Bladeren die ritselen onder mijn voeten. Diep weggedoken in me jas die me warmte zou moeten geven door het zelf op te mogen warmen. Een bries zorgt voor het bewustzijn van de contouren van me gezicht wat nog geen inzicht geeft mezelf waar te bevinden. Voor even alleen en me niet alleen voelend is machtig. En laten mijn gedachten de vrije loop zonder een oordeel van de anderen in de verste verte te mogen incasseren. Verlangend en nieuwsgierig ben ik op zoek naar aanknopingspunten. Punten van herkenning van het passionele voel ik zonder dat ik me daar ook maar op focus. Het geeft me tintelingen op plekken die om strelingen roepen en probeer ze niet te verstaan. Het zal me afleiden en me doen knielen me beelden geven waar de lust het overheersende spel zal zijn. Gretig en ongeduldig maak ik er beelden van. Plaatjes van een wel bekende torso waar het kippenvel als een spoor op zijn huid staat geschreven. Blijf er naar kijken en me lippen gaan als vanzelf van elkaar. Handen stevig zelf vasthoudend op me rug om niet aan te raken daar waar me handen willen strelen om zo meer stevigheid te geven aan mijn torso die nu ineens wankel een versnelling van ademhaling laat horen. Het ritselen van bladeren is stilgevallen ik sta als genageld aan de grond en voel hoe hij me met zijn ogen uitkleed en ik naakt met kleren aan voor hem sta. Nog steeds bewust van mijn aanknopingspunten die richting proberen te geven. Weg gedoken in me jas even helemaal alleen is machtig zonder mening van andere in de verste verte hoorbaar. Twee mensen verstrengeld voor luttele seconden 1…..
Melden
Ik vind dit een geweldig verhaal! Ik zou echter wel meer aandacht aan interpunctie besteden.
Dank voor het mooie compliment. Interpunctie blijft een dingetje met dyslectie 😉