Talent is een groot goed. Dit schuilt, in meer of mindere mate, in ieder mens. Het maakt ook je sport of hobby net wat leuker en sommige mensen kunnen er zelfs hun beroep van maken. Maar goed; je betrekt deze vraag natuurlijk direct op jezelf. Want wat is nu jouw talent? In mijn geval is deze lange tijd heel goed verborgen gebleven. Soort van grote diepe zware kluis in een of andere Zwitserse bank. Gelukkig ben ik er laatst, bij wijze van toeval, achter gekomen. Het is misschien een gevleugelde uitspraak, maar ik blijk dus te kunnen communiceren met vogels. Ik zat in de tuin en er landde een vogel op de tuintafel. Hij keek me aan en ik keek terug. Hij keek even weg, pikte wat van de tafel en keek me weer aan. En ik keek hem weer aan en we bleven elkaar aankijken. Hierdoor voelden we allebei iets van een vonk ofzo en een enorme verbondenheid met elkaar. We leken elkaar echt te begrijpen. Contact. Communicatie. En toen wist ik het! Dit is dus mijn talent. Nu alleen nog even hun taal leren om echt met elkaar te kunnen praten. Dat valt nog niet mee trouwens. Ze praten allemaal zoals ze gebekt zijn. Ontelbaar verschillende talen en dialecten. En sommige vogels tetteren dusdanig dat je meestal hoopt dat ze snel hun snaveltje houden. Dus ja; of het uiteindelijk gaat lukken is nog maar helemaal de vraag. Zwartkijkende halflege critici zullen zich afvragen of dit wel een talent is. Of zeiken dat het überhaupt onmogelijk is om met vogels te praten. Maar dan zeg ik; beter één vogel in de hand dan tien in de lucht….!
Een vreemde…………..