In de vlaktes van kou en ontbering,
noorderlicht aan open hemel,
ben ik de iglo van geboorte

En in de bossen van de tropen,
regenstromen als fonteinen,
ben ik de droogte onder elk blad

Onder de gronden in de mijnen,
zwart van roet, door gassen aangevreten,
ben ik de schone huidlaag onder al die troep

Ik ben die kleine sprankel in je ogen
die warme haard, het zachte kleed
de thuisplaats in elke haven

Ik ben het eten dat jou sterkt, de adem die je voedt
de wind die je gedachten oppikt,
en zo langzaam doet vergeten