(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier
Laden...Guus, die sowieso toch al lange tijd een loopprobleem had, moest voor een orthopedische ingreep onder het chirurgisch mes. Een knie was compleet in de vernieling. Dat was een paar dagen voor Kerst 2003. Mien stond bij het ziekenhuis genoteerd als contactpersoon. Na de operatie mocht Guus alleen onder begeleiding naar huis . Mien dus. Zelfstandig met het OV of met de taxi naar huis gaan was uitgesloten. In het intakegesprek werd Guus gewezen op het risico, dat hij bij aankomst thuis door de voordeur kon stappen en meteen kon worden gevloerd door een losliggend vloerkleedje. Hechtingen los, lichaamsdelen verschoven en die operatie opnieuw ondergaan. Dus loog Guus de boel bij elkaar met te verklaren dat opvang en liefdevolle zorg waren geregeld. Het afschrikkende alternatief was namelijk de Kerst op de verpleegafdeling doorbrengen.
Afgesproken was dat Mien hem met haar auto na de operatie van het ziekenhuis zou ophalen. Zij en Pien zouden een paar dagen een oogje in het zeil houden. Daarna zou dankzij hun geweldige inzet de jaarlijkse traditie van samen de Kerstmis bijwonen worden voortgezet. Je zou zo zeggen: pico bello geregeld.
Het vrouwtje, dat over mijn schouder meeleest als mijn teksten over het scherm glijden, geeft meestal behulpzaam tussentijds commentaar: “Wat een tamme boel, zeg. Waar blijft de moordaanslag nou?”. Kijk, dat is mijn wakkere vrouwtje… die weet al welke richting het uitgaat. Voor de even wakkere lezer: ik zou zo zeggen, dat op dit punt in het verhaal aangekomen je de beul de guillotine al kan zien invetten zodat het mes soepel zijn werk gaat doen. De geschiedenis leert, dat opvallende moordaanslagen weliswaar effectief zijn, maar nogal wat reuring teweeg brengen. Denk maar aan die Servische student, die de Eerste Wereldoorlog ontketende door de Oostenrijkse troonopvolger tijdens een rijtoer in Serajevo dood te schieten. Goed schot, maar het had een tandje minder aandacht mogen trekken…
Moordaanslagen die onopvallend verlopen zijn de beste. (Naar horen zeggen; geen persoonlijke ervaring). Zo lijkt dit op een conversatie van moordenaars onder elkaar. Maar zeg nou zelf, hoe goed kennen u en ik elkaar?
De dag van de operatie werd Guus in alle vroegte wakker van geluid op de benedenverdieping. Dat moest dochter Pien zijn, die voor aanvang van de lessen wel eens langs wipte. De school stond namelijk vlakbij Guus’ huis. Een warm gevoel doorstroomde hem. Was dat niet lief? De dag van zijn operatie nog even bij pa langs gaan om hem sterkte toe te wensen… Op zulke gelukzalige momenten beleefde hij datgene waar elke ouder naar uitkijkt: een kind dat om je geeft. Er was trouwens nog een ander geluid: een blikken spaarpot werd luidruchtig leeggeschud. Tot op de laatste cent. Het daarbij horende beeld dat met een schok tot hem kwam was dat dit een afscheid voor eeuwig kon symboliseren. Want waarom zou iemand bij het krieken van de dag dat geld uit huis wegnemen. Om ergens anders veiliger op te bergen en niet meer terug te keren? Tijd om daar verder over te filosoferen had hij niet. Hij maakte zich klaar voor de taxi, die hem kort daarop kwam ophalen.
Operatieverhalen zijn niet mijn sterkste punt. Dus ik wip in één keer door naar de verkoever (uitslaapkamer), waar Guus met een achttal andere patiënten aan het bijkomen was. Die andere patiënten werden de een na de ander opgehaald. Op een gegeven moment lag nog alleen hij in de zaal. Het zaalhoofd, die ook wel eens zijn dienst wilde beëindigen irriteerde dat zichtbaar. Hij belde enigszins ongeduldig met de opgegeven contactpersoon. Vervolgens gaf hij de telefoon met Mien aan de andere kant van de lijn aan Guus. Surprise, surprise! Mien kwam hem niet ophalen. Ze had zich namelijk die middag als vrijwilligster gemeld bij haar school (waar ze les gaf) om het kerstontbijt voor leerlingen op de volgende dag te helpen verzorgen.
Dat was nou weer zo’n mooie actie waardoor de hele wereld in haar een soort van Moeder Teresa zag. Ze stond altijd vooraan om goed te doen. In dit geval was dat het klaarzetten van bordjes voor een ontbijt de volgende dag. Overduidelijk een gewichtige zaak waarvoor het vervoer van Guus maar moest wijken. Ze had het thuis immers al druk genoeg met ballen en slingers in de kerstboom te hangen. Typisch Guus dat hij er dan weer zo hinderlijk tussendoor schuifelde.
Wordt vervolgd…