de laatste avondwandeling
langs gesloten gordijnen
en tikkende lantaarnpalen
in de gure februariwind
tweeduizendvijfentwintig
mijn hond zal ‘t worst wezen
uit welke kernachtige koppen
morgen de echte media bestaan
ik durf er ‘n dikke plak op in te zetten:
de wereld is (nog) niet vergaan