‘Amoureux’
(bij een schilderij van Marc Chagall, gezien in het Grand Palais in Parijs, april 2019)
Zijn wij dat
daar op het bankje voor het houten huis
onze hond die blaft, en nergens is het gras groener
dan op ons eigen erf
fijn hoe we ons hekje geschilderd hebben
ons erfje ruikt nog steeds
naar pas geschilderd hout
Ben jij dat
in je rode zomerjurk
en hoe je je hoofd laat rusten
op mijn borst
mijn armen om je heen geslagen
zoveel overgave, zoveel vertrouwen
dat je dat durft
Kijk, een witte engel gaat over ons huis
loom, wiegend
ik hoor hem zingen in het maanlicht
nee, hij vertelt ons niets
een engel heeft niet altijd een boodschap
Misschien wil hij ons alleen maar laten weten
dat hij ons ziet
en dat hij zich verheugt over die twee mensen
op het bankje
Hoog achter die engel staat de maan
hij wacht hij kijkt
hij is een boodschapper van licht
hij is een vriend
Ben ik dat
die zich geen raad weet met zijn geluk
met mijn lief in mijn armen
een witte maan aan de hemel
en een engel die groet
voordat hij over ons huisje
verdwijnt
Mooi geschreven! Liefs Ilse
Hi Ilse,
Dank voor je reactie, zeer fijn!
Groet,
Michel
Heel romantisch, twee geliefden op een bankje onder het schijnsel van de maan. Heel bijzonder dat de engel jullie kon gadeslaan! In feite is het een stukje proza in dichtvorm, daarom noem ik het proëzie! Michel, prachtig geschreven! Hartelijk liefs van Corry.*
Dag Corry,
Zeer fijn, je reactie – en proëzie, dat is een mooi woord, mooi om het zo te typeren!
Hartelijke groet,
Michel