(1 stemmen, gemiddelde score: 5,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

Hoofdstuk 2/ De waarheid

Anna werd wakker toen een paar armen haar optilde naar haar kamer, ze bleef doen alsof ze sliep en viel toch weer in slaap toen ze haar kussen aanraakte met haar hoofd. Haar dromen bleven maar over zeemeerminnen gaan ook al wou ze dat maar niet hebben. Uiteindelijk werd ze wakker van een verjaardagslied die haar familie zong. Nee hè, ik ben vandaag jarig, dacht ze. “Anna, we moeten je iets vertellen” zei haar vader. Hij keek twijfelend naar haar moeder, maar die knikte van: ja, we moeten haar het vertellen. Anna keek onzeker naar haar ouders en hopend dat de ‘visioenen’ die ze gisteren had gekregen niet waar waren. Haar moeder begon: “Anna, je bent een heel speciale meid”. Anna antwoordde daarop: “Ja dat weet ik, ieder ouder noemt zijn of haar kind speciaal”. Met vervolg daarop een diepe zucht. “Maar dit is echt belangrijk Annabelle, je bent geadopteerd” zei haar vader schuldig kijkend. Nee, laat dit alsjeblieft een 1 april grap zijn hoopte Anna. “Anna je bent een speciaal kind voor ons, maar je bent een buitengewoon persoon” vervolgde hij daarna. “Je echte familie had vanochtend een brief gestuurd, ik heb hem hier voor je”. Hij gaf de brief aan Anna, nog steeds twijfelend pakte Anna die brief aan en opende ze hem. Er stond in met een heel sierlijk handschrift: “Beste Annabelle, voor ons is je echte naam Aurora. Zoals je je nog misschien herinnerd, had je de afgelopen dagen visioenen of dromen of hoe jullie het ook noemen over zeemeerminnen. Deze visioenen zijn echt, zeemeerminnen bestaan. Jouw echte familie wil jou vandaag om 12 uur ‘s middags ontmoeten. Kom naar de pier voor meer informatie, liefs je echte moeder, Ivy”. Anna las de brief nog eens door om het te verwerken en keek daarna verontrustend voor zich uit. Ik ben geadopteerd dacht ze. “Ik ben geadopteerd, en dat vertellen jullie nu pas?” riep ze naar haar ouders. Ze ging boos van bed af en rende naar de kamer van Rebecca. Ramde de deur open en de tranen kwamen naar boven. Rebecca werd wakker en keek verbaasd naar Anna. “Wat is er, An?” vroeg ze op een onschuldige toon. “Ik ben geadopteerd Beccie” antwoordde ze huilend. Rebecca probeerde Anna stil te krijgen en het lukte uiteindelijk. Ze vroeg om te vertellen wat er was. Anna legde alles uit en moest weer huilen toen ze de waarheid had verwerkt. Toen zei Rebecca: “Als je je nu gaat omkleden en eten, dan gaan we zometeen samen naar de pier”.