“Dus u wil een kamer huren? Nou, ik heb nog wel wat, moet je wel even betalen schoonheid, do-kken, want anders raak ik m’n huursubsidie kwijt.” Ik bedoel, anders moet ik meer gaan betalen, Dag, buurvrouw, kom binnen. U wilt even kijken of er hier te wonen valt? Ik persoonlijk raad het de meesten af, zich in deze arme druk opeenpakte wijk te gaan bewonen, maar geloof wel dat voor een noodsituatie, waar de buurvrouw over sprak wel kan. In de volgende situatie nemen we samen reeds, afscheid van bepaalde zaken waar ik aan gehecht, was geraakt zoals een bankstel, mijn speciale salontafel. En omdat ik persoonlijk niet genoeg dominant van aard eigenlijk ben, begon buuf, mij na enige tijd best wel (weer) te overvleugelen. “Hm hm, op een goed, nou ja, goed, d.w.z. een gegeven moment moest ik toezien, hoe de vuilnisophaaldienst mijn nostalgische tafel omhoog takelde en naar het grof vuil bracht. Terwijl er al een andere vrachtwagen aan kwam rijden met een gigantische partij hele grote tafels van mooi goed hout, die de de hele kamer vulden, en één tafel voor ons waar we samen spelletjes zouden doen. Maar de tafel was te laag voor mij. Staande lampen zo hoog en zo groot als een middelgrote persoon(en)-auto. En het bankstel moest ook omhoog met de kraanwagen, om plaats te maken voor een immense hoekbank, niet eens met mijn favoriete kleur er in. Ik dacht ze zal wel handel zien. En jawel, want ze zat steeds achter mijn laptop handel te speuren. Na een kwartier, maar wat an-mutsen kwam er nog een gigantisch bankstel achteraanaan, en er stond een scooter en een gigantische hoeveelheid tuingereedschap, ook door haar verzameld. “Bocht!” Ik nog voorzichtig aanmelden, “zeg schat, het is hier geen opslagplaats.” Ik trok mij op een avond maar terug in mijn eigen slaapkamer en viel gek genoeg uiterst tevreden in slaap. Toen ik wakker werd, keek ik tegen een stenen boog in de vorm van grote maan aan; een boog van bakstenen vlak boven mijn hoofd en de zijmuur lag er uit….mooi! Zat er iets in het drankje wat we avond te voor gedronken hadden? Correctie; de meeste muren waren er uit en tot in de wijde omtrek moest ik aanzien, hoe er muren dwars door de wijk waren geplaats, vanuit gekke hoeken met prachtige grote kamers en zalen en in het tuinachtige, waar ervoor het parkje voor de gehele wijk was, stond thans een schuurtje in een rechterhoek, vol met het tuingereedschap, dus En de mensen die er woonden waren lagen op enkele matrassen in de kerk. Dit alles gebeurd, tijdens de bouwvak. Excuus, was; dat er asbest was gevonden in een hele grote hoeveelheid en de gehele buurt ontruimd moest worden. (Veel inhabitanten (why not) waren met vakantie. …..terwijl mijn buuf waarmee ik voortaan dus samenleef wonen in dit grote complex, had opgezet. Ze had uit het plafond van haar eigen woninkje een stuk isolatiematerial waaraan ze een onnoemelijk hoeveelheid van het schadelijke spul had toegevoegd, naar de technische dienst van de woningbouwvereniging gebracht.
En joa, daar was de politie al. De buurvrouw werd voor gek verklaard en de overgebleven stukken marmer, alsmede een tweetal romeinse zuilen, die in der haast aangerukt waren werden in beslag genomen. Maar de plaatselijke overheid begon toch ook opgetogen te geraken, een completeerde het geheel, door de gehele wijk, voor al die mensen, een serie imponerende kasteelachtige echt hele woningen te maken. Ook, zelfs dwars over de weg, waar het eens zo druk was met het autoverkeer. Daar woon ik met buuf. De buurvrouw is er nu de beheerder van. Rijst de vraag wie gaat dit alles bekostigen? ik niet. Er zal wel een potje voor zijn. Nee, punt, was, de verwoeste wijk voldeed, niet maar de strekking blijft hetzelfde. In zo een zaal wonen nu wel dertien mensen. Per zaal!!? We zitten ‘s avonds met z’n 80 man aan een gigantische tafel te eten. met ‘buuf’ aan het hoofd. Ik heb corvee dit maal. “Mag ik bijschenken buurvrouw.” Ze kijkt op van het gesprek waaraan ze deel neemt. Ze knikt instemmend en kijkt me zacht en zachtlachend tegemoet. Als ik bij, de volgende sta, om in te schenken kijk ik nog eens om. En ze heeft me met haar eigen ogen gevolgd. Brengt een proost uit op en met hoekgezelschap om zich heen. Ze heft het glas op de toekomst, en houdt het fier omhoog. en zie, ze knipoogt naar me. Misschien denkt ze wel, wat doet die hier, eigenlijk. Maar het is feest en ik heb al geslapen.