(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Aan het laden...

In 2023 en 2024 stonden de kranten bol over massazaaddonor Jonathan M. Ook nu (begin 2025) is hij weer omvangrijk aanwezig in het nieuws. Vanwege enkele herkenbare aanknopingspunten ben ik ook maar in de pen geklommen.

Dezer dagen werd hij door de Stichting Donorkind en een lesbisch koppel voor de rechter gesleept, omdat hij zich op You Tube zou richten tot een menigte nakomelingen. Twee door hem met een kind verblijde dames vonden dat maar niks. In plaats van tekeer te gaan op de sociale media, wat immers gangbaar begint te worden kozen ze voor een beschaafde rechtsgang. Zo wilden ze Jonathan dwingen te stoppen met publiceren.

De rechter stelde zich terughoudend op door de zaak voorlopig aan te houden. De partijen moesten van hem met elkaar in gesprek om vast te stellen wat Jonathan wel of niet mocht vloggen. Ik wacht geïnteresseerd af, want er is dan minimaal sprake van het inperken van zijn recht op vrijheid van meningsuiting. Nou wil het geval, dat ik toevallig ook heb ondervonden dat men mij de mond wilde snoeren. Aanleiding waren mijn verfoeilijke publicaties op het internet over het fenomeen van het zwartzaadcircuit; kennelijk een gevoelig onderwerp.

Er is zat over zaaddonatie geschreven, maar mijn schrijfsels weken daarvan af vanwege mijn aandacht voor privé georganiseerde spermatransacties. Het succes ervan staat of valt met het nakomen van gemaakte afspraken tussen losse individuen. Ik beschreef hoe er met afspraken de vloer werd aangeveegd. Daarbij was voor de afwisseling eens de zaaddonor het slachtoffer. Twee lesbische dames troggelden een enigszins naïeve man onder valse voorwendsels zijn zaad af. Die luizenstreek zou voor eeuwig geheim zijn gebleven als ik er niet tegen aan was gelopen. Schouders ophalen of erover publiceren? Het werd het laatste en dat leidde tot een aangifte tegen mij wegens smaad en laster. Nog niets bijzonders, want het staat iedereen vrij om aangifte te doen als bepaalde schrijverij hem niet aanstaat. Je zou verwachten dat die aangifte afkomstig was van die twee graaiende lesbiennes. Maar het kwam uit een heel andere hoek!

In het licht van het grote wereldgebeuren is die aanklacht tegen mij natuurlijk van geen belang. Maar soms zijn onbeduidend lijkende gebeurtenissen kenmerkend voor iets groters; iets dat echt niet deugt. Zo’n aangifte is prima, want wie denk ik wel dat ik ben? Maar toen kwam er een konijn uit de hoge hoed:

Het verraste mij dat instanties die er bekend om staan dat zij zich niet zo erg haasten, hoog in de boom klommen. Er leek een speciale taskforce te zijn opgericht. Een (hulp)officier van Justitie (Openbaar Ministerie dus) en een geharde toprechercheur waren vrijgemaakt om mij te vervolgen. Als schrijnende tegenstelling dit: doe als burger maar eens succesvol aangifte wegens aanranding of diefstal van uw fiets. Kans dat dat uit je hoofd wordt gepraat!

Dit had een simpele korte vertelling kunnen blijven. Maar als je de gang van zaken rond de aangifte analyseert loop je tegen verbazingwekkende ongerechtigheden aan. Zie daarvoor het vervolg: Sjoemelzaad 1 (Een koperen jubileum).