Toen ik zei dat ik alleen was
fluisterden de muren
‘hij is alleen’
en toen ik zei dat ik me
verdrietig voelde
hoorde ik de straten zeggen
‘hij is verdrietig’
en toen ik alleen maar dacht
aan de angst om alles
te verliezen
zuchtte de aarde
‘hij is bang om alles
te verliezen’
en toen ik niets meer dorst
te denken of te hopen
of te voelen
bang dat iemand naar me
zou luisteren
hoorde ik de wereld zingen
‘hij denkt, hij voelt –
hij leeft niet meer’
Eerlijk gezegd denk ik dat de wereld juist zong dat omdat jij leefde. Daarom zou ik de laatste zin wijzigen in ‘gelukkig is hij, dat hij leeft’. Dat is een positiever einde vind ik, maar…het blijft uiteraard jouw gedicht. Een lieve groet van Corry.*