(1 stemmen, gemiddelde score: 4,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

Voordat we in het verhaal gaan duiken. 
Hallo daar. Zoals je kunt zien als je op mijn profiel klikt, heb ik al twee verhalen geplubiceerd hier. Dat waren twee verhalen die ik tijdens mijn thuis studie heb getypt. Afgelopen week heb ik de studie echter afgerond en kan ik nu verder. Hoe? Nou, door gewoon een (lang) verhaal te gaan typen. Vandaag heb ik het eerste hoofdstuk getypt, en upload ik die nu. Geniet ervan. Feedback is (meer dan) welkom en ik hoop dat je het leuk vind.

Met vriendelijke groet
Peter “Linknl” Hemme

De andere wereld

Hoofdstuk 1

“Er is een andere wereld, daarbuiten.” Opa keek Charlie serieus aan, terwijl hij deze woorden uitsprak. Hij sprak met moeite en Charlie wist dat zijn einde snel zou komen. “Ik ben er geweest jongen, het was er fantastisch.” Hij lag op bed en bibberde van de kou, ook al was het zo warm in huis dat Charlie al de hele dag in een t-shirt rond liep. “Is dat zo opa?” vroeg Charlie beleefd en keek naar zijn oude opa. Om het bed heen stonden allemaal medische apparaten. “Ja Charlie, maar het is niet voor iedereen.” Opa hoestte in zijn zakdoek. Toen Charlie keek zag hij er wat roods in zitten. “Het is er namelijk verboden voor volwassenen. Alleen kinderen mogen er komen.” Charlie knikte, zijn moeder had hem hier al voor gewaarschuwd. “Niet alles wat je opa nog zegt, zal even logisch klinken. Maar hij is al oud en in de war. Dus praat maar gewoon met hem mee. Dat is het beste wat je voor hem kan doen, zo voor het einde.” Dus Charlie wachtte geduldig op wat het volgende was, dat er zou komen. “Ik mocht erin totdat ik zestien was. Daarna vond de wereld mij te groot, te volwassen. Ik had ook net verkering, dus misschien had het daar mee te maken.” hij hoestte opnieuw. Deze keer luider en toen hij weer sprak was zijn stem schor. “Maar jij bent nog jong. Nog maar twaalf, de wereld zal jou niet weigeren.” Charlie zag een lichtje in de ogen van zijn opa, een lichtje dat hij de hele tijd nog niet had gezien, hij kwam dichterbij. “En hoe kom ik dan in die wereld?”. Opa keek hem aan, en wees toen naar het kastje aan de andere kant van het bed. “In dat kastje vind je een boek, alles staat erin, hoe je er kunt komen, wat je er voor moet doen en welke gevaren je kunt verwachten.” Hij legde zijn hand op die van Charlie en keek hem aan. “Beloof me dat je voorzichtig zult zijn.” Charlie knikte, “Ik beloof het.” Zijn opa keek hem aan, glimlachte naar en deed zijn ogen dicht. Hij ademde nog één keer uit, en toen was het stil. Charlie voelde tranen in zijn ogen en keek naar zijn opa. Hij trok zijn hand onder die van zijn opa vandaan en liep naar het kastje naast het bed. Hij keek erin en zag inderdaad een boek. Hij haalde het eruit en keek erin. ‘Voor Charlie.’ stond erin geschreven en terwijl hij er doorheen bladerde, kwam zijn moeder de kamer in. Ze keek van Charlie naar opa, die daar stil lag met de ogen dicht en Charlie zag de tranen in haar ogen. Hij stond op, liep naar haar toe en gaf haar een knuffel, met het boek nog in zijn handen. Samen huilden ze in stilte, voordat ze naar beneden gingen, om het nieuws aan de rest van de verzamelde familie te vertellen.

De week die erop volgde vloog voorbij en Charlie’s ouders hadden dan ook weinig tijd voor hem. “Als ouders overlijden, krijgen de kinderen het altijd druk.” had zijn vader hem verteld, en Charlie wist wel wat hij daarmee bedoelde. De begrafenis, het huis, familie die het verteld moest worden en andere zaken waar Charlie niks van af wist. Hij vond het niet zo erg. School ging gewoon door, voetbaltraining was ook belangrijk en op woensdagmiddag had hij een feestje van een vriendje. Maar toen ze vrijdag thuis kwamen van het afscheid nemen, en Charlie thuis in de spiegel keek, wist hij niet of hij zichzelf nog herkende. In de spiegel stond wel nog steeds een twaalfjarige jongen. Hij had nog steeds stiekeltjeshaar, een rode bril op zijn neus en een rond gezicht met daarin bruine ogen. De blik die hij in zijn ogen had, leek wel van iemand anders te zijn. Het leek wel de blik van een ouder iemand, een wijzer persoon. De nette blouse en broek die hij moest dragen van zijn moeder hielp daar ook aan mee, het leek totaal niet op wat hij normaal droeg, een leuk t-shirt met een vlotte spijkerbroek.  Hij zuchtte en liep naar boven, naar zijn slaapkamer en liet zichzelf op zijn bed vallen. Het was een zware dag, hij had allemaal mensen ontmoet die hij niet kende. Hij moest met iedereen handen schudden, en mocht niet eens met zijn neefjes en nichtjes spelen. Charlie keek rond in zijn kamer en zag het boek op zijn nachtkastje liggen. Hij ging op zijn bed zitten en pakte het boek. Charlie had er nog niet in gekeken sinds het boek was meegenomen en daarom sloeg hij het open. Hij ging achterover liggen in zijn bed en begon te lezen. 

“Charlie, kom je eten?”  Charlie schok op en keek op de klok. Het was alweer half zes. Hij keek naar de bladzijde die hij aan het lezen was. Het boek van opa had hem er in getrokken, en nadat hij was begonnen met lezen, kon hij het boek niet meer weg leggen. Eerst werd verteld hoe opa in de andere wereld terecht gekomen was, met duidelijke instructies hoe Charlie er ook kon komen. Daarna was er geschreven wat opa allemaal had meegemaakt, de wezens die hij was tegengekomen en de gevaren die hij had moeten overwinnen en de vriendschappen die hij had gesloten. Hoe meer Charlie had gelezen, hoe meer hij ervan overtuigd was dat de wereld echt was, dat zijn opa daar echt was geweest. “Kom eraan mam!” riep hij terug. Charlie legde het boek weg en nam een beslissing. Hij zou proberen om ook in die wereld te komen, hij geloofde zijn opa. 

De dienst was dan wel voorbij, de zaken die zijn ouders moesten regelen waren dat nog niet. “Nu komt echt een saaie gedeelte,” zei Charlie zijn vader tegen hem. “Nu krijgen we erfenis, het huis en alles waar geld aan te verdienen valt.”  Charlie knikte, al wist hij niet wat zijn vader bedoelde. “Zo’n grote jongen als jij, redt zich wel een dagje alleen in huis toch?” Charlie knikte en gaf zijn vader een knuffel. “Komt goed pap,” zei hij en liep de woonkamer in. Hij wachtte geduldig totdat zijn ouders weg waren en rende toen naar boven, pakte het boek van opa en ging weer naar beneden. “Oké” zei hij tegen zichzelf. “Het is nu, of nooit.” Charlie ging naar de keuken en verzamelde de materialen die hij nodig was, om in de andere wereld te komen. “Zout, een stift en,” Charlie last het laatste nog een keer, “Iets dat leeft, zoals een plant?” Hij keek om zich heen en zag de kamerplant. “Perfect,” hij liep met de spullen naar het terras. “Oké, nu moet ik dus eerst een patroon op de grond tekenen,” hij keek in het boek naar het voorbeeld en ging ermee aan de slag. Het was een makkelijk patroon, een cirkel eromheen, een vierkant in het midden en een aantal driehoeken aan de buitenkant. “Nu het zout,” fluisterde hij tegen zichzelf en legde het zout op verschillende plekken neer, precies zoals het voorbeeld liet zien. “Nu in het midden nog de plant, maar ik mag niet op de strepen staan.” Charlie keek om zich heen, niemand om te luisteren naar wat hij zei, maar het voelde goed om te vertellen wat hij deed. Voorzichtig plaatste hij de plant in het midden, stapte er weer uit en pakte het boek weer. “Volgens opa moet ik nu de magische woorden uitspreken, en dan moet het portaal openen.” Hij keek op de volgende bladzijde en zag daar de woorden. “Roov ijm, open de wedelr. Roov de innocent, het dink, de lehd. Met de eimag, vanuit mijn binneste, open de wereld!” Charlie sprak de woorden hardop uit. Het leek alsof er niks gebeurde, en even voelde Charlie zich als een idioot. Hij keek naar het boek en stond op het punt om het weg te smijten, toen hij de lucht voelde veranderen. De wind, die net nog waaide, leek te zijn gaan liggen. Het werd kouder en Charlie had het gevoel alsof iemand naar hem keek. De vogels floten ook niet meer en Charlie keek naar het patroon dat hij op de grond had gemaakt. Het zout leek zich te verspreiden over de lijnen die Charlie had gemaakt. Het leek alsof het over de lijnen naar het midden ging, naar de plant en toen het de plant had bereikt, ontplofte er een blauw licht in het patroon. Het licht ging omhoog en werd breder, dikker en ronder. Toen Charlie weer keek, zag hij dat er een rond portaal was verschenen in het portaal. “Net zoals opa het heeft opgeschreven,” Hij keek nog één keer om zich heen, hield zijn adem in en stapte het portaal in.