Gisteravond laat of eigenlijk vanmorgen heel vroeg, belandde ik tijdens het zappen bij de marathon voor dames. Als één sport me saai leek om op TV te kijken, dan was dat voor mij deze sport. Toch bleef ik hangen, het intrigeerde me en werd echt in dit schouwspel gezogen. Nog even los van het gegeven dat ik het fijn vond om naar al die prachtige superstrakke zwarte vrouwen te kijken, werd het voor mij ook een metafoor voor het leven. Tijdens het lopen gebeurt er verder natuurlijk niet zoveel. Het kabbelt een beetje voort en als er iets kleins gebeurt, dan wordt dat gelijk ook groot. Elkaar voor de voeten lopen. Elkaar in de gaten houden. Elkaar helpen met het aangeven van water en ijs. Elkaar er proberen af te lopen, enzovoort. Een bijzonder zware fysieke en mentale beproeving die schijnbaar toch met plezier wordt beoefend. En na afloop ben je blij. Misschien wel blij dat het afgelopen is en hopelijk dat je tevreden en met voldoening op de race terug kunt kijken. De race van het leven. De race van jouw leven! Ieder op z’n eigen tempo, niveau, beproevingen, vreugde en verdriet. Gelukkig blijft de marathon voor mij een metafoor!
42 km en 195 meter
Melden