naar bier rook…… papa rook ook vaak zo en dan zei mama: ’heb je weer een hele krat bier op, Jaap? Zuiplap!’  Papa werd dan boos op mama en dan was er weer ruzie.

Iedere morgen als ze wakker werd had oom Jacques voor haar een bordje klaar gezet op het nachtkastje. Daarop stonden twee beschuitjes met dik boter en hagelslag. Met daarnaast een beker melk. Dat vond ze een heerlijk ontbijt…. Jammer dat ze het alleen moest eten en niet samen met mama zoals thuis, dat was nog fijner geweest.

Kon ze maar naar mama…. Het duurde zo lang….. ze keek nog eens naar de schaar. Ja, ze zou haar vlechtjes afknippen, dan vond oom Jacques haar niet meer zo lief en mocht ze vast naar mama. Dan zou ze nooit, nooit meer stout zijn. Ze liep naar de badkamer en keek in de spiegel. Vastberaden pakte ze de schaar en nam één vlecht in de andere hand. Ze wilde knippen, maar haar handje weigerde te doen wat haar hoofdje wilde. Oh, het was zó eng…… maar ze moest opschieten want oom Jacques zou zo wel komen…. en als ze nog vlechtjes had wilde oom Jacques weer met haar op bed liggen en dat wilde ze nu echt niet meer!

Plotseling hoorde ze lawaai in de slaapkamer, een man in een uniform kwam binnen lopen, pistool in zijn hand. Toen hij zag dat ze alleen was, stopte hij zijn pistool gauw weg  en keek haar aan.’Hoi ben jij Lieke?’ zei hij ‘ik kom je halen en neem je mee naar mama. Oke?’

Ze keek hem aan zonder emotie te tonen, haar grote, blauwe ogen  vol tranen….. weer een enge man, die zei dat hij haar mee ging nemen? Stel je voor dat hij haar vlechtjes ook mooi vond, dan wilde hij ook….. nee, dat nooit! Met één knip ging het vlechtje eraan, snel wisselde ze van hand en ‘knip’ daar ging ook het andere vlechtje…… Ze had er genoeg van,zou deze man haar écht mee nemen naar mama? Grote mensen deden toch nooit wat ze beloofden…….