Je leefde in het duister.
Maar wilde in het licht zijn.
Groeien als een mooie bloem.
Een echte wilde bloem.
Authentiek in zijn soort.
Het soort bloem, dat alle stormen overleefde.
Die zichzelf altijd weer op zal richten
Met je kopje naar de zon, hoe zwaar de storm ook
moge zijn. En met de jaren wordt je die wilde bloem.
Die bloem die nooit opgaf.
Opgewassen tegen elk weer, lange droogte, extreme stormen,
lange periodes van regenval. Je bieef die sterke bloem.
Maar er gebeurde iets onverwachts wat je zo aangreep dat je
je kopje liet hangen. Je was een gebogen bloem, in duisternis
gehuld. Maar je vocht jezelf een weg, om weer zo sterk te worden
als je vroeger was, en na een tijdje was je weer de sterke bloem,
tussen de andere wilde bloemen in het veld. En je werd sterker,
en liet je kopje niet meer hangen. Je had ervan geleerd en wist nu
hoe je moet overleven. En je bleef die sterke bloem. Een voorbeeld
voor de andere bloemen.
Je genoot van het leven.
niet gehuld in het duister.
Een bloem die sterk bleef.
Nooit geplukt door mensenhanden.
En dat bleef je tot het eind.
Een krachtige wilde bloem.
Mooi paars getint.
Je hield vol tot het einde.
Je was niet gebroken maar gebogen,
maar later weer rechtop gekomen.
Je overleefde al die ontberingen in het
leven dat je was gegeven
Een prachtig gedicht over de wilde bloem die storm en regen ontbeerde, maar overwon.
Prachtig heb je dit geschreven Margrietje423. Ik heb er van genoten. Liefs van Corry.*
Dank je wel Corry, liefs Margrietje423