(7 stemmen, gemiddelde score: 4,14 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

Ik loop in het bos en de bladeren ritselen boven mijn hoofd met af en toe een lekker zonnestraaltje ertussendoor het is warm deze dag en de verkoeling van de bomen is heerlijk.
Ik ben op weg naar een plek in het bos, waar we vroeger altijd kwamen. Ik denk de weg te weten maar krijg toch beetje een buikpijn gevoel als ik besef dat ik ineens midden in het bos sta… En niet meer weet waar ik heen moet…

Ik kijk op mijn telefoon en ik denk bij mezelf geen paniek. Gps doet zijn werk wel.
Ik druk op mijn schermpje en hij licht op… ik zie dat ik 1 Watsapp bericht heb gemist.
Ik open het bericht en zie de foto van mijn vrouw en kinderen oplichten. Och wat hou ik toch van ze!
En ik verheug me erop om straks bij ze aan te sluiten op het feest waar hun al zijn.

Maar eerst moet ik de plek vinden, ik moet erna toe…. Ik moet hem vinden…

Ik klik op mijn gps en zie daarop dat ik echt midden in een heel groot bos ben. Jeetje waar moet ik heen….

Dan besluit ik om naar de plek terug te gaan waar ik mijn auto heb geparkeerd. En vanuit daar weer opnieuw te starten.

Links rechts…. elk bospaadje lijkt op elkaar. Maar het pijltje van gps doet zijn werk…. maar dan ineens zie dat ik nog zeker een uur moet lopen en mijn telefoonbatterij is nog maar 3 procent…
Dat ga ik nooit redden…
Ik raak een beetje in paniek, maar kijk goed op de kaart en zie dat ik rechtdoor moet lopen…. Alsmaar rechtdoor….

Nog steeds verkoelen de bladeren de hete zonnestralen, en als ik naar boven kijk lijken het wel glinsters…

Ik blijf maar lopen en lopen komt geen einde aan, totdat ik bij een boom blijf staan… Ik kijk en kijk nog eens…. hier is het… Deze boom… dit is de plek, hier moet ik zijn. Ik pak het zakmes uit mijn zak en vraag me hardop af zal het er nog liggen… Of heeft iemand het ooit al gevonden.

Ik snij een weg door het struikgewas met mijn zakmes om zo bij de boom de kunnen komen… daar is hij. Het teken wat wij vroeger in de boom hadden gesneden staat er nog… Ik ga er met mijn hand overheen en wordt terug genomen in het verleden.

Ik begin te graven met mijn handen en alle herinneringen gaan door mijn hoofd.
Samen hutten bouwen, samen klimmen en klauteren in de bomen… Maar ook samen dit…. Dit wat hier ligt… wil ik het wel, wil ik het wel boven water hebben. Of moet ik het laten rusten..

Ik twijfel…. ik graaf en graaf en opeens…. daar is het het kistje, moet ik het pakken of laat ik het liggen. Ik pak het uit de koude grond en het metaal van het kistje voelt koud en is roestig. Het metalen kistje piept als ik het open doe. Er gaat een koude rilling door me heen als ik het zie liggen…

Ik denk en denk… ik wil dit niet. Waarom zou ik dit doen, het gaat alleen maar pijn doen.
Ik houd het metalen kistje nog even vast, er valt een druppel op de kistje het is een traan. Door de traan komt de ware kleur van de kist eronder uit hij is rood met zilver. Ik besluit het niet mee te nemen. Maar weer in de koude grond te stoppen, ik veeg het weer met mijn handen dicht, onder mijn nagels zit het grond en mijn handen zijn vies.

Ik loop terug uit het struikgewas bij de boom vandaan.
Om zo snel mogelijk naar huis te keren en de warmte van mijn gezin te voelen.

Moest ik nu links of rechts…. ik kijk op mijn telefoon… leeg….
Het wordt al donker…. ik loop en loop. Maar besef dat ik ben verdwaalt, verdwaalt in dit gigantische bos…
Wat nu… ik moet blijven staan zo kunnen ze mij vinden. Het koelt af en heb ook honger. Maar besluit niet weg te gaan van deze plek. Mijn vrouw zal nu wel komen om me te zoeken, die zal wel afvragen waar ik blijf.

Maar er komt niemand…. muisstil. De nacht is voorbij nog nooit heeft een nacht zo lang geduurd.

Het zonnetje komt op. Hoe kan dat nou ze zullen toch wel naar mij aan t zoeken zijn… Ze hadden mij dan toch al moeten vinden.

Ik besluit verder te gaan lopen, mijn buik borrelt van de honger. Maar ik moet door… Ik hoor een weg in de verte dat is positief…
Ik loop op het geluid af en zie dat ik vlakbij de auto ben.
Ik stap in en ben zo blij dat ik naar huis kan. In de auto ligt een gesmolten stuk chocolade en een warm flesje water. Ik eet en drink het op.
En steek de sleutel in de het contact, hij start en ik rijd naar huis…
Door het bosweggetje, stoplicht links af. De wijk in. Er spelen kinderen buiten in het speeltuintje. Ik merk dat ik aan het zoeken ben of dat mijn kinderen erbij zijn. Maar ik zie ze niet.
Ik rijd onze straat in… Wat is het hier stil. En wat doet de politie auto op mijn oprit.
Ik stap naar binnen, en zie dat mijn vrouw verslagen aan de keukentafel zit met 2 politie agenten tegenover haar. Ze trilt

Ze reageert niet blij maar kijkt me heel verdrietig aan.
En dan lijkt het wel of dat er iemand met een hamer tegen mijn knieen aan slaat.
Want op de tafel staat het kistje…. Het metalen kistje.

De agenten staan op draaien om en kijken mij aan en het enige wat ik hoor is “Beste meneer, u bent aangehouden en wordt verdacht van moord”!