(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier
Laden...Op dat moment slaap ik. Misschien al wetend. Waarschijnlijk niet. “Maar jij blijft toch een hele Piet.” “Jij blijft toch een hele Piet.” Met twee raampjes. “Lego.” “Nee, Peelspeelgoed!!” En een plinter in den wijsvinger. “Kop dicht.” “Humeurtje dus, zeg.” En dan nog kan ik het mij voor waar houden. Dichtmappelen, scheuring. Dicht mappelen, schiet me opeens te binnen. Ik ben toch energie. Ik bedoel ik zit te typen, naakt bijna nog wel. En waar ben je je niet van bewust? Misschien wel van iets simpels. Het leek wel een ei van columbus. “Dus wel ei?” Nee, eerst werken. ik moet naar werk…..wat ik gebruik. Dus niet ontdekken, maar aarden(…meer de aardkant). En dat bleek fout. Dus het moest het iets in de sky blijven? En dan nog hoort de groente er bij. En dan “Vredo”, iets met de opluchting. In combinatie zal het waarschijnlijk met de bruine kant van den ontlasting te te overstijge zijn. Daarna, in vernieuwde balans, na een ontdekking. En dat gebeurd steeds sporadischen. Maar toch. Van de smaak die afneemt, alleen niet bij je zelf , maar bij die zalige aardbeitjes. Dan is het een scheuring en o nappelen. “Nie-tte schrocke!” Frank-Rijk. Peton place moet kunnen. Op zichelf stoort het niet het ontdekken. Een knetterhard begon het te regenen, op het dak van onze Fiat in Frankrijk. Dus dan zal een zo een tegenvallertje zijn, qua vervelende naam, in combinatie met de fuiten in mijn eigen naam.. Het gaat richting ster, de maar het zal de ster zelf nooit worden. En kijk bij dag. Sorry snow……