vage taal is nog geen poëzie
en het droppen van namen
en exceptionele woorden
geen bijzondere prestatie
een gedicht hoeft inderdaad niet te rijmen
maar wel ergens op slaan en niet zomaar
hameren op een klok of met een stok los
op een spreekwoordelijke commodekaravaan
[dood gaan we allemaal
de één wat vaker dan je
van het statistische normaal
verwachten mag], maar
door deze tierlantijntjes heen gekeken naar
betekenis of een onmiskenbaar gevoel achter
dichtgetrokken woordgordijntjes gezocht
en zelfs verzachtende verstandigheid getracht
vol te houden tot het gallisch eindpunt waar
een zekere ‘ik’ opzichtig op z’n fallussymbooltje
getikt is met een vioolstrijkstok van kistkalverhaar
‘I’m just saying’