(1 stemmen, gemiddelde score: 5,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

Je gaat me toch niet vertellen dat mijn kleurenman als grijze muis door het leven gaat. Of vaal in kleur is geworden inspriratieloos zit toe te kijken naar woorden die beelden worden ingevuld door iets van wat op kleur lijkt. Het geeft me een vage blos op mijn wangen wetend dat je elke letter tot je zou nemen en ze gaat husselen. Het gevoel alleen in een slapende stad te zijn. Zoekend naar iets wat op vier wielen rijdt en bij het intrappen van de juiste pedaal er een kracht ontstaat die maar moeilijk te temmen is. Het zal me thuis moeten brengen als  na elke bocht klimmend mijn geduld verder in mij hakken zakt. Zoveel geweld aan verdiepingen wat nu zinloos lijkt aangezien de stad in diepe rust is verzonken. Wat een contrast bij het binnen gaan een paar uur geleden in de parkeergarage. Elke voetstap klinkt als een holle tik die galmt en twee keer hoorbaar is. Leegte maakt het gevuld met gedachte die ipv stijgen naar beneden zakken terwijl ik stijgende ben. Hakken tikken gestaag naar de 9 de verdieping en verzuren me kuiten bij het idee nog hoger te mogen. Zachte geluiden van voetstappen leiden me af en komen van iemand die wel een paar verdiepingen onder me zal lopen net zo zoekend en vermoeid verzonken in eigen gedachten. Zal deze me gedachten gaan inhalen. Loop in het zelfde tempo rustig een bocht verder waarom loop ik daar waar er duidelijk een lijn wordt aangegeven waar het geen op vier wielen tussen door mag manoeuvreren en neem ik niet gewoon de trap die me een stuk sneller boven op het parkeerdak zal krijgen door korte kleine trappen kort op elkaar geregen. Makkelijk gemaakt voor de voetganger maar te smal om elkaar te kunnen passeren. Degene onder heeft duidelijk dezelfde gedachten en dat stelt me gerust. Als de bovenste verdieping zich zichtbaar maakt en ik op het dak van de stad lijkt te staan trekken de weinige lichten die nog branden om even over de reling te kijken. Verzonken in gedachten maak ik een sprongetje bij herkennen van aanraken van vreemde handen die langzaam me heupen vastpakken en niet dreigend voelt als wel stevig vastpakken. Geluid van een vallende sleutelbos die ik wel vast gehad zou hebben. Maken me niet nieuwsgierig om te weten wie me onrustig en verlangen naar meer vast heeft. Zijn ademhaling herken ik uit duizendende en hebben me vaak laten dromen. Kleuren krijgen vorm en de donkere grijstinten laten me rood zien. Overvloedig en gulzig alsof we elk moment daar niet meer alleen zullen zijn. Daar op het parkeerdak zoekend naar iets op vier wielen wat me thuis zal brengen… voel ik onze gulzigheid versmelten.