We kijken
naar je handjes
die zich met moeite dwingen,
tot de meest gewone dingen.
’t Openen
van jouw vingertjes,
het staan op elke voet.
We zien het aan,
en zeggen
wat doe je dat al goed.
Je doet
meer dan je best.
Een ouder ziet,
weet dat als geen
ander.
Vandaag
genoeg gedaan, morgen
leer je de rest.
Maar wie,
wie kan ons vertellen
de zin van dit kwellen?
Ons hart vol zorgen,
heel veel pijn.
O liefdeskind hoe,
zal het verder gaan
morgen.
Staan wij morgen
misschien alleen?
Vele angsten
een hart vol pijn.
Wie zal ons steunen,
er zijn voor jou?
Op wie mag jij leunen,
als wij
er niet meer zijn?
Deze onzekerheid
Voelt als dubbele
Pijn.