Als een veertje waait de wind deze morgen,
om haar verrukkelijke wijde wereld heen.
Heen naar onbeschrijflijke natuurlijke plaatsen,
waar elk fenomeen plaats vindt.
De wind is zo’n massa,
die een weg zoekt naar die plaats.
Men hoeft ze niet te vragen,
waar hun reis heen gaat.
Ze bestormen iedereen met zovele vragen,
maar wijken niet van hun richting af.
Die hun geweten hun heeft gezegd,
in hun onsterfelijk graf.
Waar ze de tijd van halen,
soms spoed, en soms zelden haast.
Maken ze bochten en omwegen,
storten te pletter op daken.
Herstellen zich, gaan weer op pad.
Maar niemand kan hun tegenhouden.
want zo zijn ze geboren.
Om het even, verloren.
mooi gedicht! liefs Ilse
Bedankt Ilse voor je reactie! 🙂