Oké, daar gaan we dan. Ik deed mijn ogen nog één keer dicht en haalde diep adem. Dit was mijn moment, vandaag, hier, nu, in deze studio. Hier had ik mijn hele leven van gedroomd. Voor dit moment. Filmactrice zijn, dat was wat ik wou, toch? Al die uren in de toneelschool en bij zangles hebben er voor gezorgd dat ik nu hier sta. Op de set, voor de camera. Langzaam doe ik mijn ogen open. Dan begint de opname, ik begin met acteren het gaat als vanzelf ik ken mijn personage van buiten. Maar toch blijft er iets knagen, er klopt iets niet. Hoe kan ik zonder auditie te hebben gedaan in één keer een rol hebben gekregen, de hoofdrol nog wel. Dan dringt het tot me door, ik lig op een oud stoffig bed met ratten. Een jong meisje staat naast me. De waarheid komt als een plotselinge golf van de zee. Ik ben niet op de set, geen actrice, mijn droom is geen werkelijkheid geworden maar een nachtmerrie. Ik ben nu helemaal wakker en ben volledig verslagen door de tralies van het raam.
Melden
Ai, duistere wending!
Waar is het personage dan wel? En gaat het personage ontsnappen om toch de dromen te behalen?
Schrijf zo door!
goed geschreven!