(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

Enkele jaren geleden waren wij op vakantie in een klein slaperig dorpje in het zuiden van Frankrijk. Op een dag, we hadden wat ansichtkaarten gekocht,  gingen mijn man en ik naar het postkantoortje voor postzegels en Franse franken.

Een middeleeuws postkantoortje met middeleeuws personeel: ze hebben er namelijk niet de snelheid en de stress van deze tijd. Het piepkleine hokje had twee loketten. Voor het eerste loket stond een rij wachtenden.

Het tweede loket werd bezet door een bejaard Frans echtpaar die discussieerden hoeveel geld ze wel of niet op zouden opnemen. Het hokje was erg benauwd en om de tijd te doden observeerden mijn man en ik het bejaarde stel aan loket twee. Ze namen uitgebreid de tijd, hadden absoluut geen haast.

Wij constateerden dat de vrouw tamelijk lelijk was, een scheef gezicht met veel pukkels en diepe lijnen had.

Hardop vertelde mijn man dit aan mij, dat kon best tussen al die Fransen, dat zij waarschijnlijk onder de Franse TGV had gelegen en daardoor er zo gehavend uitzag!  Ik deed daar nog een flinke schep bovenop: haar man was ook niet moeders mooiste.

Eindelijk hadden wij onze postzegels hetgeen ook al niet zonder slag of stoot was gegaan.

Het oerlelijke stel hadden wij al iets over Pays-Bas horen zeggen, maar toen de dame ons in het Nederlands aansprak schrokken wij ons een ongeluk.

Zij wees naar mijn mans T-shirt met daarop de tekst ‘Radio Rijnmond Loop 1997’ en vroeg in het Nederlands ‘Wat is loop?’ Ik legde haar uit: ‘Loop is marcher om geld in te zamelen voor een goed doel of een goede prestatie!’ Zegt zij: ‘Ik ‘eet Van der Loop en ik dacht, die man ‘eeft mijn achternaam op zijn buik!’

Ze legde uit dat ze Belgische was en al jaren in het zuidelijke dorpje woonde met haar Franse echtgenoot. Ze vond het bijzonder om op deze manier haar naam terug te zien. Kennelijk had ze onze kritiek niet verstaan of begrepen en vriendelijk groetend verlieten ze het postkantoor.

Min of meer verbijsterd gingen wij postzegel likkend en -plakkend naar buiten, waar wij ons lachend voornamen, nooit meer hardop over iets of iemand wat te zeggen, zelfs niet in het verre buitenland!