In mijn hoofd, is er een plek, een plek hier ver vandaan. Een plek waar ik heen kan gaan als ik dat wil. Een plek die me accepteert zoals ik ben en waar ik niet hoef te vrezen voor mijn leven. Oh was er maar een plek waar ik heen kon gaan. Even een leuk moment in deze ellende. Een moment waarop ik alles kan vergeten en opnieuw kan beginnen. Misschien dat de weg naar het onbekende me een mogelijkheid geeft.
Stel je voor, een trap omhoog, gewoon vanuit je huis. Omhoog, de hemel is. Naar een andere wereld. Je weet niet wat je daar aan zal treffen. Wie zal het zeggen? Zou jij daar heen willen gaan? Wanhopig op zoek naar een andere, betere plek waar je je fijner voel. Zelf als het daar nog veel erger kan worden dan dat het nu al is? En als je zo wanhopig bent dat je het nu wilt vergeten en je weg wilt naar het niks. Wat zorgt er dan voor dat je weg wilt? Zijn het de mensen om je heen? Ligt het probleem bij de wereld? Of ben je weg aan het rennen voor jezelf?