(1 stemmen, gemiddelde score: 4,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

Dit is een anekdotumn, eigenlijk een anekdote in columnstijl. In wezen een niemendalletje met een sausje ironie. Sommigen vinden het vileine humor.

Om het klassieke begrip ”Column” beter te begrijpen, bezocht ik een schrijverssite, die uitsluitend columns publiceert. Ik kan niet op de naam komen; iets met “columns schrijven”. Daarop verschijnen opvallend weinig columns van eigen leden. Waarschijnlijk door gebrek aan inspiratie.

Ze vullen de tijd voornamelijk door met ingehouden adem uit te kijken naar een ingezonden column van een onbekende, nieuweling. Die wordt met venijnige sneren verwelkomd en systematisch gefileerd. Sommigen vinden hier een uitlaatklep voor hun frustraties. Dat scheelt dan weer klappen voor de wederhelft, de kinderen en de hond. Hun meest creatieve commentaren vormen een bizarre hoop psychische diarree. Door die aandachtig te lezen werd mij duidelijk waarom er lange wachtlijsten bestaan bij de GGZ-instanties. Leuke site verder.

Vandaag ga ik maar eens in een internetcafé aan de slag. Thuis lijkt het me nu niet veilig. Ik vond namelijk een alarmerend briefje van het vrouwtje, dat ze bij de buurvrouw rondhing. Gisteren hadden ze samen nog een bodybuilder-achtige kalkoen onder handen genomen. Onder de bezielende leiding van het vrouwtje was er ruim 10 kilo oppompkalkoen in de oven gepropt.

Het briefje vermeldde verder: “De buurvrouw zit met een grote kalkoen in haar maag”. Een verontrustende medische aandoening, lijkt me. Maar daarmee hielden de verrassingen niet op. Kennelijk had de buurvrouw iets van haar overdaad aan ons geschonken, want het vrouwtje ging door met: “Vanavond lekker goormetten met de kalkoen”.

Dat zie ik eerlijk gezegd niet zitten, want wat eten twee mensen en een kalkoen als ze met zijn drieën gaan gourmetten? Ik e-mailde daarom het vrouwtje vals, dat de elektrische deuren van het internetcafé haperden. Dus dat het een latertje zou worden. Het vrouwtje e-mailde terug: “Er is nog Aspergersoep in de koelkast. Warm die straks maar op”.

Ik weet wat u denkt, lezer, maar ik haal het niet in mijn hoofd om het vrouwtje te corrigeren op taalvouten. Ons solide huwelijk is erop gebaseerd, dat het vrouwtje altijd gelijk heeft. Ze had vandaag vast haar grapjurk aan of een glaasje Rosé op. Of beide waren het geval. Nou, dat is een mooi bruggetje naar mijn geplande interviews met (opnieuw) Loes Gluip. Wie was dat ook weer?

Dankzij uw razendsnel scrollende muis kunt u op deze site gemakkelijk terugvinden dat dit fenomeen regelmatig in mijn anekdotumns opduikt. Het is als met anaal ongemak… Dat komt ook hardnekkig steeds terug.

Nuttig om te weten, dat Loes – net als “het vrouwtje” – grappige kanten heeft. En een vergelijkbare drankzucht. Zij komt over als een steunpilaar van de maatschappij. Tegelijkertijd zou ze niet uit de toon vallen in beruchte historische families als de Borgia’s en de De Medici ‘s. Die hadden het maar druk met gekuip, achterklap en (gif)moord. Loes praktiseert dat niet tegelijk, maar dan blijft er nog genoeg rottigheid over. Het volgende intrigeert me:

elk jaar op 4 mei paradeert ze met een vroom gezicht langs een verzetsmonument en jammert ze ach en wee over slachtoffers uit de oorlog. Om vervolgens de rest van het jaar precies zo’n overlevende onder te schoffelen. Een poging om hem alsnog de dood in te jagen lukte net niet. Dat beoogde slachtoffer is ene Teun, een personage dat in andere publicaties opdook.

Mensen, die tevreden met zichzelf zijn willen hun voetafdruk op aarde achterlaten. Laat ik die van Loes nu al hebben gevonden. Niet geheel toevallig op de ziel van die rare Teun. Ook zonder details over hem te kennen, kunt u zich het volgende vast wel voorstellen:

een behoorlijk bejaarde man, die bezig is met zijn laatste loodjes. Geëtiketteerd als gestoord. Moeilijk te interviewen, maar uiteindelijk heb ik toch met hem kunnen spreken. Op het gebied van psygoochelarij ben ik leek. Maar ik sta open voor wat er in iemand om gaat. Teun legde in moeizaam tot stand gekomen gesprekken geleidelijk aan zijn ziel en zaligheid bloot. Op die vereelte ziel waren de voetafdrukken, nou ja hoefafdrukken, te zien van bokkenpoten. Ver hoef je niet te zoeken:

Onmiskenbaar van Loes, over wie immers wordt gefluisterd, dat ze een dochter van Heer Beëlzebub is. De gehoornde met de bokkenpoten! Uit betrouwbare bron, namelijk het film- en videobedrijf Netflix, weten we dat duivelinnen moeilijke voeten hebben. In Fantasy-films zijn demonen populair. Dus in deze anekdotumn mag een bokkenpotige niet ontbreken.

Bij het volgende interview met Loes zal ik eens discreet onder de tafel kijken… Als uitsmijter nog een stichtelijke gedachte: het is niet de boodschapper, die vilein is, maar de boodschap.

Meer in “Trio De Gluipjes”.