In de eenzaamheid van de nacht
komt de prop van mijn onvoltooid verleden
soms hardnekkig opzetten
en zelfs tranen spoelen hem niet weg
Ik bewandel ongevraagd de paden
van dat stuk hart dat maar niet wil helen
gelegen in de verre uithoek
van mijn diepste ik
Bevreesd loop ik door de duisternis
tot de verwachtte confrontatie
met de zwarte panter van pijn
weer volgt zoals altijd
Oude wonden van het waarom
worden genadeloos opengereten
en helen nooit helemaal
een deel van mij is eeuwig stuk
Een verdrietig gedicht Lola. Er staat niet bij dat het autobiografisch is, gelukkig! Je weet je absoluut goed in te leven en je gedicht is mooi geschreven.
Een hartelijke groet en liefs, Corry.*