(1 stemmen, gemiddelde score: 4,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

Stel je het leven voor als een gigantisch doolhof. Een doolhof met allemaal doodlopende en misleidende gangen, vol met boobytraps en andere narigheden waar je niet op zit te wachten. Maar in de wirwar van paden zitten ook leuke dingen zoals het moment waarop jouw doolhof deels blijkt over te lopen in die van een ander. Dan kun je samen op zoek naar de volgende hindernis die jullie kunnen overwinnen. 

Bij toneelstukken, films en boeken wordt er gepraat over “de rode draad van het verhaal.” De hoofdlijn van de kroniek, het uiteindelijke doel. Jouw leven, maar ook dat van mij en iedereen om je heen is een apart verhaal. Sommige verhalen zijn nauw met elkaar verweven maar ze zijn stuk voor stuk uniek. In het verhaal van de een zitten meer lichtpunten dan in die van een ander. Iedereen heeft zijn eigen moment waarop de rode draad uit het zicht raakt. Omdat je achter een ander aanloopt of wordt gedwongen een ander pad in te slaan. Je raakt verdwaald. Vrijwel altijd weet je de weg weer terug te vinden zonder al te veel kleerscheuren. Die kleine schrammen zorgen ervoor dat we leren, wat wel en niet goed uitpakt. Wat we beter kunnen laten en wat we juist aan moeten pakken. Het zorgt ervoor dat als we een keer vast komen te zitten in een donker, naar en afgelegen deel van het doolhof we langer kunnen overleven. Het kan namelijk best zo zijn dat je in een beroerd en ellendig deel terecht komt. 

Je raakt er in verstrikt. Wordt er door opgeslokt en meegesleurd. Ook al heb je nog zoveel doorzettingsvermogen en vechtlust. Als je iemand maar lang genoeg in de duisternis vasthoudt wordt dat vanzelf minder. Langzaam breek je iemand. Niet fysiek maar mentaal. Heel langzaam wordt alles van je afgepakt in het donker. Worden de lichtjes die je hielpen door te gaan één voor één gedoofd. Naarmate de tijd verstrijkt wordt het donkerder, komen er ergere dingen te voorschijn die je voorheen op afstand kon houden. Worden je angsten groter, komen er nare gedachtes in de brei daarboven op. Je raakt gevangen in een web van leugens, angst en wanhoop. Leugens tegenover jezelf, maar ook tegenover anderen. Toegeven dat je bent beetgenomen, vastzit en niet meer zomaar uit deze verrotte omgeving kan komen. Het is kut. Het voelt als falen en het is maar wachten of het ook echt helpt. 

We mogen alleen de leuke stukken van ons leven met anderen delen maar, soms is het belangrijker om ook de minder fonkelende stukken te laten zien. Het kan de band tussen jou en iemand anders versterken omdat je laat zien dat je iemand vertrouwt. Alleen is het risico dat je dat vertrouwen niet terug krijgt vaak te groot. Dan kun je voor je gevoel beter je mond houden omdat de gevolgen van het verraad van de ander groter zullen zijn dan nu alles voor je houden. Echter is er een moment waarop je óf je vertrouwen in de mensheid op de proef moet stellen óf zal bezwijken omdat het te veel is.

Hulp vragen. Naar om te doen. Angst, dat degenen die je willen helpen zelf vast komen te zitten. Maar ook angst dat ze alles pakken wat ze hebben en bewapend met een hakmes en een koekenpan alles in mootjes slaan in de hoop je wat meer bewegingsvrijheid te geven. Verblind door de goede wil om te helpen hakken ze blind in op de verkeerde plekken. De dingen die ervoor zorgden dat je nog enigszins het hoofd boven water kon houden, weg, verdwenen. Een te enthousiaste aanval op het kwaad raakt de persoon in kwestie ook. Anderen kunnen het probleem niet oplossen, daarvoor is er een doordachte aanpak nodig. Oplossen is te veel gevraagd maar zorgen dat je niet stiekem verder wegglijdt kan wel. Door hun vertrouwen, vastberadenheid en liefde geven ze je moed om verder te vechten. Moed om niet op te geven, nog even door te zetten.

Hoop, dat je uiteindelijk weer loskomt, dat je ooit weer bevrijd bent. Dat je weer wat voor ogen kan zien. Je weer in staat bent om opzoek te gaan naar die rode draad die toch nog ergens moet zijn. Verbetenheid in het geloof dat het weer goed komt en dat er een tijd zal aanbreken dat je je weer in het verlichte deel van het doolhof kan bevinden. Vertrouwen in dat ook jou momenten van liefde en vrolijkheid zijn gegund. Zolang je durft in de spiegel te kijken en de werkelijkheid onder ogen ziet kun je eraan werken. Hoe donker het soms is, je zal er weer uitkomen zolang je de hoop vasthoudt dat het uiteindelijk weer goed komt. Dat je weer door het doolhof heen gaat huppelen. Blij wordend van de opkomende zon en de veel te hard fluitende merel. Dan ben je weer terug, 

sterker dan eerst omdat je je angsten en problemen hebt overwonnen.