namen
niet meer dan namen
in lange rijen naast elkaar
mijn ogen vochtig en ik staar
naar namen, soms wel drie tezamen.
namen
door de eeuwen heen
van hen die eens nog bij ons waren
gebeiteld in het marmer-harde steen
soms alleen, maar vaak in paren.
namen
wat is het alweer lang gelee’
dat ik die twee daar samen…
maar ach, ik doe het er maar mee
en in gedachten zeg ik: ‘amen’.
namen
namen in Memoriam
voor mij zijn het er veel
en terwijl ik in gedachten
huiswaarts keer
met een brok van weemoed
in mijn keel
bedenk ik:
bij mijn volgende bezoek
liggen er… weer zeker meer.