(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier
Aan het laden...Een all-inclusive reisje naar het Teutenburgerwoud. Ja, wat trekt mij daarbij het meeste aan? Is het de bestemming rond het sprookjesachtige plaatsje Hamelen of het vooruitzicht een paar dagen geheel verzorgd te worden en niets te hoeven regelen. Ik pluis mijn tripjes het liefste helemaal zelf uit en reis bij voorkeur individueel per trein of in de beslotenheid van de eigen auto. Dat geeft beperkingen, maar ook absolute bewegingsvrijheid. Goed voorbereid en met de waarschuwingen van mijn ouders nog altijd echoënd in mijn achterhoofd ga ik welgemoed op reis!
“Ga nooit met vreemde mannen mee” en “Neem geen snoep aan van een onbekende”
Wie heeft dit als kind niet tot in den treuren moeten aanhoren! Uiteraard was deze didactische en morele waarschuwing goed bedoeld van mijn ouders, want zij werden gewezen op de consequenties als er niet goed op de kinderen werd gepast: een vermaning die er niet om loog. Dan werd er gerefereerd aan de sage van de rattenvanger van Hamelen waarin een grote groep kinderen uit de Duitse stad Hameln werd weggelokt door een demonische fluitspeler met duivelse trekjes en liet verdrinken in de rivier de Weser. Dat krijg je er nu van als je de kinderen even uit het oog verliest! Met het feit dat de goede man wraak nam op de burgemeester omdat die zijn financiële afspraken niet nakwam voor het verjagen van de ratten in het stadje, krijgt het verhaal weer een geheel andere lading. Ik maak een tussenstop in Hamelen, gelegen aan de Duitse sprookjesroute en ontdek dat de vertelling daar nog springlevend zijn. Talloze versies van het verhaal doen er de ronde, variërend van een Kinderkruistocht tot herinneringen aan een pestepidemie, van kolonisatie tot cybersecurity. En ook de ratten zijn weer terug. Volop, in alle soorten en maten: van pluche en keramiek, van chocola, als een ware toeristische rattenplaag. Ik zoek de stilte van de Bungelosenstraße, een straat die altijd stil zal blijven. De trom (die Bunge) zal niet meer worden geroerd omdat de kinderen door deze straat werden ontvoerd. Een inscriptie aan de muur vertelt iets over de ontvoering van de kinderen, 130 in getal. Slechts twee kinderen keerden terug. Het ene was blind, waardoor het de plaats waar de kinderen waren verdwenen niet kon aanwijzen, het andere was stom, zodat het niet kon vertellen wat er gebeurd was. Eén jongetje ontsnapte de dans, omdat hij zijn jasje nog moest ophalen… En liep ik de rattenvanger nog tegen het lijf? Ja inderdaad, op elke straathoek wel één! De mooiste echter vond ik in de Marktkirche in een gebrandschilderd raam. Als jager met de vreemde, rode hoed. En terwijl hij de fluit beroert, begint het orgel te spelen ter begeleiding van een saxofoonspeler die de karakteristieke klanken van zijn instrument de kerkruimte in blaast. Wat een machtige combinatie is dit! Het rollende laag van het orgel dat omspeeld wordt door het enigszins weemoedige geluid van de saxofoon. Zie ik het goed, die verbaasde blik van de rattenvanger vanonder zijn rode hoed? Zou hij misschien willen ruilen van instrument? Al was het maar voor even…
Weer buiten vergaap ik mij aan de mooie renaissancehuizen, zo typerend voor dit Weserbergland. Bloei en rijkdom door de graanhandel, maar dus ook door de ratten, veel ratten…
In mijn volledige keuzevrijheid verlaat ik het Teutenburgerwoud en strijk meer oostwaarts neer in het kuuroord Bad Bevensen aan de rand van de Lünenburger Heide. Hotel-Pension Fortuna, het Salzhotel. Ik was er eerder, in de herfst van 2019. De ontvangst is allerhartelijkst, de kamer voelt vertrouwd. Ik kijk uit op de tuin met honderd kleuren groen en vogelconcerten in de bomen. Ook hier in Bad Bevensen veel karakteristieke huizen van donkerbruin vakwerk ingelegd met rode bakstenen. Hier in Fortuna geniet ik van de prima verzorging ga ik nog een keer voor mijn meditatief moment in de zoutgrot, languit liggend in de zoute dampen, verkwikkend en heilzaam. De wanden zijn van echte zoutkristallen, ondanks dat die kitscherig zijn uitgelicht. Ik heb eraan gelikt… en het klopt: zout!
De nieuwe dag begint wolkeloos boven de Lünenburger Heide. Het zonlicht brengt alle reliëf weer terug in de tuin. Nieuwe bloeiers melden zich die de oude, door de regen verlepte komen vervangen. Ik besluit een ochtendwandeling te maken door het Kurpark van Bad Bevensen, een prachtig aangelegd park te midden van een waar gezondheidsdorp. Alles draait hier om het welzijn van lichaam en geest, gezien de aanwezigheid van de vele klinieken, praktijken, apotheken en winkels waar gezondheid te koop is. Opvallend ook veel ouderen die schuifelend achter hun rollator de paden en trottoirs bevolken. Ik zie mijzelf in de etalageruit van een winkel met hulpartikelen en verdomd, ik begin een beetje voorover te lopen! Met een denkbeeldige stok achter mijn rug loop ik tot aan de Schiller Eik bij het station, waar ik, zittend op een bankje in de zon, vanuit beide richtingen een trein laat passeren, gewoon omdat dat leuk is. En dus heeft Schiller gelijk wanneer hij stelt dat we, om onze emoties te overstijgen, pure en rustgevende schoonheid nodig hebben. Niet alleen in theorie, maar gewoon in ons dagelijks leven. Dan liggen de geluksmomenten voor het oprapen, all-inclusive!
Cees Sleven © juni 2025