(1 stemmen, gemiddelde score: 5,00 van de 5)Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier
Laden...Het vosje
Hij kijkt naar de trein
vanuit het hoge gras
spitse oren
zwarte ogen
telkens waakzaam
op wat voorbijraast
tien maal honderd maal
per dag
De tijd die pijn doet
als woekerend staal
seconden lang
het land verscheurt
Daarna weer stilte
over de velden niets dan rust
en een vosje dat
de beelden van zich afschudt
Met zijn voorpoten
verder gaat
De knollen uitgraaft
uit dikke aarde
Een ontroerend mooi vertellend gedicht Michel over zo’n lief vosje!
Hartelijk liefs van Corry.*
Dag Corry, want ontzettend lief en aardig van je, deze reactie – ik word er echt blij van!
Hartelijke groet,
Michel
Wat een mooi,lief en ontroerend gedicht
Beste Veronica (als ik je naam goed schrijf..), dank je voor je mooie reactie. Ben ik blij mee.
Hartelijke groet,
Michel