(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Aan het laden...

Hij neemt de tocht terug, door de kieren

waarlangs hij naar binnen gekomen is;

de rusteloze wateren waaruit de woorden

klateren kwamen; over de verzakte ijzeren

lijnen waar loco-motieven op griezel rijden.

Zonder meer zonder weer het Gelres blazoen

schoon te vegen, het spinnend web

mag die vliegen zelf wegen in de tijd

die daarvoor gegeven is (of wordt).

Maar een dis van een reli-vis blijft reëel

als opt-in, als verfrissend opwarmertje

voor een classic goden-stamppotje, want

de hitgevoelige mythe-knallers geven

sterren het open podium waar zondags

kinderen de voorgeschreven Polka’s draaien

en herhaaldelijk verwaaien in stinkende

zonnewinden; het anti-Pandemonium daar

encyclopedische relikwieënvreters prefab-

handvatten vinden (taal is nu eenmaal

vatbaar voor rondwarende chatvirussen)

om de quasi-cobraïstische leliebellen-kwekers

af te laten zinken in geaccepteerd peilbare dieptes.

Het hooggewaardeerde snobistisch gelijk

aan gene zijde over de sporadisch afglijdende

getijden en de pseudo-delusio-show, zal

in absolute zin niet doen bezwijken voor

de goden of om de sprekende doden

als lijken uit de kast te halen.

Alles kan het leven verrijken al bereiken we

daar niks mee in een übergalactische zee

van een vagelijk idee wat poëzie -als het

leven [slash] god- vermag te zijn.

Dat de gemiddelde dichter

dichter op de gekte zit,

zit ‘m in de eigenaardigheid

aardigheid te zien in woorden,

woorden voor de oplevingen,

belevingen van ‘n sterk gevoel,

gevoel voor onbeschrijfelijkheid.