Een harde stoel waar ik op zit,
Een van de vele.
Ik had een afspraak,
Maar wie kan dat schele?
Ik wacht en ik wacht,
Ik ga maar een boekje lezen.
Het moment dat ik geroepen word,
Dat zal zo wel wezen.
Maar ik wacht en ik wacht,
De tijd tikt genadeloos door.
Ik wil het juiste doen,
Maar waar doe ik dat nog voor?
Ik wacht en ik wacht,
Mensen gaan mij voorbij.
Ze hebben het ongetwijfeld slechter,
Wat zegt dat over mij?
Dus ik sta maar op,
En loop hier ver vandaan.
Hoe kan ik om hulp vragen,
Als ik eerst achter mezelf moet staan?
Erg goed en mooi beschreven!
groetjes Rebelle
Dankjewel zeg! Groetjes 🙂
Mooi geschreven! Ik heb toevallig zelf ook een publicatie over een wachtkamer. Ik vind jouw publicatie meer diepgang hebben dan de mijne, maar ach, we moeten ook niet vergelijken!
Liefs, Anneke