(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

Postzegels
 Vanavond gaan Carla en ik samen naar een dating sessie. Het is een idee van Carla,– mijn beste vriendin. ‘Je kunt er de gekste figuren ontmoeten,’zegt ze. Ze komt er altijd vrolijk vandaan.  
   Op de fiets rijden we er heen. In de zaal staat een dozijn tafeltjes. We krijgen een lijstje met de voornaam van elke heer. De bedoeling is dat je na elk gesprek erop aankruist of je deze deelnemer aardig vindt. Als hij jou ook aankruist op zijn A-viertje met damesnamen, is er een match. Alleen in dat geval krijg je de volgende dag elkaars telefoonnummer en mailadres.
   We zijn met vierentwintig deelnemers: twaalf vrouwen en twaalf mannen van boven de dertig. Elke dame neemt plaats aan een tafeltje. Telkens schuift  een heer aan voor een praatje. Na vijf minuten gaat steeds een bel en schuiven de heren door. Aan het eind van de avond lever je het lijstje in bij de receptie.  
   Voor mij is dit de eerste keer. Mijn vriend de zoekmachine op het internet geeft enkele standaardvragen die je op zo’n avond kunt stellen. Liever vraag ik op eigen houtje elke heer naar zijn hobby. Mijn eerste vriendje deed namelijk aan diepzeeduiken. Om het andere weekend dook hij naar een VOC-schip voor de ree van Vlissingen. Jammer genoeg kwam het nooit bij hem op om –in strijd met de regels—eruit een gouden munt  voor mij mee te nemen.
   De meeste heren die ik in dit rituele liefdescircus ontmoette ben ik vergeten. Slechts enkele gezichten kan Ik mij nog herinneren. Door de bijbehorende liefhebberij. Zo is er een  man met felblauwe ogen, borstelige wenkbrauwen en harige neusgaten. Hij doet aan bergbeklimmen. Met glinsterende ogen vertelt hij hoe zijn team de Matterhorn eens bedwong. Op het nippertje ontkwamen ze toen aan een langsrazende lawine. Bij de naam van deze opschepper wil ik geen vinkje zetten.
   Een andere man met een opvallende wipneus en een lefsnorretje is dol op parachutespringen. Vol vuur vertelt hij over een vrije val van vierduizend meter. Aan welk touwtje hij ook trok, hij bleek een weigerparachute te hebben. De wereld beneden werd onrustbarend groter en groter. Zou hij te pletter vallen als een gespikkelde pudding? Eindelijk, op het laatste moment ontvouwde zijn parachute zich als vanzelf en bereikte hij heelhuids de grond.
   Ademloos feliciteer ik hem ermee. Toch zet ik geen vinkje bij de naam van deze waaghals.  
   Een twijfelgeval speelt trompet in een brassband. Enthousiast vertelt hij over de melancholieke melodieën van de blues. Hoe leuk het is om erop te improviseren. Toch zet ik een streep door zijn naam omdat hij me nooit recht aankijkt.
   Slechts één heer kruis ik aan. Een charmante krullenbol met donkere ogen en een moedervlekje op zijn kin. Zijn stokpaardje is toneelspelen. ‘Maar meestal ben ik figurant,’ vertelt hij lachend.
   De volgende dag heeft mooie Carla maar liefst drie matches. Helaas heeft ze nogal eens pech met zo’n vriendje. De laatste schavuit bezorgde haar zelfs een Venuskwaal.  
   De volgende avond word ik opgebeld. Tot mijn verbazing hoor ik een heer hoffelijk zeggen: ‘Dag Lieneke. Gisteravond vond ik je erg leuk.’  Op mijn lijstje staat zijn naam niet aangevinkt. Er is geen officiële match. Niettemin raken we telefonisch gezellig aan de praat. Zijn hobby blijkt postzegels verzamelen te zijn. Opeens klikt het alsnog. We maken een eetafspraak.
   Dat we sindsdien een  gelukkig stel zijn, danken we aan een administratieve vergissing. Heinheijnen.565!