(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

Aarzelend stapt de roodharige wankelend naar haar meerdere toe.

‘Vandaag is de laatste proef. Slaag je dan zal je je opleiding verder kunnen zetten, maar slaag je niet, dan keer je niet meer weer.’

Sorane knikt even.

‘Ik zal slagen.’

Verbaasd om zoveel zelfzekerheid kijkt hij haar aan. Is er iets dat hem ontgaat? Zelfs als ze volledig gezond zou zijn, dan had ze nog maar een kleine kans om te slagen. En als hij naar de verbanden om haar wonden kijkt, schud hij zijn hoofd.

‘Ze heeft zelfs geen kleine kans, maar misschien lijkt dat maar zo,’ denkt hij.

Dan kijkt hij Sorane aan en wijst naar een beeldscherm. Daar zijn drie portretten te zien. Twee mannen en een vrouw. Onder de portretten kan iedereen de gegevens over deze doelwitten lezen. Ze zijn gelukkig alle drie op macht beluste misdadigers, voor wie een dode meer of minder niet telt.

‘Dat zijn je doelwitten, Sorane. Je hebt tot het einde van de week om hen uit te schakelen. Kom echter niet terug voor ze dood zijn, want anders kom je niet levend het kleine huisje op de oppervlakte binnen.’

Sorane knikt alleen maar.

‘Mag ik mij nog even voorbereiden?’

‘Doe maar, Sorane. Ik verwacht je over dertig minuten in de grote zaal. Daar zal je alle gegevens krijgen over je doelwitten.’

Mankend en licht wankelend stapt Sorane moeizaam naar de uitgang tot de eetzaal toe. Als ze voorbij haar vrienden stapt, vraagt ze:

‘Axin wil je me even helpen? Want ik moet mijn verband vervangen, voor de proef begint.’

De jonge vrouw knikt met een bezorgd blik. Als Sorane het ziet, glimlacht ze even.

‘Ik kom ook mee.’

‘Je kent de regels, Verin. Dus je blijft best hier wachten tot we terugkomen,’ zegt Sorane koel.

Een tiental minuten later trekt Sorane haar jasje uit, Axin helpt haar om het verband los te maken. Verbaasd staart Axin naar de wonde aan de zijde van Sorane.

‘Je ziet er bijna niets meer van. Hoe kan dat?’

‘Een zalfje, Axin. Dat werd in de mijnen gebruikt om wonden te behandelen. Ik kreeg van die mannen een voorraadje mee. Wil jij het verband om mijn arm losmaken?’

Ook haar arm is al veel beter. Hij is zelfs niet meer gezwollen. Als ze Sorane geholpen heeft om het verband om haar dij te verwijderen, blijkt ook die wonde zo goed als genezen te zijn.’

‘Die zalf is een wonder, Sorane.’

‘Niet echt, Axin. Maar als ik die niet had, dan had ik zelfs geen kans om de proef te winnen. Nu ben ik bijna zo gezond als toen ik aangevallen werd. Alleen heb ik ergens spijt dat ik hen moest doden.’

‘Spijt moet je niet hebben, Sorane. Zij voerden hun opdracht uit en vonden de dood. Dat is hun risico.’

Sorane wrijft nog een dun laagje zalf over elke wonde. Verbaasd ziet Axin het verharden en een stevige laag vormen.

‘Had jij eigenlijk wel dat verband nodig?’ vraagt Axin, terwijl ze naar Sorane kijkt die even in een wandspiegel naar zichzelf kijkt.

‘Niet echt, Axin. Ik wilde de coördinator misleiden,’ antwoordt ze.

‘Dat is je dan gelukt, Sorane. Zelfs ik en de anderen liepen erin,’ zegt Axin, terwijl Sorane een nauwsluitende zwarte broek over haar slanke benen aantrekt.

‘Waar kijk jij zo naar?’

‘Je bent veranderd Sorane. Veel gespierder en toch vrouwelijker dan vroeger.’

‘Dat kan ook moeilijk anders. Het leven in die mijnen is geen lachertje. Daar trainde ik als ik vrij was en die training heeft me goed gedaan.’

‘Maar je was toch in verwachting.’

Even trekt een sombere blik over het gezicht van Sorane, maar dan glimlacht ze.

‘En ik ben van een gezond meisje bevallen, Axin. Haar naam is Tyjan. Maar ik heb haar afgestaan aan een jonge vrouw die een paar jaar eerder haar kindje verloren was.’

‘Dat is vreselijk, Sorane. Verlang je niet naar je kindje.’

‘Ja, Axin. Met heel mijn hart, maar ik moest haar afstaan.’

‘Je had toch kunnen wegblijven.’

‘Nee, dat kon ik niet, Axin. Dat weet je ook wel. Niemand kan Akron levend achter zich laten. We zouden heel ons leven op de vlucht zijn. Dat mijn dochtertje veilig is, is voldoende voor mij.’

Axin knikt lichtjes, maar ze heeft toch haar twijfels. Dan klikt Sorane de speciale sluiting om haar heupen vast. Snel trekt ze een paar zwarte leren laarzen aan, met twee gespen sluit ze die nauw over haar broek om haar benen. Kalm neemt ze een donkerblauwe hemd bloeze, die haar hals en schouders bloot laat, uit een van haar reistassen. Ook dat blijkt tot Axins verbazing nauw om haar lichaam te passen.

‘Je ziet er mooi uit, Sorane. Hoe kom je daaraan?’

‘Mijn vader kocht een tiental van deze kleren. Hij moet geweten hebben wat me hier te wachten stond,’ zegt Sorane glimlachend, terwijl het bijpassend jasje uit haar tas neemt.

‘Wauw, spijtig dat het zwart is, Sorane. Maar je ziet er mooi uit, zelfs een beetje Sexy.’

‘Kom, we gaan,’ zegt Sorane, terwijl ze de langwerpige box opneemt.

Als ze hem over haar schouder hangt, staart Axin ernaar.

‘Wat is dat voor iets?’

‘Mijn wapen, Axin. Het is zeer speciaal omdat alleen ik het kan activeren. Als het zich ontvouwd is het een zeer precies scherpschutterswapen waarmee ik van zeer grote afstanden kan vuren.’

‘Waar heb je dat nu weer vandaan, toch ook niet van de mijnen?’

‘Toch wel, het is een van die mannen waarover wie ik niets zou mogen zeggen.’

‘Wauw. Dat moeten dan wel goede vrienden geweest zijn?’

‘Denk je, Axin. Ze hadden een bedoeling. Ze trainden mij omdat ik hun enige kans was om de man te straffen die hun vriend liet veroordelen, waardoor hij in de mijnen terecht kwam.’

‘Wie is die man dan?’

‘De coördinator.’

‘Wat? Dat meen je niet. Je gaat me toch niet zeggen dat jij hem gaat doden.’

‘Nog niet, Axin. Maar ooit zal hij dood voor mijn voeten liggen. Zijn zoon, die in de mijnen omkwam, eiste dat van mij. Zijn vader heeft de vrouw van wie hij hield voor zijn ogen laten doodmartelen.’

‘Heeft de coördinator zoiets gedaan?’

‘Dat weet ik niet zeker, maar het is het verhaal dat die gevangenen mij vertelden. En ik heb het vermoeden dat het werkelijk waar is.’

‘En jij wil hem werkelijk vermoorden.’

‘Dat heb ik hen beloofd. Maar vermoorden zal ik hem niet.’

‘Besef je dan niet dat wij allen je vijand worden, Sorane.’

‘Nee, Axin. Dat worden jullie niet. Enkelen onder ons willen dit leven, waar toe we gedwongen worden, niet. Maar alleen kunnen we hier niet weg. Akron is te machtig, daarom moeten wij allen samenwerken. Misschien doe jij ook mee, want ik weet dat jij van Nevon houdt. En hij van jou, al is dat verboden.’

‘Hoe?? Als we niet met jou samenwerken, dan geef je ons aan.’

‘Nee, Axin. Jij bent mijn vriendin. Ik geef jullie beiden een kans op een ander leven, als we slagen.’

Even staart Axin Sorane in de ogen.

‘Ik zal er met Nevon over praten, Sorane. Meer kan ik je niet beloven.’

‘Doe dat alleen als je zeker bent, Axin. Want als Nevon weigert, dan zijn we er allen geweest.’

Slikkend knikt Axin, want ze beseft dat Nevon wel van haar houdt, maar ook trouw is aan de eed, die ze allen afgelegd hebben.’

‘Kom je, anders wordt de coördinator ongeduldig,’ zegt Sorane en verlaat haar vertrekken.

‘Je mankt zelfs niet meer,’ zegt Axin achter haar.

‘Oei, goed dat je het zegt, door ons korte gesprek was ik het bijna vergeten.’

Axin kijkt Sorane verbaasd aan, als ze langzamer stapt en lichtjes mankt. Dan glimlacht ze. Even later blijft Axin staan, terwijl Sorane naar de coördinator toe mankt. Die kijkt haar verbaasd aan. In deze kledij ziet zij er helemaal anders uit. Zoals ze er nu uitziet, lijkt ze al tot de actieven te behoren. Even heeft hij spijt over wat hij met haar van plan is, want zo bevalt ze hem wel. En hem niet alleen, merkt hij. Verschillende jongemannen staren haar als ze een wereldwonder is. Maar het is zijn opdracht om haar te doden. Doe hij dat niet, dan zal Hera Eravna hem zeker laten ombrengen. Dan merkt hij de vreemde box op die ze over haar schouder heeft hangen.

‘Waar heeft ze dat vandaan? Is dat een wapen?’ denkt hij verbaasd.

‘Wat heb jij buiten de proef nog meer in gedachten, coördinator? Weer zoiets als de vorige keer? Want een van de dingen die ik in de mijnen, tijdens mijn vakantie geleerd heb, is dat de dood genade betekend. Want dood ben je uit je leiden verlost. Daarom zal ik hen niet meer doden, maar verwonden.’

‘Wat doet Sorane? Waarom daagt ze hem zo uit?’ fluistert Verin verschrikt.

Axin glimlacht alleen maar. Toch heeft Nevon het gemerkt.

‘Weet jij soms meer dan wij?’

Axin knikt even, maar zegt niets.

‘Jij weet iets, Axin.’

‘Dat is juist, Nevon. Sorane is zo goed als klaar voor de proef en bijna zo gezond als een vis.’

‘Zo gezond als een vis zeg je, Axin. En haar wonden dan.’

‘Die zijn al bijna volledige geheeld, Verin. Ze mankt zelfs niet echt meer. Je had haar daarstraks moeten zien, Verin. Ze is de Sorane die wij gekend hebben niet meer. Waar ze ook geweest is. Daar is ze door harde training een nieuwe vrouw geworden. Ze heeft de opleiding niet meer nodig om tot de actieven gerekend te worden.’

Een uurtje later stapt Sorane door de voordeur het kleine huisje uit. Daar wacht een zwever, die haar naar de stad brengt. Maar onderweg, trekken twee van de mannen hun pistool.

‘Je wapen, Sorane,’ eist een van de twee.

‘Nee,’ meer zegt Sorane niet, maar dan flitsen haar beide handen onder haar jas uit.

Hun wapens worden met een harde klap uit hun handen geslagen. Verschrikt kijken ze Sorane aan.

‘Wat is die snel,’ denken ze allebei.

‘De volgende maal, schiet ik eerst op je wapen en dan op je rechter knieschijf, vriendjes,’ zegt de roodharige koel.

‘We moesten alleen je wapens af nemen, Sorane. Ook je die vreemde box, want dat was niet gepland. In de zwever ligt een aangepast wapen, dat jij moest gebruiken. Er kan maar tweemaal mee gevuurd worden. Ze willen je alleen op een bepaalde plaats, terwijl ze je in het vizier nemen. Als je minstens een van de doelwitten uitgeschakeld hebt, dan krijg je vermoedelijk een gifcapsule door je kop.’

‘Denkt de coördinator werkelijk dat ik dat zou aannemen. Dan is hij nog dommer dan ik al dacht. De training die ik gedurende meer dan een jaar gevolgd heb, heeft van mij een volleerde schutter gemaakt. De mannen die mij trainden hoorden tot de beste van hun vak.’

De twee kijken haar verbaasd aan.

‘Wie hebben je dan getraind?’

‘Veroordeeld gespuis, maar ze wilden een beetje verstrooiing in hun saaie bestaan in de mijnen.’

‘Als dat werkelijk waar is en ik moet je geloven, Sorane. Dan staat de coördinator nog een verrassing te wachten.’

‘Als je wil, kunnen we je ergens dichtbij het doel afzetten.’

‘Toch wil ik je omdat je ons gespaard hebt, waarschuwen. Je bent levend meer waart dan dood, maar alleen tot de drie doelwitten in hun bloed liggen. Daarna heeft jouw leven geen enkele waarde meer. Dat was het bevel van de coördinator. Wees dan op je hoede?’

Sorane knikt even.

‘Weet je hoeveel er mij opwachten?’

‘We hebben er drie met een zwarte personenwagen zien vertrekken, Sorane. Maar ongeveer een uurtje later vertrok een bestelwagen met zeker acht in het zwartgeklede mannen en vrouwen in.’

Sorane knikt even dankbaar.

‘Kruis alsjeblieft mijn pad niet meer. Ik kan mij in ons beroep geen dankbaarheid veroorloven. Dat weten jullie ook.’

‘Dat is juist, Sorane. Het is een leven zonder liefde en vriendschap zonder vertrouwen. Dat weten we. Maar ik denk niet dat we nog in leven zijn als je terugkomt, want we zijn niet geslaagd in onze opdracht.’

‘Verdwijn dan uit deze streken.’

De twee kijken elkaar aan.

‘Kunnen we altijd proberen, al geef ik ons niet veel kans van slagen.’

‘Dat is toch altijd beter dan hier te blijven wachten tot ze komen,’ zegt de andere.

‘Misschien kent Sorane een vluchtweg, want zij lijkt altijd een ontsnappingsplan te hebben.’

‘Dat is te laat, Ervin. Ze is al weg.’

Beiden kijken om zich heen, maar zien Sorane nergens meer.

‘En wij staan hier open en bloot, zonder vervoer.’

‘Dan moeten we ons zien te behelpen, Gorov.’

Sorane is intussen met de zwever op weg naar haar doel en land in de buurt van een groot hotel. Daar neemt ze een kamer op de top verdieping. Als ze binnen stapt legt ze een klein voorwerp op de tafel en activeert het. Het is een omgevingsscanner, die alarm slaat als er iemand de ruimte zou betreden. Nadat ze haar wapens gecontroleerd heeft, gaat ze op het bed liggen en staart naar het plafond.

In gedachten overloop ze de gegevens van haar opdracht. Want nu ze weet dat een of meerdere onbekenden haar leven moeten beëindigen, na de dood van haar doelwitten, moet ze iets ondernemen. Ook denkt ze na over de plaats waar de eerste drie van de wagens ergens op de loer kunnen liggen. Maar die personen in de bestelwagen baren haar het meeste zorgen. Vermoedelijk zullen die bij haar terugkeer ingrijpen. Alleen weet ze niet waar dat zou kunnen zijn.

‘Ik vraag me alleen af hoe die nadien kunnen weten waar ik mij bevind en welke weg ik terug neem.’

Langzaam duizelt ze in slaap, maar plots schiet ze weer wakker.

‘Een zendertje, verdomme. Ergens moet ik een verborgen zender dragen,’ denkt ze verschrikt.

Dan glimlacht ze.

‘Als ze denken dat ik dat niet kan vinden dan hebben ze het goed mis,’ fluistert ze, terwijl ze haar riemtasje opent.

Hier heeft ze verschillende kubusjes steken. Een ervan bekijkt ze. Aan de zijkant drukt ze en klein knopje is, waardoor uit de kubus een half doorzichtig schermpje komt. Met dat schermpje glijdt ze over de kledij die ze nog steeds draagt. Maar ze vindt niets. Dan volgt haar jas. Ook daar vindt ze eerst niets, maar dan verschijnt een lichtpuntje op het scherm. Aarzelend neemt ze het voorwerp uit haar jaszak. Een kompas die tot haar gereedschap behoort, als ze op pad moet. Onderaan merkt ze een kleine sticker op. Daaronder voelt ze iets kleins.

Even glimlacht ze.

‘Dat is voor later. Voorlopig mogen ze gerust weten waar ik mij bevind,’ denkt ze.

Even kijkt ze op de wandklok en merkt dat het iets voor een uur is. Snel trekt ze haar boven kleding uit en legt zich opnieuw in haar ondergoed op het bed. Zeer vroeg in de morgen, is ze al op. De bediende aan de ingang staart haar verbaasd aan, als ze betaalt. Terwijl ze naar de zwever toestapt, kijkt hij haar na.

Maar hij merkt niet dat een vreemde schaduw de roodharige vrouw lijkt te volgen. Ook Sorane heeft het niet gemerkt, maar haar scanner echter wel. Even kijkt ze naar het apparaatje en zucht even. Glimlachend stapt ze in de zwever en blijft even nadenkend zitten.

Dan drukt ze snel enkele knoppen in. Dadelijk verheft de zwever zich van de grond. Op een meter hoogte draait het toestel rond op zoek naar een doelwit. En dan ziet ze de man tussen enkele wagens zitten. Ze herkent hem dadelijk. Het is een van de mannen, die de aanval op haar overleefden. Dan vuurt de zwever tweemaal. De man werpt zich opzij, waardoor een schot links en het andere rechts van hem voorbijraast. Maar dat was de bedoeling van Sorane, want ze vuurde nog een derde schot met haar handwapen. Met dat schot raakte ze haar doelwit echter wel nauwkeurig. Een piepklein pijltje heeft zich in zijn hals geboord. Hierin zat een speciale tracer, waardoor ze de standplaats van de man op haar scherm kan zien.

Een paar seconden later schiet de zwever weg in de richting van het noorden. Vloekend kijkt de man haar na. Maar hij weet waar ze naartoe gaat, dus volgen kan hij haar altijd. Een uurtje later stijgt ook zijn zwever op en zet koers naar het oosten. De richting waarin zijn doelwit ook later in geslagen zal zijn. Alleen weet hij niet dat Sorane paar kilometer achter hem zweeft. Ze volgt hem naar zijn bestemming waar hij enkele anderen ontmoet.

Vanuit de zwever richt ze haar speciaal wapen op de vijf mannen en drie vrouwen. Zeven maal schiet ze, zonder dat een van hen iets merkt. Maar ze worden allen geraakt, door een piepklein pijltje. De man die ze volgde slaat ze over, omdat die al een tracer in zijn lichaam heeft.

‘Heb je dat gemerkt, Lodor? Ik werd door iets gestoken.’

‘Inbeelding, man. Elk insect, dat in onze buurt komt, zou door onze scanners opgemerkt worden.’

‘Zwijg liever. We moeten ons voorbereiden, want Sorane heeft niet veel tijd meer om te slagen. En we weten niet zeker waar ze zich nu bevindt.’

‘Dat niet, Jonora. Maar we weten wel waar ze naartoe moet. Ook de satellieten zijn op hun positie.’

‘Daar is ze. Ze land juist met haar zwever nabij een van de hoogste gebouwen in dat dorp.

‘Heb jij satellietverbinding, Toron?’

‘Al een uurtje of zo. Ik heb een drietal satellieten op het dorp gericht. En een paar minuten geleden, kwam Sorane opdagen.’

‘Activeer de overbrengers. Straks ontkomt ze ons nog, nadat ze haar doelwitten uitgeschakeld heeft.’

‘Wij zijn niet de enige die achter haar aanzitten?’

‘Dat weet ik, Toron. Maar ik wil haar zelf neerleggen.’

‘Laat ons dan maar snel vertrekken, want niet alleen wij hebben toegang tot de satellieten.’

‘Veld geactiveerd, Roven.’

Sorane laat zich intussen achter de balustrade zakken. Kalm neemt ze de box van haar schouder en drukt haar rechterhand tegen de breedste kant. De box begint dadelijk te vervormen tot ze heel speciaal scherpschutterswapen in haar hand houdt. Even kijkt ze ernaar en dan ze richt het wapen over de dakrand naar haar doelwitten. Door het vizier ziet ze een tiental mensen. Enkele kinderen rennen al spelend rond. Maar nergens merkt ze iets van de lijfwachten die overal op het terrein zouden moeten zijn. Kloppen haar gegevens wel?

‘Hier is iets niet pluis. Dat zijn geen leden van een misdaad famillie,’ fluistert ze.

Dan herkent ze een van de mannen. Ze heeft hem een paar maanden geleden in een speciale nieuwsuitzending gezien, waar hij geïnterviewd werd.

‘Dat is een zeer belangrijk politicus die ijvert voor een speciale eenheid op te richten,’ denkt ze.

Plots ziet ze een zestal in het zwartgeklede gedaanten het huis naderen.

‘Huurlingen,’ fluistert ze.

Als ze weer naar door het vizier kijkt, merkt ze dat enkele mannen hun wapen trekken. Op hetzelfde moment stort de man die haar doelwit moest zijn neer. Een vrouw schrikt en rent schreeuwend op hem toe. Maar dan gaan er twee schokken door haar lichaam als ze getroffen wordt. Iets na haar stort een tweede man neer en dan een derde. Snel richt Sorane haar wapen op een ander gebouw dat volgens haar ook geschikt zou kunnen zijn en plots ziet ze een lichtflits.

‘Ik ben toch diegene die hen moet ombrengen. Waarom doen die mijn werk?’

‘Zo niet,’ denkt ze en richt op de flits, waar ze de schutter vermoed.

Dadelijk verschijnen noodzakelijk gegevens op het schermpje van het vizier. Even controleert ze die. Dan verlaat een vuurstraal de loop van haar wapen. De schutter wordt door haar capsule in het hoofd getroffen en zakt in elkaar. Plots schrikt Sorane. De andere zes huurlingen hebben niets hiervan gemerkt. Zij openen het vuur op de gewapende lijfwachten. Een van hen stort neer, de rest werpt zich in dekking. Sorane vloekt als ze door het vizier kijkt, want er ligt een jongetje van een jaar of acht naast de fontein. Onder zijn lichaam ziet ze een bloedvlek. Dood is hij echter niet, want hij beweegt nog lichtjes.

‘Hij moet geraakt zijn,’ denkt Sorane.

Dan schiet een van de huurlingen op een jong meisje, van een jaar of veertien, dat naar de jongen toerent. Hij mist echter. Als hij zijn wapen opnieuw wil richten, stort de moordenaar neer. Een capsule heeft zijn hoofd doorboort. De anderen schrikken, maar dan wordt nog een van hen geraakt door een capsule. Hij wankelt achter zijn dekking uit en wordt dan door verschillende schoten vanuit de villa getroffen.

Op het dak richt Sorane haar wapen op een van de vrouwen die nog steeds schieten. Voor de derde maal buigt haar vinger zich om de trekker en een vuurstraal braakt een capsule uit. Even verandert ze het wapen van richting en een volgende vuurstraal schiet uit de loop.

‘Sorane, op het dak. het is Sorane. Daar!!!’ roept een man nog voor hij getroffen wordt.

De twee overblijvenden hebben gezien waar van Sorane vuurde en veranderen snel van dekking, maar ook de lijfwachten hebben gemerkt dat ze hulp gekregen hebben. Ze proberen de twee in te sluiten, maar nu worden ze plots vanuit een andere richting beschoten. Twee van hen storten neer. Sorane probeert de plaats te ontdekken vanwaar er geschoten werd. Maar ze krijgt de tijd niet meer. Haar dekking wordt door snelvuur capsules geraakt. Snel laat ze zich vallen en kruipt over de harde stenen naar een andere plaats. In een hoek richt ze zich gebukt op en loert over de rand.

Maar er is niets te zien, tot ze twee lichtflitsen vlak na elkaar opmerkt. De capsules slaan doorheen de dekking waarachter een lijfwacht dekking gezocht had. Dood zakt hij in elkaar. Snel geeft Sorane een ruk aan de loop, waardoor een deel van haar wapen in de lengte draait. Hierdoor komt een tweede van de drielopen boven aan te staan. Als de schutter weer vuurt, richt Sorane het wapen en drukt af. Ze raakt de schutter niet, maar wel de muur naast hem. Het is echter een ontploffende capsule. Zodra hij zich in de muur boort, wordt hij uit elkaar gerukt. Stukken beton worden weggeblazen en raken de schutter, die dood is voor hij het beseft.

Aan de villa beneden, dagen nog meer lijfwachten op. De twee huurlingen beseffen dat ze weg moeten en sluipen tussen de geparkeerde wagens door. Sorane ziet hen echter door de tracer op haar hand scanner. En richt haar wapen echter niet op hen, maar op de plaats waarheen ze rennen. Op haar scanner ziet ze daar nog twee stippen. Even glimlacht ze. Dan richt ze haar wapen op de wagen en wacht geduldig. Als de twee vluchtende huurlingen de wagen bereiken, vuurt ze. Een paar seconden later rukt een van de twee de zijdeur open, maar dan raakt de capsule zijn doel. De wagen verandert dadelijk in een vuurzee. De twee en de inzittenden zijn dood voor ze iets beseffen.

Sorane drukt snel op de rechterkant van de kolf van haar wapen, waardoor het opnieuw de vorm van een box aanneemt. Met een ruk hangt ze het over haar schouder. Dan haast ze zich snel langs de trappen naar beneden, want ze moet hier weg. Maar als ze beneden is, haast ze zich naar de villa toe. De lijfwachten zien haar naderen en richten hun wapen. Maar als ze merken dat ze geen wapen in haar handen heeft, laten ze haar dichterbij komen.

‘Er zijn nog schutters. Ik kreeg er twee, maar ze waren met vijf,’ zegt ze snel.

‘Wie ben jij, vrouw?’

‘Ik moest als de moordenares doorgaan, maar dat kon ik niet dulden,’ zegt ze.

‘Hoor jij bij hen?’

‘Nee, enkelen onder jullie waren mijn doelwit. Maar ik herkende enkele mensen en ik dood geen onschuldigen. Toen begon een anderen schutter te schieten. Hij zal nooit meer op iemand schieten en zijn maat ginder op dat gebouw ook niet,’ zegt ze terwijl ze naar het gebouw rechts wijst en dan naar het gebouw waar haar capsule ontplofte.

‘Laat je wapens vallen, vrouw.’

‘Dat kan ik niet. Zoals ik al zei. Er zijn er nog drie. Breng snel de gewonden naar binnen, ik ga naar het dak. Daar heb ik een beter overzicht.’

Even aarzelt de man, maar knikt dan.

‘Jullie daar in dekking enkele anderen helpen mij met de gewonden,’ roept hij.

Als Sorane naar de lift stapt, hoort ze plots iemand zeggen.

‘Ik kan niets meer doen. Alleen een dokter kan hem nog redden.’

‘Die raakt hier niet meer op tijd, Loson. Meron blijft maar bloeden.’

Even aarzelt ze, maar dan haast ze zich naar de gewonde toe. Ze merkt de jongen ongeveer acht jaar oud is. Zijn zusje van twaalf zit, naast hem op de grond. De jonge heeft een capsule in de buik gekregen.

‘Misschien kan ik helpen,’ zegt Sorane.

‘Jij een huurmoordenares?’ zegt de vrouw ruw.

‘En dan. Ik ken wel iets van wonden,’ antwoordt Sorane bitsig.

Dan kijkt de vrouw Sorane in de ogen. Aarzelend knikt ze en maakt plaats. Sorane knielt naast de jongen en zegt tegen de man.

‘Haal zuiver water, Loron.’

De man haast zich weg, terwijl Sorane de bebloede doeken verwijdert. Ze schrikt wel even als ze de wonde ziet.

‘Hij moet in de rug geschoten zijn,’ denkt ze.

Met een propere vod probeert ze het bloed op te zuigen, maar het blijft maar stormen. Maar als haar hand in aanraking komt met de huid van de jongen licht die groen op. Voor haar verbaasde ogen, begint de huid en het vlees te herstellen. Verschrikt trekt ze haar hand weer weg. Even kijkt ze naar haar hand, maar die ziet er normaal uit. Dan merkt ze de verbaasde blik van de vrouw op.

‘Ik weet niet wat je gedaan hebt, dame. Maar je bent erin geslaagd om het bloeden te stoppen,’ hoort ze die fluisteren.

Maar Sorane staart nog steeds naar haar hand.

‘Je krachten openbaren zich, Sorane,’ hoort ze een stem zeggen.

Even kijkt ze om zich heen, maar merkt niemand op die dat kan gezegd hebben. Op dat moment komt Loron met een kom water terug. Als Sorane weer opstaat ziet ze enkele anderen binnenkomen. Onder hen is een van de mannen die ze moest doden. Ze ziet de man schrikken en naar de jongen toelopen.

‘Wat is er met Meron, Doneya?’ vraagt hij hees.

‘Meron zou doodgebloed zijn, als zij hem niet geholpen had, Her Govinov.’

Als de man haar aankijkt, komt Sorane uit haar verstarring en stapt op enkele andere gewonden toe. Ze helpt hen verzorgen en dicht de wonden met haar verband capsules, die ze in een riemtasje draagt. Toch zijn er drie anderen waarbij ze niets kan doen. Naast hen ligt nog een zwaargewonde vrouw. Naast haar blijft ze staan en kijkt op haar neer. Twee mannen staan tegenover haar naast de gewonde. Een van hen heeft tranen in de ogen en kijkt neer op de vrouw. Als hij Sorane opmerkt,  staart hij haar plots aan.

‘Niemand kan, mijn dochter, Nianone meer helpen.’

Sorane richt haar blik op de andere, die beide wonden, probeert te stelpen.

‘De ziekenzwevers zijn onderweg, maar ze zullen te laat komen. Ik slaag er niet in om het bloeden te stoppen. Beide capsules zitten nog in het lichaam,’ fluistert de man.

Even twijfelt Sorane en kijkt naar het bleke gelaat van de vrouw, die maar een paar jaar ouder is dan zijzelf. Dan neemt ze opnieuw een besluit en opent haar riemtas. Terwijl ze zich afvraagt waarom ze deze mensen, die ze moest doden helpt, brengt ze een beetje zalf aan op haar vingers.

‘Dit zal wel helpen,’ zegt ze fluisterend, terwijl de man zijn bebloede handen terugtrekt.

Sorane wrijft een beetje zalf omheen beide wonden. Beide mannen kijken verbaasd toe, hoe de randen van de zalf naar elkaar toegroeien en de wonde helemaal afsluiten. Dan schrikken ze nog meer, als de eerste capsule naar buiten gestuwd wordt. Iets later volgt de tweede uit de andere wonde.

‘Hoe kan dat?’

‘Dit is speciale zalf die we in ons beroep gebruiken,’ fluistert Sorane, die nadenkend naar de nu afgesloten wonden kijkt.

Ze hoopte dat dat vreemde groene licht weer zou oplichten, maar ze zag er niets van. Alleen bij die jongen gebeurde er iets, waardoor zijn wonde zich weer bijna helemaal herstelde. Het leek uit haar handen te komen, maar ze had er geen controle over.

‘Zou ik het me ingebeeld hebben?’ denkt ze, terwijl even naar de jongen staart.

Die wordt op dat moment door zijn vader en een vrouw die ze niet kent rechtop geholpen. Nu snapt ze er steeds minder van. Hij was zo zwaargewond en verloor veel bloed. Weer kijkt ze naar haar hand, maar ze kan er niets verkeerds aan zien. Nergens een spoortje van die groene gloed.

Op dat moment klinken buiten schoten. Dan herinnert ze zich wat ze van plan was. Snel richt ze haar blik op de twee mannen en zegt:

‘Ik moet gaan.’

Dan haast zich, nagestaard door de twee naar de lift. Een tiental minuten later knielt ze aan de rand van het dak en merkt een twintigtal schutters op, die het gebouw onder vuur nemen. Kalm neemt ze het wapen van haar rug en richt het naar beneden. Even aarzelt ze, maar dan begint haar wapen lange vuurstralen uit te spuwen. De schutters beneden merken dat verschillende van hun makkers neerstorten en beseffen dat ze geen enkele kans meer hebben als ze hier blijven. Dus springen ze op en rennen weg.

Maar verschillenden van hen worden nog getroffen, door de lijfwachten en Sorane. De vier laatsten kunnen zich in veiligheid brengen en stappen snel in twee wagens. Sorane vuurt zo snel ze kan, maar de wagens zijn gepantserd. Ze ziet hen een zijstraat indraaien en met grote snelheid weg rijden. Nog een tiental minuten blijft ze op haar post, maar kan niets verdachts meer opmerken. Dan stapt ze langzaam naar de lift toe en daalt af. Als ze de hal inkomt, ziet ze echter een paar wapens op haar gericht.

‘Je wapens, vrouw,’ beveelt een van de mannen.

‘Laat dat, Gocen. Zij heeft verschillende mensen, waaronder mijn zoon, gered. En zonder haar hadden ze ons allemaal gekregen,’ zegt de vader van de jongen.

Sorane knikt Gocen toe en glimlacht even. De mannen laten hun wapen zakken.

‘Misschien kan jij voor ons gaan werken,’ zegt Gocen.

Maar Sorane schudt haar hoofd.

‘Ik moet gaan.’

‘Mag ik uw naam weten?’ vraagt de vader nu.

‘Sorane Nador.’

‘Waarom hebt u ons geholpen?’

Sorane kijkt de vrouw aan.

‘Het was mijn opdracht om u en je man te doden, maar ik dood alleen mensen die misdaden gepleegd hebben.’

‘Hoe wist je dat mijn baas geen misdadiger was?’

‘Ik herkende hem van een teevee uitzending,’ zegt Sorane nog en haast zich naar buiten.

De aanwezigen kijken haar verbaasd na. Een huurmoordenares die alleen misdadigers in opdracht dood. Dat is eens iets nieuws. Hoelang gaan ze dat dulden in haar kringen.

Maar Sorane is al op weg naar haar zwever en stijgt een paar minuten later op. Ze zet koers naar de hoofdstad. Ze geraakt maar tien kilometer ver, als ze plots onder vuur genomen wordt. Met een scherpe bocht duikt de zwever naar de grond toe. Op een hoogte van een meter, springt Sorane eruit. De geprogrammeerde zwever schiet omhoog, weg uit de gevaarzone. Sorane rent tussen de struiken door en laat zich dan op de grond vallen. Dan ziet ze twee wagens naderen. Als ze stoppen stappen twee mannen en twee vrouwen uit. Het zijn de vier die konden ontkomen. Ze verspreiden zich dadelijk en naderen Sorane in een halve cirkel.

Sorane die hen ziet naderen, denkt:

‘Ze hebben scanners bij zich. Misschien zelfs een drone, zoals ik er een had.’

Snel springt ze op en rent naar de rand van de struiken toe.

‘Daar rent ze,’ roept een van de twee mannen.

Maar dat zijn, zijn laatste woorden. Een capsule van Sorane doorboort zijn borst. Maar de anderen openen het vuur. Sorane wordt echter tweemaal hard getroffen. Maar haar speciale pak beschermd haar. Dan reageert ze iets te traag en ze krijgt een capsule in haar borst. Even wankelt ze nog vooruit en zakt dan in elkaar. De twee vrouwen en een man komen uit hun dekking.

‘Zevon kreeg ze ook al. Verdomme, ze heeft meer dan tien van ons gedood.’

‘Ze was goed, maar nu heeft het geluk haar in de steek gelaten,’ zegt de andere vrouw.

‘Gelukkig raakte ik haar dodelijk, anders had jij daar gelegen, Nicda.’

‘Liever zij dan ik,’ fluister de vrouw en knielt naast Sorane.

Als ze naar de hals van Sorane wil tasten, rolt die plots op haar rug en vuurt dadelijk. De vrouw krijgt de capsule in haar hoofd. Sorane die nog verder rolt, vuurt intussen op beide anderen. De man is niet snel genoeg en stort neer. De tweede vrouw is echter in dekking geraakt.

Dan beantwoordt die het vuur, maar ze ziet Sorane echter nergens meer.

‘Wil je leven?’ zegt een stem achter haar.

Verschrikt kijkt ze om en ziet Sorane achter zich. Langzaam laat ze haar wapen zakken.

‘Ik wil je niet doden, vrouw.’

Even kijkt de vrouw in de ogen van Sorane. Dan laat ze haar wapen vallen.

‘Hoe is je naam?’

‘Kona Visarlo.’

‘Help je vriend daar, want die leeft nog een tijdje, als jij zijn wonde verzorgt.’

De vrouw knikt even en richt zich op. Sorane geeft een teken met haar wapen.

‘Waarom willen jullie mij doden?’

Even slikt de vrouw en fluistert bijna.

‘Jij werkt voor de concurrentie van de organisatie.’

‘Ik? Ben je wel goed bij je hoofd, Kona. Ik was een jaar geleden nog in opleiding in het complex. Maar ik kreeg speciaal verlof.’

‘Als je niet liegt, dan begrijpt ik niet waarom wij je ten koste van alles moeten doden.’

‘Wie heeft de opdracht gegeven?’

‘De coördinator. Wie anders?’

‘Ik vraag me wel af waarom die mij dood wil. Ik behoorde tot de besten van mijn groep.’

‘Dan weet ik niet wat ik ervan moet denken. Maar we zijn niet de enigen die achter je aanzitten. Er zijn er zeker nog een twintigtal die op de loer liggen.’

‘Dank je, Kona. Probeer echter niets, want dan moet ik je minstens verwonden.’

‘Mag ik mijn collega eens onderzoeken, voor hij doodbloedt?’

‘Doe maar.’

Als ze naast haar collega knielt, ziet ze zijn wapen naast hem liggen. Even aarzelt ze, maar het dringt tot haar door dat als Sorane levend wegkomt, hun opdracht mislukt is. En dan is hun leven geen cent meer waart.

Daarom grijpt ze het wapen en laat zich opzij vallen, terwijl ze haar wapen richt. Maar ze vuurt niet, omdat Sorane niet meer te zien is. Die is al op weg, naar de villa. Even kijkt de vrouw nadenkend om zich heen.

‘Gelukkig weet ze niet waar de tweede groep haar opwacht. Die zullen haar wel krijgen.’

‘Kona, jullie opdracht is mislukt,’ zegt een stem achter haar plots.

Ze schrikt hevig, want ze herkent de stem. Ze heeft het einde van haar weg bereikt, beseft ze.

‘Je wapen neer, Kona. Of je ligt hier dadelijk dood op de grond.’

Aarzelend laat ze het wapen vallen en richt zich op.

‘Je wapenriem,’ zegt een van de drie mannen achter haar.

Langzaam maakt ze haar wapenriem los en laat hem op de grond vallen. Twee mannen boeien haar snel. Ook de gewonde wordt naast haar in de zwever geduwd. Dan stijgt het toestel op en vliegt met grote snelheid zeg naar het oosten en draait dan af..

Als Sorane de volgende dag de tweede hinderlaag nadert, schrikt ze als ze twee lijken aan twee verlichtingspalen ziet hangen. Ze zijn met capsules doorzeeft. Sorane herkent de vrouw die ze spaarde en de gewonde.

Ze land haar zwever in hun buurt en stapt naar de vrouw toe.

‘Het spijt me, Kona. Ik kende je niet echt. Jij kon er echter niet aan doen dat ik beter was. Dit lot verdiende je niet.’

‘Hallo Sorane. Je hebt toch geen verdriet voor die mislukkelingen.’

Langzaam draait Sorane zich om en ziet twee mannen staan. Beiden houden ze een wapen op haar gericht.

‘Ik spaarde hen beiden, nadat ze elk een poging waagden. Jullie hebben hen gewoon afgemaakt.’

‘Wij niet, Sorane. Maar onze collega’s daar op het bouwterrein wel. Wij spaarden onze capsules voor jou.’

‘Heeft de coördinator jullie vertelt wat er gebeurde met zijn mannen die mij voor mijn eerste proef een beetje wilden toetakelen. Ze waren met acht en ik was ongewapend. Toch geraakte ik hen voorbij, alleen kon geen van hen na vertellen wat er gebeurd was.’

‘Opschepper. Ik heb zoiets gehoord, maar ze waren maar met drie. En twee van hen hebben elkaar neergestoken. De derde was zo verbaasd, dat jij hem langs achter in zijn rug kon steken.’

‘Denk je dat dat waar is, man. Waarom zou de coördinator zoveel van zijn mensen inzetten als hij mij zo eenvoudig kon uitschakelen?’

Even kijken de twee elkaar aan.

‘Ergens heeft die roodkop wel gelijk, ze moet gevaarlijker zijn dan ze er uitziet,’ zegt de linkse.

Als ze weer Sorane kijken, staren ze elk in de loop van haar wapen.

‘Wapen neer, vriendjes.’

‘Hoe kom j…,’ zegt de andere, terwijl hij zich opzij werpt.

Ook de tweede probeert het, maar beiden krijgen een capsule tussen de ogen. Even kijkt Sorane op hen neer. Dan richt ze haar blik verder de straat in. Er zijn hoge in aanbouw zijnde gebouwen, dus moeten er zeker een paar op het dak zitten. Even denkt ze na en schrikt, want ze staat hier ongedekt.

Dan begint ze in zigzag te rennen in de richting van een dekking die haar dichter bij de gebouwen brengt. Verschillende capsules schieten rondom haar het beton in. Achter een muurtje blijft ze liggen. Maar nu wordt ze van een andere zijde beschoten door minstens drie schutters. De capsule doorboren het muurtje. Maar Sorane is al verder gekropen. Met een sprong is ze een laag gebouw binnen.

Langs de achterzijde loert ze voorzichtig naar buiten. Er is niemand te zien en ze merkt ook dat de schutter die het laatst schoten haar niet kunnen opmerken.

‘Hopelijk zijn er hier nergens anderen verborgen,’ denkt ze en rent naar de overzijde van de straat naar een hoger gebouw toe.

Even voelt ze iets aan haar bovenarm als iets haar schampt. Bliksemsnel werpt ze zich met een sprong vooruit en botst tegen de deur.

‘Verdomme, Ik geraak niet binnen.’

Maar ze schieten echter niet meer. Snel richt ze haar rechterarm omhoog en een dun touw schiet naar boven. De pijlpunt boort zich twaalf verdiepingen hoger in de vloer van een balkon. Als een raket schiet Sorane de hoogte in. Hangend aan de onderzijde trek ze zich met al haar krachten op en klimt even later over de reling.

‘Niemand heeft me opgemerkt,’ denkt terwijl ze zich toch maar in dekking bukt.

Dan kijkt ze omhoog. Ze ziet alleen de dakrand, maar een twintig meter naar links is vlak onder het dak een balkon.

‘Dat moet ik halen.’

Dan richt ze haar arm opnieuw. Op dat moment slaan verschillende capsules in de reling. Dadelijk laat ze zich vallen en grijpt haar wapen. Haar scherpe ogen hebben al snel de twee schutters opgemerkt. Maar als zich opricht, raast een capsule naast haar hals voorbij. Dadelijk rolt ze opzij in de smalle inham van het venster. Uit haar tasje neemt ze snel een klein voorwerp, dat ze bij het afscheid van haar trainers gekregen. Ze drukt een knopje in en het ding schiet de hoogte in. Op een klein schermpje ziet ze de beelden die het droontje uitzend. Als snel heeft ze eerste gevonden en de twee ligt er niet zo ver vandaan.

Dadelijk maakt ze zich klaar en geeft een commando aan het droontje. Die verandert van koers en botst tegen een wand aan. Van het geluid schrikken beiden op. Sorane richt haar wapen over de reling en zoekt naar een doelwit. De twee zien echter niet wat het geluid veroorzaakt heeft. Een van hen sluipt naar achter om hun omgeving te onderzoeken. Hij wil weten waar het geluid vandaan kwam. Zijn collega richt zijn aandacht intussen op Sorane, maar die heeft hun beweging opgemerkt. Als de man zijn wapen over de rand van het gebouw legt, vuurt Sorane. De capsule werpt hem achterover en hij slaat met een luide klap op het dak.

De andere schrikt en kijkt om. Vloekend laat hij zich zakken en haast zich naar de rand toe. Hij bevindt zich nu een paar meter links van zijn dode collega. Langzaam en voorzichtig kijkt hij naar de plaats waar Sorane zich verschuilt. Er is echter niets te zien. Sorane is echter aan het dunne touw naar boven geschoten en bevind zich nu op het hogere dak van dat gebouw.

Maar daar stoot ze op twee anderen. Een man en een vrouw. Snel duikt ze achter een dekking. De man heeft haar al opgemerkt en geeft de vrouw een teken, terwijl hij van wapen verwisselt. Voorzichtig naderen ze de plaats waar Sorane wegdook. Beiden van een ander zijde. Maar Sorane is daar niet blijven zitten, maar rende naar de oostkant van het gebouw toe. Als de man op de plaats aankomt waar ze zich zou moeten bevinden, ziet hij alleen een klein voorwerp met een flikkerend lampje.

‘Vona, weg hier,’ roept hij nog en duikt naar rechts, maar hij is te laat.

De bom ontploft en werpt hem een tiental meters verder tegen de muur van de trap die op het dak uitkomt. De vrouw krijgt een paar brokstukken over zich, maar is niet ernstig gewond. Als ze recht kruipt, ziet ze het wapen van Sorane op zich gericht.

‘Ik geef je een kans, vrouw. Met hoeveel zijn jullie?

‘Teveel voor jouw, Sorane. En de anderen lusten je rauw.’

‘Hoeveel in totaal?’

‘Drieëndertig.’

‘Dus nog negentwintig. Als ik jou meetel. Maar jij vormt geen gevaar meer.’

‘Denk je dat, Sorane. We staan met elkaar in verbinding, dat zou je weten als je opleiding al voltooid was.’

‘Ja, denk je dat ik dat niet weet,’ zegt Sorane met een glimlach en vuurt met het wapen dat ze plots in haar linkerhand heeft.

Een klein pijltje, dringt in de hals van de vrouw. Die staart Sorane even aan.

‘Als je bij komt, verdwijn dan. Anders word je over enkele dagen terechtgesteld,’ hoort ze Sorane nog zeggen.

Als de roodharige zich verwijdert, probeert de vrouw nog haar wapen te richten, maar ze haalt het niet.

‘Het zijn er te veel. Ze zullen al wel op weg naar hier zijn. Ik moet het anders aanpakken,’ denkt Sorane.

Even kijkt ze over de rand en geeft langs het schermpje een commando aan haar droontje. Dat nadert enkele ogenblikken later, maar schiet dan weer de hoogte in. Hij gaat op zoek naar de vervoermiddelen van die moordenaars. Dan daalt ze zo snel ze kan langs de trap af. Ongeveer halverwege houdt en halt en leunt tegen de muur. Een paar minuten later hoort ze stemmen en stappen die naar boven komen.

‘Het spijt me, killers,’ denkt ze.

Dan bukt ze zich en activeert een bom met een bewegingsdetector. Als ze het knopje indrukt begint het ding snel te flikkeren. Dadelijk rent Sorane weer naar boven, terwijl het lampje na een minuut minder snel knippert, wat wil zeggen dat het in detectiemode overgegaan is. De killers hebben geluiden boven zich gehoord en haasten zich. Sorane heeft even twee verdiepingen hoger haltgehouden en een tweede bom geactiveerd. Deze maal loopt ze door de gang naar de andere kant van het gebouw toe. Ze merkt echter niet dat ze door een klein vliegend voorwerp gevolgd wordt. Ze klimt juist uit het venster, op het balkon, als de eerste bom ontploft. Zeven man zijn op slag dood of gewond. Vier anderen die hen volgden blijven, worden achteruit geworpen door de luchtverplaatsing. Langzaam kruipen ze terug recht en staren even naar hun dode en zwaargewonde collega’s. Een van hen stapt op twee gewonden toe en zegt:

‘Het spijt me. Voriv. Je kent het bevel, geen gewonden in leven achterlaten.’

‘J..aaa. Do..e h..et da..n sss…nel.’

Twee van de vier vuren driemaal en er liggen zeven doden op de vloer. Even kijken ze elkaar aan, terwijl ze beseffen dat ze hier ook hadden kunnen liggen.

‘We moeten erin slagen om haar te vinden en nog snel ook.’

‘Wat doen we?’

‘Naar de daken. Vandaaruit kunnen we de omgeving overzien en als we haar opmerken, dan is ze er geweest.’

De man met de naam Nocin, knikt even en geeft een teken. Dan haasten ze zich op hun hoede verder. Telkens ze een verdiep bereiken, scannen ze naar actieve signalen, maar er zijn er geen. Voorzichtig stappen de gang in waar Sorane naar de andere kant liep. De derde man merkt plots het flikkerende lichtje op.

‘Verdomme,’ fluistert hij en werpt zich achteruit.

Hij botst tegen de man achter hem aan en beiden vallen met lawaai te trap af. De twee anderen kijken verrast om, maar dan ontploft de bom. Ze zijn beiden op slag dood.

Een verdieping lager vloeken beide anderen. Een van hen heeft zijn arm gebroken, tijdens de val.

‘Bind mijn arm tegen mijn lichaam, Gowan. Ik ben nog niet uitgeschakeld.’

Even kijkt de andere hem aan en knikt dan.

Intussen is Sorane al acht verdiepingen lager en klimt weer door een venster. Even staart ze de gang in, maar ze ziet of hoort niets. Snel haast zich door de gang en bereikt de lift. Als de deur openschuift zweeft ze naar beneden en bereikt al snel de gelijkvloers. Voorzichtig kijkt ze de hal in, maar ziet niemand. Met getrokken wapen sluipt ze naar de toegangsdeur toe. Maar die is afgesloten.

‘Even naar de wc, misschien is daar een of ander venster op,’ denkt ze.

Nadat ze zich snel een beetje opgefrist heeft, stelt ze teleurgesteld vast dat er geen enkele venster open kan. Ze zijn allen elektronisch afgesloten. Deze gebouwen zijn nog niet lang geleden gebouwd. Bewoond zijn ze vermoedelijk nog niet. Op haar hoede zet ze haar zoektocht verder, want ze moet hier snel buiten, voor ze ontdekken waar ze zit. Plots merkt ze een deur die naar een storage leidt. Maar daar schrikt ze hevig. Er liggen zeker tien doden. Negen mannen en zes vrouwen, allen neergeschoten.

‘Burgers, gewoon afgemaakt omdat ze in de weg stonden. Die moordenaars verdienen geen genade,’ fluistert ze en sluit even haar ogen.

Snel sluit ze de deur, maar dan opent ze die snel weer, want ze heeft verschillende vensters opgemerkt.

Ze bijt op haar tanden, terwijl ze zich naar de vensters toe haast. Twee zijn er open. Maar ze kan er niet door. Maar dan merkt ze een deur op. Aarzelend en op haar hoede sluipt ze er heen, want die deur staat open. Als ze naar buiten kijkt, ziet ze nog twee doden liggen.’

‘Die wilden vluchten, maar ze raakten niet ver,’ denkt ze.

Voorzichtig kijkt ze naar buiten. Maar er is niets te zien. Maar er liggen wel stapels opgeslagen bouwmateriaal. Ze waagt haar kans en rent naar de eerste dekking toe, maar ze wordt niet beschoten. Even blijft ze zitten, maar springt dan weer recht op en rent naar de volgende. Weer geen schoten. Nu sluipt ze verder tussen de stapels en bereikt de overzijde. Juist als ze daar aankomt ziet ze ongeveer tien gewapend mensen op het einde van de straat voorbijrennen.

‘Die zijn naar mij op zoek. Dit gebouw binnen? Nee, dat kan ik niet wagen.’

Dus trekt ze er omheen en vandaar naar het volgende. Daar schuilt ze tussen enkele stapels, en activeert haar schermpje. De drone heeft zijn verkenningswerk intussen goed gedaan. Dan glimlacht ze. Binnen een omheinde open plek, ziet ze een viertal grote wagens staan, tegen de omheining staan ze nog drie kleinere. Maar ze merkt ook vier gedaanten op die in vier torens lijken te zitten.

‘Daar moet ik zijn?’ denkt ze glimlachend.

Op het schermpje stippelt ze een weg uit, maar beseft al snel dat ze ongeveer een uur zal nodig hebben om die plaats te bereiken.

‘Dan maar dadelijk op weg.’

Ze vordert redelijk en pas na drie kwartier ziet ze opnieuw twee gewapende vrouwen, in gezelschap van een man. Die staan verspreid langs een straat achter een lage dekking. Op de dekking hebben ze zware machinegeweren gemonteerd.

‘De coördinator wil mij zo te zien kost wat kost dood.’

De drie zien haar echter niet, terwijl ze op haar buik over de straat kruipt. Even kijkt ze door de kijker van haar wapen naar de drie. Een ervan kent ze. Hij heeft haar groep een paar weken getraind. Maar hij is een moordenaar van het ergste soort. De vrouw is geen haar beter. Haar specialiteit is het werpmes. De derde kent ze echter niet.

Kalm richt ze haar wapen op de man, maar ze bedenkt zich. Als ze niet meer antwoorden, weten ze ongeveer in welke richting ze moeten zoeken en dan zullen ze komen. Dus laat ze haar wapen zakken en haast zich verder en na een vijventwintig minuten ziet ze de omheining voor zich langs de overkant van de straat. Ze ziet dadelijk een man op uitkijk staan op de rechter toren, maar op de linker ziet ze niemand. Dus sluipt ze daar naartoe. Gelukkig staat de toren voor meer dan de helft buiten de omheining. Onder de toren blijft ze gebukt zitten en richt haar wapen omhoog. Door een druk op een knopje schakelt ze een richtmicrofoon in. Al snel hoort ze de eerste geluiden.

‘Er is iemand daarboven,’ denkt ze.

Met een snelle geruisloze beweging vormt haar wapen weer op en hangt het over haar schouder. Dan richt ze haar hand op de onderzijde van de toren en schiet omhoog. Langs de rand klimt ze omhoog tot ze de reling kan vastgrijpen. Even wil ze zich omhoog hijsen, maar dan merkt ze dat ze langs de zijkant over de muur kan. Dus schuift ze langzaam op en hijst zich over de muur. Nu ze binnen de omheining is laat ze zich snel zakken, want ze is zichtbaar vanuit de torens aan de overzijde. Tegen de omheining aangedrukt schuift ze van de toren weg. Naar een gebouw met een plat dak toe. Door een van de vensters kijkt ze naar binnen, maar ziet niemand.

‘Hier ben ik een tijdje veilig,’ denkt ze, nadat ze de andere kamers doorzocht heeft.

Haar schouders optrekkend stapt ze de keuken binnen, daar staan verschillende dozen met instant eten. Een paar zijn bijna helemaal leeg. In een andere kamer staat radioapparatuur. Als ze door de deur kijkt, merkt ze nog iets anders. Van hieruit kan ze alle torens onder schot nemen.

De keert terug naar de kamer met apparatuur en plaats er twee kleine bommen. Plots trilt het schermpje, snel activeert ze het. Ze ziet iemand van de linkse toren naar dit gebouw toe stappen. Snel haast ze zich naar de openstaande deur toe en verbergt zich erachter. De man stapt zonder dat hij haar opmerkt naar binnen. Hij loopt recht naar de kamer met radioapparatuur. Als hij de deur wil binnengaan, hoort hij een stem achter vragen:

‘Zoeken jullie mij soms?’

Even verstard de man, maar dan grijpt hij zijn wapen. Maar voor hij kan richten doorboort een capsule zijn hoofd. Dof valt zijn lichaam op de vloer. Sorane kijkt even naar hem en neemt dan haar wapen van haar schouder. Ze monteert het schermpje snel naast het vizier en richt het wapen op de eerste toren. Op het schermpje ziet ze een infraroodbeeld van de toren. Na een paar seconden ziet ze de gedaante van een mens. Dan richt ze het op de drie andere torens. Eentje is leeg.

‘Drie dus. Dan moet ik wel snel zijn,’ denkt ze.

Dan richt ze haar wapen op de dichtstbijzijnde en haalt de trekker over. Geruisloos schiet de capsule uit de loop. Nog voor de man neerstort, zoekt ze haar tweede doelwit op de verst verwijderde toren. Weer haalt ze de trekker over, maar de derde heeft onraad geroken en ontdekt haar juist op het moment dat ze haar wapen om zijn toren wil richten. Hij is iets sneller dan Sorane, maar richtte ook te snel. Zijn capsule slaat het wapen van Sorane uit haar handen. Ze werpt zich dadelijk opzij en staart naar het wapen. Ze kan dadelijk zien dat het onbruikbaar is. Met spijt slikt ze even, want het was een speciaal gemaakt wapen. Ze zal het moeten herstellen zodra ze tijd heeft.

‘De anderen zijn op de hoogte, Sorane. Ze komen om je af te maken.’

Als Sorane omkijkt staart recht in het zwarte oog van een wapen. Even verstijft ze, want al is ze snel, misschien is het niet genoeg. Ze aarzelt om haar kans te wagen.

‘Je bent er geweest, Sorane. Je hebt je opdracht niet uitgevoerd en ook nog onze mensen neergelegd. Waarom denk je dat wij hier zijn?’

‘Om mij in een hinderlaag te lokken en te doden.’

‘Je hebt collega’s van mij gedood, meid. En nu ben jij aan de beurt,’ zegt de man en drukt de vuurknop in.

Maar er gebeurt niets. Voor hij verbaasd kan reageren, slaat Sorane toe en raakt hem drie vier maar na elkaar. Als een zandzak zakt hij in elkaar.

‘Waarom vuurde dat wapen niet?’ denkt ze nog steeds verbaasd.

Even hoort ze een licht gegiechel in haar hoofd, maar meer ook niet.

‘Straks wordt ik nog gek van al dat doden. Is dit wel de juiste weg voor mij?’

Snel kijkt ze om zich heen en plaatst een kleine bom naast de deur. Dan keert ze terug naar het venster waardoor ze binnengeraakt is. Onopgemerkt sluipt ze weer naar de omheining, maar daar merkt andere man haar op. Sorane kan zich nog juist op de grond werpen, terwijl de stralen boven haar inslaan. Ze kruipt over de stenen naar de dichtstbijzijnde dekking achter haar. De man nadert op zijn hoede. Vanuit haar dekking observeert ze hem.

‘Waar zijn de anderen? Heb je hen gedood, meid? Zoveel te beter, dan is de beloning groter voor de rest van ons,’ roept de man, die niet beseft dat Sorane hem van links onder schot houdt.

Maar dan steekt Sorane haar wapen weg.

‘Ben je een lafaard of wil je je met mij meten?’ roept ze.

De man kijkt even verbaasd.

‘Je wil een duel van eer, Sorane. Wauw, dat had ik niet van een leerlinge verwacht. Maar je hebt je goed geweerd, dus die eer kan ik je wel gunnen.’

Sorane kijkt toe hoe de man zijn wapen, op de grond legt. Dan richt hij zich weer op en even later ziet hij Sorane ongewapend naar voor treden. Hij glimlacht, want zo zeker van zichzelf, als hij laat uitschijnen is hij echter niet.

‘Die roodkop lijkt het te menen. Zou ze werkelijk denken dat ze een kans maakt?’ denkt hij.

‘Je hebt moed, meid, dat moet ik je nageven.’

‘Waag je kans, man.’

‘Ik wacht. Probeer maar je wapen te grijpen. Je bent dood voor je het beseft.’

Maar Sorane reageert niet. Ze staat daar maar met haar handen langs haar slanke lichaam. Dan grijpt de man naar zijn wapen, maar schrikt als hij de snelheid opmerkt waarmee die roodkop reageert. Als hij zijn wapen vast in zijn hand heeft, ziet hij beide wapens van Sorane al omhoogkomen. Hij probeert zich nog opzij te werpen, maar hij krijgt een capsule in zijn borst en een tweede in zijn buik. Kreunend laat hij zijn wapen vallen en zakt in elkaar.

Sorane stapt kalm, licht wankelend, op hem toe, terwijl ze een wapen op hem gericht houdt.

‘Jij bent een moordenaar, Gonei,’ fluistert ze, als ze zijn gezicht herkent.

Dan richt ze haar wapen en schiet een capsule vlak naast zijn hoofd in de grond. Even kijkt ze op hem neer, maar dan kijkt ze om zich heen. Dan kijkt ze naar de wagens, terwijl ze naar haar zijde tast. Gonei heeft haar geraakt. Toch moet ze verder en wankelt naar de eerste zware wagen toe. Uit haar tast neemt ze enkele speciale drukbommen. Ze hebben een doorsnede van drie centimeter, maar ze zijn zeer krachtig. Ze werden gebruikt in de mijnen waar ze getraind werd. Eentje legt ze naast de wagen en druk een klein knopje in. Dan richt ze een richtlaser op de vier banden en drukt telkens op een klein knopje. Hierdoor plaats ze een richt merkteken op de banden. Tevreden ziet ze het kleine bom naar het centrum tussen de vier merktekens schuiven.

Bij de volgende drie wagens doet ze hetzelfde. Dan rent ze snel naar de drie kleinere wagens toe. Bij twee ervan plaats op dezelfde manier twee bommen. In de derde stapt ze zelf in en rijdt naar het midden van het plein toe en keert de wagen in de richt van de gesloten ingangspoort. Even tast ze naar haar wonde, die fel bloed, maar ze kan die nu niet verzorgen.

Intussen daalt de drone voor de poort naar beneden en kleeft zich aan de poort vast. Sorane drukt op een knopje van haar riem, waardoor de geprogrammeerde drone ontploft. Een groot deel van de poort wordt weggeblazen. Dadelijk start Sorane de wagen en die schiet vooruit. Buiten draait ze naar rechtsaf naar het noorden. Ver achter haar in de straat naderen de drie die het dichtstbij waren. Maar zij zijn te ver af om de wagen te kunnen raken. Een van hen gaat snel op de grond liggen en richt zijn scherpschutters wapen. Maar in het vizier ziet hij aan de gegevens dat ze al te ver weg is. Schieten heeft geen zin.

‘Naar de wagens, snel,’ roept hij en begint te rennen.

Maar als hij naar de wagens toestapt blijft hij plots staan. Onderzoek voorzichtig de wagens, misschien heeft ze een bom geplaatst. Dan gaat hij beide anderen helpen. Tegen dat ze alle wagens onderzocht hebben, komen hun collega’s ook binnen de omheining.

‘Ze is niet zo slim, die meid. Onze wagens zijn in orde, ze heeft zelfs de banden niet afgestoken.’

‘En een bom?’

‘De scanners vinden niets. Of wel is ze het vergeten, ofwel gebruikte ze haar verstand niet.’

‘Dan achter haar aan. We moeten slagen,’ roept diegene uit die de leiding heeft.

Maar als hij met enkele anderen in een wagen wil stappen, begint hij te twijfelen. Iemand die hen kon verschalken, vergeet zoiets niet.

Snel haast hij zich naar de voorkant van de wagen en zwaait naar de anderen. Maar het is al te laat. Twee wagens zetten zich in beweging. Maar ze komen niet verder dan een meter, voor het bommetje van alle wagens ontploft. De inzittenden kruipen voorzichtig en wankelend uit de wagen. Ze staren verschrikt naar de verwrongen voorwielen.

Sorane glimlacht als ze de ontploffingen vanuit de wagen hoort. Tien kilometer verder stopt ze aan een tankstation en wankelt naar het toilet aan de zijkant van het gebouw toe. Daar verzorgt ze haar wonde. Met een van pijn vertrokken gezicht slaagt ze erin de capsule te verwijderen. Dan spuit ze een speciale vloeistof op de wonde. De stof erin verspreid zich dadelijk over haar huid en sluit de wonde dadelijk af. Voorzichtig trekt ze haar kledij weer op zijn plaats. Dan haast ze zich naar de wagen.

Twee dagen later komt ze weer aan in de hoofdstad. In een straat die uitgeeft op de kleine villa, parkeert ze de wagen en gaat te voet verder.

In de villa zien enkelen haar naderen.

‘Sorane is terug,’ zegt een van hen opgelucht.

Ook de coördinator weet al van haar komst. Even wil hij een bevel geven, maar dan trekt hij zijn hand terug.

‘Te gevaarlijk. Ik moet oppassen, want als de leiding op de hoogte gebracht wordt, dan ziet het er voor mij niet zo best uit. Voorlopig zal ik Sorane moeten dulden. Later krijg ik nog wel een kans om mijn loon te verdienen,’ denkt hij.

Ongeveer twee uur later stapt Sorane gewassen en fris zijn kantoor binnen.

‘Een aantal van hen heb ik in leven gelaten, Coördinator,’ zegt Sorane koel.

Even slikt hij, maar verder laat hij niets blijken.

Maar innerlijk trilt hij van woede. Meer dan tien actieven gedood en de anderen hebben gefaald. Dat is een hele klap voor de organisatie. Dat zal de leiding niet bevallen.

‘Ik hoop dat ik alle opdrachten nog kan uitvoeren. Dan merken ze het misschien niet. En dan het programma van de nieuwe aanwinsten versnellen,’ denkt hij, terwijl hij Sorane gelukwenst.

‘Je bent geslaagd, voor beide proeven, Sorane. Dus je kan je bij je collega’s voegen. Over een week neem je weer deel aan de opleiding.

‘Heb ik die nog steeds nodig, coördinator?’

‘Zeker, dame. Je praktische lessen lijken mij in orde, maar je theoretische lessen hebben een achterstand op gelopen. Dus zal je een aangepast programma moeten volgen, met de nadruk op theorie.’

‘Ik zal ook voor theorie slagen, sir,’ zegt Sorane.

De man knikt.

‘Maar ik verwacht wel van je dat aan je collega’s een beetje praktijklessen geeft.’

Sorane glimlacht even.

Nadat ze door haar vrienden en enkele begroet is, keert Sorane terug naar haar oude kamer. Alles is nog steeds als toen ze de kamer verliet. In het begin van de volgende week, start Sorane met haar programma. Soms geeft ze enkele van haar collega’s die het dichtstbij haar staan, waaronder Axin en Nevon een paar tips in de schietkunst. Verin ziet ze in het begin niet zoveel, maar als die zijn speciale opleiding volbracht heeft, wacht hij hen in de kantine op.

Eindelijk kan ze met hem praten, maar als ze voor hem zit, durft ze toch niet zeggen dat ze samen een dochter hebben. Dus praten ze over hoe ze haar opdracht heeft kunnen volbrengen.

‘Ik breng hem om, Sorane.’

‘Nee, Verin. Dat kan je niet doen. Hij is de coördinator. Ik denk niet dat hij het nog eens zal wagen, want Akron heeft vele actieve huurlingen verloren. Hij heeft mij nodig en de anderen ook.’

‘Wees maar op je hoede, meid. Ik ben vanaf nu ook terug ingedeeld bij mijn oude makkers.’

‘Dan zie ik je meer?’

‘Ja, Sorane. Maar ze mogen wel niets merken.’

‘Dat weet ik wel, Verin.’

‘Maar elke week krijgen we een dag vrij, dus in de stad kunnen we elkaar nog steeds zien.’

Verin glimlacht even.

‘Het is wel al een hele tijd geleden, Sorane.’

‘Ik dacht dat je van mij hielt?’

‘Nog steeds. Maar ik…’

‘Ben je met een van de anderen samen?’

‘Niet echt, Sorane. Maar je was meer dan een jaar weg. Op een twee drie kan ik alles niet dadelijk aanvatten.’

‘Dat is waar, Verin. Misschien kunnen we weer samen dingen doen.’

‘Laat ons langzaam aan de draad weer opnemen. We zien dan later wel hoe het evolueert.’

Sorane knikt en staat op. Ik ga slapen, want morgen is er een zware training.’

‘Ik ook, maar ik zit bij de tegenstanders van jouw groep ingedeeld. Dus doe je best.’

‘Tot morgen dan, Verin. En veel geluk.’

‘Dank je,’ zegt Verin, die haar nakijkt.

De maanden vliegen voorbij tot ze het einde van hun opleiding naderen. De laatste maanden heeft ze enkele van haar collega’s beter leren kennen. Ze hebben zelfs groepjes van enkele vrienden gevormd. Maar dat wordt door diegenen die hen opleiden niet aanvaard. Ze proberen hen afzonderlijke opdrachten te geven, maar ze slagen er niet in om de groepjes uit elkaar te drijven. Wat hun het meest verontrust is de nieuwe groeiende vriendschap van Sorane met Verin, een collega. Ze trekken veel te veel met elkaar op, ook buiten de training, iets wat verboden is.

Ook Nevon en Axin, twee anderen van Sorane’s groepje zijn dikwijls samen. Die twee werden zelfs kussend gefilmd en op het matje geroepen. Voor een korte tijd leken ze afstand van elkaar genomen te hebben, maar niet voor lang merkten hun opleiders. En hun vermoeden kwam uit toen Verin, Nevon, Axin, en vier anderen zich in de badruimte verfristen na een harde training. Ze schrokken wel als de groep met meer dan tien bleek te zijn. Ze gingen met elkaar om alsof ze dit al langere tijd deden. Toen kwam ook Sorane met een man en een vrouw binnen. Een paar minuten later stonden ze tussen hun collega’s van het lauwe water te genieten, terwijl ze lachten en elkaar enkele nieuwtjes vertelden. Plots grijpt Verin Sorane’s hand vast en trekt haar van de anderen weg. Sorane voelt dadelijk dat er iets veranderd is. Verin kijkt haar met andere ogen aan.

‘Sorane, over enkele weken wordt onze harde opleiding beëindigd. Daarna krijgen we elk onze taken toegewezen.’

‘Ik weet het, Verin. Ergens ben ik opgelucht, maar ook verdrietig, want ik besef dat wij elkaar daarna nog maar weinig zullen zien.’

‘Verdrietig, waarom?’

‘I..iiik mma…g je graag, denk ik. Jij bent de enige die mij ooit gekust heeft.’

‘Hou jij van mij?’

‘Ik weet het niet zeker. Maar ik denk het?’

‘Je weet niet hoe blij je me maakt, Sorane,’ hoort ze Verin zeggen.

Sorane beseft nog meer dan voordien dat Verin van haar houdt, Ze voelt dat haar hart hevig begint te kloppen. Ze zou hem willen kussen, maar het dringt echter tot haar door dat ze dat niet kan doen.

Geen van beiden beseft dat ze al te ver gegaan zijn.

Een paar verdiepingen lager zitten enkele mannen en vrouwen achter verschillende schermen, naar zo goed als alle aanwezige toekomstige huurmoordenaars te observeren en aantekeningen te maken.

‘Die twee vormen ook al een risico,’ zegt een van hen zuchtend.

‘Dat is al het zesde paar dat een koppel aan het vormen is.’

‘Hopelijk gaan ze niet zo ver als die Nevon en zijn liefje Axin.’

‘Wat is er met hen?’

‘Seks, Faino. En dat is niet toegestaan, toch niet als ze denken van elkaar te houden. Want dat schept banden en problemen tijdens opdrachten.’

‘Wat nu? De observatie verscherpen.’

‘Je kent de reglementen, Faino.’

‘In orde, Ver-Chin. Ik zal de mobile eenheden activeren.’

‘Doe dat? Maar maak ook een rapport voor de coördinator, hij moet toch beslissen wat er moet gebeuren. Maar ik vrees voor die twee, dat ze allebei beëindigd zullen worden.’

‘Zoals die vier een paar weken geleden, bedoel je.’

‘Ja, in elke lichting zitten er altijd, die zich niet aan de regels houden, terwijl ze denken dat niemand het opmerkt.’

‘Dat is juist. Ze weten echter niet dat ze constant geobserveerd worden.’

‘En dat moet zo blijven, want anders worden wij als schuldigen aangewezen. En dat wil niemand van ons.’

Intussen lopen Sorane en de anderen naar de kleedhokjes en kleden zich aan. Die namiddag verloopt de training normaal. Ze doen allemaal hun best. Maar die avond als ze na hun bezoek aan hun vast restaurant in de flat van Verin aankomen, zegt Sorane:

‘Ik ga even een bad nemen om me op te frissen.’

Verin kijkt haar even aan en slikt, terwijl hij knikt. Als ze naar boven loopt kijkt hij haar na. Dan stapt jij naar de keuken toe en neemt iets te drinken uit de koelkast. Terwijl hij drinkt, wijken zijn gedachten af naar een paar uur geleden, toen Sorane naar hem toeliep in het stortbad. Voor zijn ogen ziet hij haar weer naakt naar hem toestappen. Langzaam zet hij het flesje neer op het buffet en kijkt naar de trap. Dan haast hij zich naar boven. Voorzichtig duwt hij de deur open, maar schrikt als Sorane voor hem staat. Haar natte huid glinstert in het wandlicht. Hij merkt het wel, maar haar ogen stralen een verlangen uit, wat hij nog niet opgemerkt heeft.

Ook zij staart hem geboeid in de ogen.

’Verin ik…,’ fluistert ze.

Maar dan slaat hij zijn armen om haar schouders en voor ze het beseft slaat ze haar armen om zijn nek en kust hem. Ze schrikt even als ze zijn handen over haar naakte lichaam voelt glijden, maar dan verdwijnt haar verstarring. Ze beantwoordt nog heviger zijn kus en ook haar handen glijden over zijn rug naar beneden. Dan laat hij haar los om zijn kleren uit te trekken, terwijl ze elkaar blijven aankijken. Even staart de roodharige naar zijn naakte lichaam. Dan komt hij op haar toe en grijpt haar vast. In zijn armen draagt hij haar naar de slaapkamer.

Meer dan twee uur later liggen ze opgelucht en gelukkig te slapen. Vroeg in de morgen schrikt Sorane echter wakker en herinnert zich wat er gebeurd is. Dan hoort ze het geluid dat haar gewekt heeft opnieuw, de deurbel. Snel slaat ze een kamerjas om haar lichaam en haast zich naar beneden. Als ze de deur opent, staat een huilende Axin voor haar.

‘Kom, snel binnen, meisje,’ zegt ze terwijl ze even langs beide kanten van de gang loert.

Als ze beiden aan de tafel zitten, zegt Axin door haar tranen heen.

‘Sorane, i..iik bb..ben in verwachting.’

Verin, die juist binnenkomt, blijft verschrikt staan.

Sorane weet even niet wat te zeggen. Ze staart haar vriendin alleen maar aan. Hoe is dat kunnen gebeuren. Axin neemt toch ook een anti-bevruchtingspilletje. Axin lijkt te weten wat er door de gedachten van Sorane gaat en fluistert:

‘Ik ben het een paar keer vergeten te nemen.’

‘Heb je het al tegen Nevon gezegd?’

‘Nee, hij weet het nog niet. Misschien wil hij me niet meer zien.’

Even moet Sorane aan haar kindje Tyjan denken. Die gedachte stemt haar droevig, waardoor ze even afgeleid wordt.

‘Je kan het beter laten verwijderen, voor iemand het opmerkt,’ zegt Verin.

‘Nee, dat kan ik niet doen,’ fluistert Axin, terwijl hulp zoekend naar Sorane kijkt.

Die staart naar de vloer, maar als ze de blik van Axin op zich voelt, kijkt ze op en zegt:

‘We moeten hen helpen, Verin.’

‘Hoe dan, Sorane?’

‘Ze zijn onze vrienden, Verin. We kunnen niet anders. Ik wil niet verantwoordelijk zijn voor hun dood. Als jij hen niet helpt, dan doe ik het wel alleen.’

Verin kijkt Sorane verschrikt aan.

‘En de regels, die we volgen om te slagen dan.’

‘Niet volgen, Verin. Ze worden ons opgelegd.’

‘Wij houden ook van elkaar, denk je dat wij geen regels overtreden hebben.’

Even zegt Verin niets.

‘Je hebt gelijk, schat. Volgens de regels moeten wij onszelf ook aangeven. Maar dat zou voor allebei ons einde betekenen.’

‘Je doet dus mee, lieveling.’

‘Ja. Maar hoe gaan we het doen?’

‘We hebben niet veel tijd, Schat. Axin zal het niet lang meer kunnen verbergen.’

Even kijkt Verin naar Axin, die aarzelend knikt. Hij heeft zijn twijfels, want als ze te weten komen wie hen geholpen heeft, dan ziet het niet te best uit. Maar het zijn vrienden van Sorane en hij wil haar niet verliezen.

‘Praat er eerste eens met Nevon over, Axin. Want we weten niet wat hij gaat doen. Jij moet in ieder geval verdwijnen.’

Axin knikt

‘Morgen laat ik jullie iets weten.’

Sorane knikt even en kijkt haar nadenkend na als ze de kamer verlaat.

‘Dat gaat een gevaarlijk spelletje worden, Sorane.’

‘Ik vrees het ook. Maar buiten ons mag niemand iets te weten komen, dat wij hen geholpen hebben.’

‘Dat in ieder geval, schat. Maar het probleem is als ze ooit gegrepen worden, dan zullen ze hun dwingen te praten.’

‘Daar heb ik ook al aan gedacht, Verin. Maar wat kunnen we anders doen. Het zijn onze vrienden.’

‘Dat is een van onze zwakke plekken, schat. Medeleven. We kunnen alleen succesval zijn als we die gevoelens kunnen onderdrukken, of nog beter kunnen doen verdwijnen.’

‘Ik kan dat niet, Lieveling. Ik hou van je. Ik kan me geen leven indenken zonder die liefde.’

‘Ik ook niet echt, Sorane. Maar ik vrees dat we ooit voor die keuze zullen staan.’

‘We zien wel. Maar eerst hebben Nevon en Axin onze hulp nodig.’

‘En als Nevon niet instemt. Wat dan?’

‘Dat zou er slecht uitzien voor Axin.’

‘Misschien geeft hij haar zelfs wel aan.’

‘Hopelijk niet, want dat zou kwaad bloed zetten bij onze vrienden in de groep.’

‘Daar ben ik niet zo zeker van, Sorane. We zitten uiteindelijk toch in hetzelfde schuitje. Wie de regels breekt wordt weggebracht en uitgeschakeld.’

Sorane knikt alleen maar en zegt plots:

‘Ik weet iets aan de rand van de stad. Daar zijn een paar leegstaande huizen van een kennis mijn stiefvader. Misschien kan ik daar wel iets versieren.’

‘Je doet maar, schat. Ik steun je. Maar kijk wel uit, wil je.

Sorane knikt even en neemt haar jas.

‘Ik ga even wandelen en eens met die man praten.’

‘Mag ik je even iets vragen, Sorane?’

‘Ja, lieveling.’

‘Je neemt toch de pil, hoop ik.’

Sorane glimlacht even en zegt:

‘Al voor mijn terugkeer, Verin. En ik ben het nog geen enkele maal vergeten.’

‘Ik hoop het,’

Dan omarmt hij haar licht en kust haar.

‘Wees voorzichtig, Sorane.’

‘Tot straks, Verin.’

Een paar dagen later komen Axin en Nevon op de afgesproken plaats in het centrale park. Sorane rijdt met Axin weg en even later brengt Verin Nevon naar het huis dat Sorane tot haar verassing mag gebruiken. Het ligt nogal afgelegen en heeft al dienst gedaan om mensen te verbergen, die hun misdadig leven wilden ontvluchten. Om er te geraken, moet je van de snelweg ongeveer tien kilometer langs zanderige wegen rijden.

Als Verin als laatste aankomt, komt Sorane hem tegemoet.

‘Axin is binnen, Nevon.’

‘Hoe kom je hieraan, schat?’ vraagt Verin, als Nevon binnen is.

‘De eigenaar heeft nog mensen geholpen. Maar ze moeten hier vier maanden blijven. Intussen maakt hij voor nieuwe papieren en een levensloop, zodat ze ver van hier een nieuw leven kunnen opbouwen. Als dat klaar is, worden ze opgehaald en naar hun bestemming gebracht.’

‘Is die man wel betrouwbaar?’

‘Mijn stiefvader verzekert mij dat hij het is, lieveling. Het komt wel goed.’

Verin knikt en volgt Sorane naar binnen.

Maar de volgende weken, worden opsporingsopdrachten gegeven. Want ze willen Axin en Nevon vinden. Ze moeten als voorbeeld dienen om andere ontsnappingen te voorkomen. Ook Sorane en Verin nemen aan die opdrachten deel, al weten zij wel meer dan de anderen.

Sorane komt twee maanden later van een korte trainingsopdracht terug en treft Verin in haar flat aan. Hij heeft een etentje voor twee klaargemaakt. Beiden genieten van het lekkere eten en belanden een uurtje later in bed.

Als Sorane na een woelige nacht opstaat, kijkt ze even neer op Verin. Ze denkt aan de week die volgt. Dan moet Verin op weg om zijn tweede opdracht uit te voeren. Dat maakt haar droevig. Als ze met hem samen is voelt ze zich gelukkig. Ze probeert haar gedachten te ordenen en haast zich naar de keuken en een simpel ontbijt voor hen beiden klaar te maken.

Juist als ze de tafel aan het klaarmaken is, komt Verin binnen.

‘He, Sorane. Je ziet er zo droevig uit.’

‘Ja, schat. Volgende week ben jij weer weg en ik…’

‘Ik ben terug voor je het beseft, lieve Sorane. Denk er maar niet meer aan. Over twee dagen is het je achttiende verjaardag en dan is er een klein feestje met je ouders. Ik wil hen leren kennen.’

‘Ik hoop dat ze op tijd komen, want met het werk van mijn vader, is dat niet altijd zeker.’

‘Ze zullen het wel halen, schat. Hoe is het met Nevon en Axin?’

‘Beiden maken het goed. Ik ben er een paar dagen geleden nog geweest. Axin denkt dat de bevalling over iets minder dan vier maanden is.’

‘Hopelijk zijn ze tot dan veilig?’

‘Dat zijn ze zeker. Buiten ons weet niemand van Akron waar ze zijn.’

Maar Verin twijfelt eraan of ze veilig zijn, want de macht van de Akron reikt tot ver buiten het continent. Als het aan hem lag zou hij ze nooit geholpen hebben, niet omdat het gevaarlijk is. Het zijn verraders van de Akron en die verdienen de dood. Maar hij durft het Sorane niet zo te zeggen, omdat hij bang is om haar te verliezen.

Als Sorane twee dagen later thuiskomt, zit Verin met haar stiefouders, Runa en Jov te praten. Samen vieren ze die avond Sorane’s verjaardag. De volgende dag maken Jov en zijn vrouw zich klaar om te vertrekken. Runa neemt haar geadopteerde dochter nog even in de armen en fluistert:

‘Ik wens je veel geluk, Sorane. Verin ziet er een goede jongeman uit.’

Sorane knikt als Runa zich van haar losmaakt. Even wuift Sorane de wagen na als haar ouders wegrijden. Die avond traint Verin met Sorane in het trainingszaaltje van zijn vriendin. Daarna gaan ze uit en belanden voor de tweede maal in het restaurant waar Re-nin dienster is. Hier ontmoeten ze Achnaya voor het eerst. Zij is serveerster in het kleine restaurantje, samen met vier anderen, dat beheerd wordt door haar man No-nin.

Sorane en Re-nin raken in een gezellig gesprek gewikkeld, ook Achnaya komt erbij.

‘En nieuwe vriendin, schoonzus,’ vraagt ze.

‘Dit is Sorane, de vriend van Verin, die hier al verschillende malen iets is komen eten.’

‘Ach zo. Sorry, Sorane, ik dacht dat Re-nin…’

‘Ik begrijp het, mevrouw.’

‘Mijn naam is Achnaya. No-nin, mijn man en die Re-nin’s broer is, is de beheerder van die restaurant.’

‘Kom erbij, zitten, schoonzusje,’ lacht Re-nin.

‘Ken je Verin al lang?’ vraagt Achnaya, terwijl ze plaatsneemt op een lege stoel.

‘Een hele tijd. We zijn collega’s, maar nog maar kort samen.’

‘Zijn jullie niet te jong?’

‘Ik ben bijna achttien, Achnaya. Verin is iets ouder dan negentien.’

‘Toch geen huwelijksplannen.’

Sorane slikt, want dat is iets waar ze geen van beiden over nagedacht hebben. Trouwen en een gezin stichten. Dat schrikt haar wel een beetje af. Maar zoiets zullen ze bij Akron zeker niet toelaten.

‘Verin reist nogal veel voor zijn werk. Zodra mijn opleiding volbracht is, dan zal ik ook wel veel moeten gaan reizen voor de firma. Ik hou van hem, maar of onze liefde zal standhouden weet ik niet.’

‘Tja, als je veel moet reizen, dan zie je elkaar ook niet zo veel.’

‘Kan jij het even alleen aan, Re-nin? Ik moet je broer gaan afhalen.’

‘Geen probleem, Achnaya. Misschien kan ik Sorane hier, overtuigen om haar vriend te ruilen voor mij,’ zegt ze lachend, met een knipoog naar Sorane.

Achnaya kijkt haar verbaasd aan, maar als ze de roodharige ziet lachen, glimlacht ze ook.

‘Straks geloof ik het ook nog, schoonzusje.’

‘Ga maar weer zitten, Achnaya. No-nin heeft een nieuw liefje. Zij komen straks allebei naar hier.’

‘Hoe weet je dat?’

‘No-nin zond mij een berichtje deze morgen. Maar ik ben vergeten het tegen jou te zeggen.’

‘Gelukkig maar, dan kan ik jou in het oog houden Na-lin. Je kan nooit weten of jij toch iets van plan zou zijn,’ zegt Achnaya, met een knipoog naar hun nieuwe roodharige vriendin.

Zo blijven ze een tijdje verder praten, want het aantal klanten neemt af en het wordt stilaan sluitingstijd. Dus is het niet zo druk.

Plots kijkt Na-lin naar de klok kijkt. De anderen klanten zijn al weggegaan en haar oudere broer, Re-nin is intussen al aangekomen en heeft de laatste klanten uitgelaten. Achnaya besluit om het restaurant te sluiten en staat toe dat Sorane en Verin als gasten deze avond blijven eten. Een uurtje later is alles klaar. Intussen is ook No-nin, de iets oudere broer van Re-nin, met zijn vriendin aangekomen. Tot in de late uren zitten ze gezellig bij elkaar in de salon. Pas rond een uur s’nachts verlaten Sorane en haar vriend Verin het restaurant. Arm in arm lopen ze fluisterend naar hun wagen.

Vier dagen later neemt Verin afscheid van de roodharige.

‘Ik zie je morgenavond wel, lieve schat,’ zegt hij, terwijl hij haar los laat.

Enkele uren later kijkt ernstig voor zich uit als hij voor het bureau van zijn nieuwe opdrachtgever staat te wachten.