(2 stemmen, gemiddelde score: 5,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

Je deelde je dromen, wensen en verlangens met mij.

We hadden een sterke connectie.

Twee gelijkgestemde zielen.

En nu ben je weg van mij.

Het is alsof een deel van mijzelf is afgenomen,

mijn hart het is gewond geraakt, wie zal het helen?

Er zal altijd een litteken achterblijven, in mijn hart wat

gewond is geweest, zal niet zomaar helen, je zal de sporen

altijd zien.

Mijn ziel, gehuld in duisternis, zoekende naar licht.

Waarom ben je weggegaan zonder een woord, zonder een

opgaaf van reden, hoe zou het nu met je zijn? Ik voel mij

verloren, mijn wonden ze helen wel, maar langzaam.

En ik moet hoop en vertrouwen houden, en onder ogen zien

dat je niet terug zult keren.

En opeens, op een dag, in de november zon, verschijnt er weer

een streepje licht in mijn in duisternis gehulde ziel. Een sprankje

hoop dringt bij mij naar binnen, mijn lust in leven begint langzaam

terug te komen, langzaam groeit de hoop, begin weer terug te komen

in het leven.

Later kan ik mijn hart misschien weer openstellen voor een nieuwe liefde,

mijn hart zal zich weer vullen met liefde en mijn litteken zal vervagen met

de tijd. Ja, ik heb weer vertrouwen, wil dingen ondernemen en zien wie er

op mijn pad zal komen, het pad dat ik nu nog alleen bewandel.

Ik hoop dat iemand mij later zal vergezellen, samen lopen op het pad

des levens, we zien wel waar wij uitkomen, samen. Lever met zijn twee

dan alleen, dat zal iedereen beamen.